ԱՌ
248
ԱՌԱ
նել
Սերեր,
աւէոլկ
«
յավւշտակող»
Եփր. թ.
կոր,
արեանառու
Խոր. Մագ.
վրիժառու
Առ
որս. նար.
խորշակառ
((
խորշակից
զար֊
նուած» Ոսկ. մ. գ. 8,
դիւրառու
Ոսկ. ես.
թա­
փառիլ
Երեմ, լա, 22, Սիր. թ. 7, Եզն.
աչա–
ոել
ՍԳր. Սերեր,
ակնառութիւն
ՍԳր.
անա­
չառ
ՍԳր.
անաչառելի
Ոսկ.
յհ.
ա. 31.
սրր–
աառուչ
Ոսկ.
Բուզ. Կորիւն. Սերեր. Եզն.
ոտնառիլ
Եզն. Ոսկ. մ. ա. 5.
շուրջառ
Պտրգ.
Մ աշտ. (գրուած յետնաբար
շուրջալ
Առաք,
պտմ. 402, որի հետ հմմտ, ննխ.
սոսւչսւր,
սայլչալ), գ այլա ռ
«
գայլից
յափշտակուած»
Կանոն,
շնառ
«
շնից յափշտակուած» Կա­
նոն,
մարդառու
«
մարդ
խածնող
(
ուղտ)»
Եփր, են, էջ 45,–
առն–
ձևից են կազմուած
առնլի
«
առնող» Կանոն,
տոնումն
«
առնելը»
Երզն, մտթ»
Նոր գրականի
մէջ
բայական
ձևն է
առնել
և ոչ բնաւ
առնուլ,
ըստ որում
–
ում
լծորդութիւնը
ջնջուած է նոր
լեզուի
մէջ։
Միայն
Մխիթարեաններն
են, որ ան֊
րմ՛բռնելի
պահպանողականութեամբ
շարու­
նակում են դեռ
առնուլ
«
առնել,
վերցնել»
ձևը թէ իրենց գրուածքների և թէ խօսակ­
ցութեան
մէջ։
= Հնխ.
Յք–
արմատից, որիմիւս ժա­
ռանգներն
են յն.
Օէ^ՍււՕէւ,
կտ.
7
|թ6է17)7
«
առ­
նել,
շաՀիլ, վաստկի ի ստանալ,
ձեռք բե­
րել»,
Հաթ.
ՏՄՈԱտւ
«՚
աո նում, գր աւ եմ»,
սանս.
յՈՕՈ՜Ա
«
առնեմ»։
—
Հիւբշ.
420։
Տե՛ս
Ց Օ ւ Տ ՅՕզ
80
և
Ր օ է Օ ա ^
հ ^6 — 77
Հ
.
վերջինս
աIս խմբից դուրս է Հանում սանս– \դ§՝ԳԼ\\
((
Հասնիլ, ձեոք բերել, ստանար), որ գնում
է
6
ք–, ՕՐ–
ՀՀշարժիլն արմատից, և ընգձա֊
կաո ակը
մի ացնու մ է զնդ.
8
Լ1՝–,
ներկ.
ՈՏւՀ– «երաշխաւորել»,
քւ
՝3
մասնիկով՝
քՐ9~
Ր9էՅ–
«
ընծայաբերութիւն,
զոՀի
մատուցում»։
Տւ
՚
ՕՏՏ
&
է,
յ ձ Տ .
XIV
(1834),
էջ
369֊–
405
Համեմատում է սա՛նս*
հքՄՅ.է1
և
վրաց,
&16
Ե
բառերի
Հետ։
ՆՀԲ
ա ռն
բառից, իբր «առնաբար»։
Բ6է6ՐՈՆ
30,
34
սանս, ր
Լ,3§3,1՚(ւ6,
ՍքզՏՏՇհ. 194
ա ռնել
«
անել»
բառի Հետ
աո
արմա­
տից. Հմմտ. լն.
5
թ
>Ս|*011,
՝
ձ՜՝/0\>.<.,
ձթ01թ1տյ
–
Հ(ա
Աւելի լաւ է Լ&%. ձՈՈ.
Տէսճ. §
193,
որ յիշում է միայն
յն.
