Ա ՊՍ
242
ԱՊ Ր
նաև պրս,
ՏԱՕԱւճՁՈ։
Հիւնք, Հյ,
ասպաբ
և պրս.
Տ1թՅւ(յՅՈ
ձևերից։
ԴԻՌ,–Ս՝շ. Սլմ. Վն.
ապըսպւ-ել,
Ոզմ. Տփ.
ապբսպւփլ
(
Ոզմ, ստացել է «սպասել»
նշա­
նակութիւնը),
Ջ զ.
աբսպարել,
Ախց, Երև,
ննխ,
աբըսպրէլ,
Սչ,
աբըսբըրել,
Պլ. Սեր.
աբըսբրրէլ,
Ասլ.
աբըսբւ՚է՚լ,
Ակն. Զթ. Խրբ.
աբբսրըւփլ,
Տիգ.
աբըսբրէլ,
Ռ.
աբըսփրէլ,
Ագլ.
պբսպա՚ւփլ,
Գոր– Ղրբ.
փըս պ ա ՚ ր է լ ։
նոր բառեր են
ապսպաւ՝անք, ապսպարք
(
Ագլ.
պա՚սպարք,
Ղրբ.
փ ա՚սպ արք), ա–
պրսպրուն։
"
ԱՊՍՏԱՄԲ, ի-ա
հլ. (յե տնարար նաև
ի
հի) «իշխանութեան
դէմ կանգնած ան­
հնազանդ, րմբոստ»
ՍԳր. Ագաթ, որից
ա–
պըսւոամբնլ
ՍԳր. Վեցօր.
ապստամբեցոլ–
ցանել
ՍԳր. Եղիշ.
ապստամբութիւն
ՍԳր.
Ոսկ.
ապստ ամբող
Դան, գ.
32.
ապստամ–
բ անոց
«
ապստամբների
բոլն»
Միխ, աս,
377,
ծ աոայապստ ամբ
Եւս. քր. նոր գրա­
կանում
ապստամբապետ
ևն։ Բառիս հնա­
գոյն ձևն էր
ապաստամբ
և սրանից էլ
ա–
պաստամբոլթիւն, ապաստամբել, ապաս–
տամբական,
ինչս/էս գտնում ենք գրուած
մի
քանի շատ հազուագիւտ
օրինակներում,
այսպէս՝
Եղնիկի
նորագիւտ
ձեռագրում
(
Զեռ. էշմ. &
1111,
Կաբինետն
1091),
էշ
53
ապաստամբ
(5
անգամ), էջ
91
ապաստամ–
բութեանն,
էջ
53
ապաստ ամբի
(
տե՛ս Տ֊
Մկրտչեան և Աճառեան, Քննութ. և համե–
մատութ. Եզնկայ
նորագիւտ
ձեռագրին,
էջ
71 — 73),
Իրենէոսի
նորագիւտ
Ընդդեմ
հերձուածոց
գրոց մէջ՝ էչ
8, 49, 205, 211,
212 (6
անգամ)
ապաստամբ,
էջ
148, 210,
215, 218, 221
ապաստամբեալ,
էջ
155, 212,
213, 215, 218, 220, 221, 223
ապաստամ–
բոլթիւն,
էջ
212, 222, 224
ապաստամբա–
կան
(
տե՛ս
Վարդանեան ՀԱ
1910, 283),
Վարք և Վկ. ա
646
ապաստամբութիւն,
Յայսմ.
յուլ.
17
ապաստամբ,
սեպտ.
27
ապաս տ ամբել։
Հնագոյն այս
ապաստամբ
բառի
միջից կորոլսման
օրէնքով
ա
ձայնր
սղուեց
յետոյ
(
հմմտ.
ապասպարել)
և նո֊
րագոյն
ապստամբ
ձևը ո՛չ միայն
գրաւեց
նրա տեգը, այլ և նոյն իսկ հնագոյն
բնա֊
գիրների մէջներմածաեց։
Մեր բառարան­
ներում
ապաստամբ
ձևը չկայ,
յիշում է
միայն ՋԲ։
== ՊՀլ.