0
է(3>Ս(յւ2է,
7
)(52
ք30>;
Տօրբ,
ՀձՈ\Ո1.
ՕՕաբ.
III
106
սանս.
քՈՅաԼ
Մորթման
2 0 /
^ 0
26, 564
խալդ.
31-
աԱ,
561
9
,
ՐԱէ1,
543
31
՚
ԱՈ1,
613
9,
Ո63Ո
ձևերի Հետ։
1
<ՅՐՏէ,
3
ուշ արձ .
406
սումեր*
՛
ՀԱ ՀՀետ
առնել,
բոն ել 2) ։
Մատիկեան ՀԱ 1919, 32 Հաթ.
31"
ՈԱ–
Հոմանիշի
Հետ։ Թիրեաքեան, Ա֊
րիաՀայ
բռ, 63 նոյն ընդ.
ապուռ, ա^
Նար, ա ւ ե ր ։
ԳԻՌ.–. Զթ. Սչ.
առնուլ,
Ալշ. Մշ. Ջղ.
Սլմ. Վն,
առնել,
Ախց. Կր. Մրղ. Ննխ. Պլ,
Ռ. Սեբ.
առնէլ,
Երև.
ա ՚ ռն է լ ,
Ասլ.
առնէ՝լ,
Ագլ. Ակն. Խրբ. Մկ. Շմ. Ոզմ. Տիգ.
առնիլ,
Հճ.
արնել,
Տփ.
ա՚րնիլ,
Հմշ.
առնաշ,
Հնղ.
աոալ,
Ղրթ՛
ի՚ն.ք
<՚օն1
»
լ
(
= յինքն
առնուլ)։
Ատանայի
թրքախօս
հայերն
ունին
սՐսսաո
«
շուրջառ»։–
Նոր բառեր են
առնուիլ
«
ամ֊
չընաբ,
առնուորիլ, առէդ
«
շրջիկ մանրավա­
ճառ»,
առք, առոց, առնելիք, առնելիքլոր,
առունակ, առուփախ
ևն ևն։
+ ԱՌԱԳԱՍՏ,
ի, ի-ա
հլ. «վարագոյր,
վերելից
ներքև ձգուած ծածկոց, հարսանե­
կան սենեակ, նաւի առագաստ»
ՍԳր, Վեց­
օր. 129. «աչքի
թաղանթ»
նիւս. կազմ,
«
ստոծանի»
Նիւս. բն. որից
առագաստել
«
պարփակել, ծածկել,
պահել»
ՍԳր. Կոչ.
Ագ՛աթ, Եփր. ծն. Ոսկ.
յհ. ա. 12.
առագաս­
տաձև.
Վեցօր. 166.
անառագաստ
«
չծած­
կուած, բաց» Սհ. կթ. արմաւ, ևն։ նոր բա­
ռեր են
առագաստանաւ, առագաստակալ,
առագաստաւոր:
= Կազմ ուա ծ է ագ արմատից՝
առ
և
աստ
մասնիկներով. տե՛ս
ա գ - անիմ
«
հագնիլ»
բառի տակ.
առ
և
աստ
մասնիկների
համար
էլ հմմտ.
առ-աջ, առ-էջք, գ-գաստ,
գ–
գեստ, իմ-աստ
ևն։—Հիւբշ.
411։
Այս
մեկնութիւնը
տուաւ նախ
ՆՀԲ։
նոյնն
ունին նաև Լճ
§^ձշ,
ՍւցՏՏցհ.
613,
Տէրվ. Նախալ. 125 (իսկ Տէրվ.
ՃԱՅՈՈ.
80
համեմատում է
գօտի, պա­
րեգօտ, առիգած, գգենուլ
ևն ձևերի
հետ),
Մորթման
2 0
^ 0
30, 424
մեկ­
նում է
Յւ՜հ
«
մարդ,
ամուսին»
+ 1
<ՅՏճ
«
կին»,
վերջինիս հետ հմմտ, Վանեան
բևեռ.
§1տէ13Ա
«
հարս», քրդ.
1(12, 1
սձ
«
աղջիկ»,
յն. 1Տ
.0
Հ–Հ1&ԳՏ1~7.
«
Պրիամոսի
կինը»։
Հիւնք.
ատւասսւսւդ
բառից,
Fonds A.R.A.M