*
ՁթՅՏէՅտհ
ձևից, որ կազմուած է
303
մասնիկով,
տէՅէոԵ
արմատից. Հմմտ.
սանս.
ՏւՅՈ1է)հՅ~
«
Հպարտութիւն,
ամբար֊
տաւանութիւն»,
\՚1֊
§է31ււԵհՅ–
«
ապստաս
-
բութիւն»,
պՀլ.
տէՅաՕՅէ,
պրս.
Տ1ւՅՈԵՅ
և
Հյ.
ստ ամբա կ
Լտե՛ ս այս բառը)։ — Աճ.
Աւետիքեան, ՚Բերակ.
1815, 210
ա պ ա ֊
ս տ ամբա կ ;
ՆՀԲ Հյ.իբաց
ստամբա֊
կեալ, ստաՀակեալ, յն. %1Հ՚,ՕՀ0.~՚քի.
ՅՉՏՅ"՛.-
7.6;
«
ապստամբ»։
\\՚՚1
ոԺւՏՇհ.
42
և
Լ Յ –
սա՛նս,
տէՅունհ
արմատից։
Տէրվ.
յ\1էՁՈւՆ
42
սանս.
տէՅաեհ,
լն.
3
X6(1^0),
լիթ.
տէշԵ^էւ, տէՅու֊
Է|ԱՏ
ևն։ Նոյնը նաև Նախալ. էչ
113։
Հիւնք.
ստամբակ–/»^։
Վերի ձևով մեկ­
նեց Աճառ. ՚Բնն. և Հմմտ. Եզն. ձեռ.
էչ
72։
Թիրեաքեան,
64
ա\\\֊\՜պրս.
ր^օ ՏւէՅա
«
զրկանք», ա յն է
«
զրկանքի դէմ Հեստում»։
ԳԻՌ.-
Սեբ.
ափսդամբ
ձևով
գործածա֊
կան է «անհնազանդ
զաւակ»
նշանակոլ–
թեամ բ։
ԱՊՏԱԿ (՛ի-ա, ո
հլ. երկուսն էլ յետնա­
բար, հին հոլովաձևեր
չկան) «ապտակ, ա֊
փով հարուած երեսին, սիլլա, շամառ»,
զոր֊
ծածւում է այլևայլ
ոճերով,
ինչ.
ապտակ
ածել, հանել, դնել, մատուցանել
«
ապտակ
իջեցնել»
ՍԳր. Սերեր. Ոսկ. յհ. բ.
5, 37.
ա.
3,
Կոչ. որից
ապտակալից
Ոսկ. մ. գ.
5.
ապտակակոծ
Ոսկ. մ. բ.
12, 23.
ապտա­
կատու
Կոչ.
238.
ապտակել
Մտթ. իզ.
67–
Ոսկ. յհ. ա.
34.
ապտակումն
Ոսկ. յհ. ա.
37.
բււնապտակք
ճառընտ.
անապտակ
Եփր.
համար.
122։
Աւգերե ան, Բացաէոր. չփ. և կշռ.
58
դնում է
ափ
բառից և համեմատում է
պրս.
ԷֆդԷիւ
կամ
աֆդաիւ
բառի հետ
(
այս բառով թերևս
ուզում է հասկանալ
արաբ,
Տւեճճ
«
մեծ
ճիրաններով
(
առիւծ)»,
յ - ^ ձ քՅէ\
«
մատները գէ–
պի ափր ճկել»)։
ՆՀԲ ափ֊ի՞ց։
Հիւնք,
տապանակ–/;^»
*
ԱՊՐԱԽԻԼ
մեկնուած է րստ
Ք
աջուն ի,
հտ.
7՛.
էջ
19
«
խան ղու մանգ քար»
(
որևէ
Fonds A.R.A.M