ԱՊՈԻ
241
(
է
անիրաւութեամբ
անկանել
չիրս ինչ», բա­
յական
ձևով էլ ունի
յապուրակել
«
անիրա­
ւեր, էջ 220,
ՆՀԲ հանում է
ապուր
բառից ևըստ
այսմ
մեկնում է «իբր առ և ապուր
առնելով, յավւշտակելով,
իբրև
զաւար
փութապէս
շորթելով
կորզելով»,
ԱՊՈԻՐԱՆ
)
ԱՊՈԻՐՍԱՄ յ
տ
ե ս
Ա ա
Ր
ս ա մ
՛
ԱՊՈ՝, ի
հր «ձուկ
բռնելու կարթ». իբր
մհյ. բառ ունի Նորայր. Բառ.ֆր. 629 բ
(
հՁՈւք^Օո).
նոյնը գտնում ենք ՆՀԲ
ապուո
ձևով՝ մէկ անգամ
միայն գործածուած Մար­
թին. «Ներոն
որսայր
ձուկն ոսկի
ապռիւք»
բայց այս գործիականը
կարող է
ունենալ
ուղղական թէ՛
ապուո 1ւ թէ՛ ապո.
առաջինը՝
որ ՆՀԲ է ենթադրում,
ուղիղ չէ. այլ
միայն
երկրորդը՝
ինչւղէս ցոյց է տալիս տակի գա­
ւառականը,
ՆՀԲ և ԱԲ միացրել են
ապուո
«
աւար,
կողոպուտ»
բառին։ ՋԲ դնում է առան­
ձին,
ԳԻՌ.— Զթ–
Օ՚քոը
«
ձուկ
բռնելու
յատուկ
ուռկան», յգ.
ա ր ոիր։—
Այս բառից է
ապոօն
«
դետերի
առաջ
շինուած
ձկնո րս անո ցն երի
թումբը. ֆր. Նձէ&էճ&֊ա»
(
Նուպարեան,
Բառ, ֆրանս. Էջ 87). բայց կարծեմ
հեղի­
նակի ձեռքով կազմուած և ոչ բնիկ
ժողո֊
վրրդական։
ԱՊՌԱՆ
«
խոտի կտորտանք», մէկ ան­
գամ
ունի Եւս. պտմ. էջ 162 «Կերակուր էր
նոցա ապռան
հին խոտոյ»։
Նոյնը
ճառրնտ֊
բում գրուած է
ապաոան
ձևով։
ՆՀԲ, ՋԲ և ԱԲ ուղիղ ձևը համարում են
ապռան
և մեկնում են «կտոր, պատառ,
կորզուած մաս», իբր թէ
ապռել
«
կո­
ղոպտել»
բայից։
Վերի իմաստը
ցոյց
է տալիս
ԳԻՌ.
—
Բլ.
ապոօն
«
չոր խոտր,
ցորենը
կամ առւոյտր
դիզելու կամ սայլի մէջ բառ­
նալու ժամանակ
գետին
մնացած
մանրու­
քը»։
*
ԱՊՌԻՏԻԿԻՈՆ
«
հարաւ»
Խոր. աշխ. 586
(
այլ
ձձ. ապռիկիկոն,
պռոտիկոն, ապ֊
ռոտիկոն).
չունին
բառարաններր։
֊
էտ.
ՅբոՕԱՏ, ՁթՑՈՕԱՏ
«
հարաւային,
1
կս1 սւաական յ–՚աււա|ւան—16
արեգդէմ»
բառն է. յոյն
բնագիրն
ունի
՝
^011Ա)էՏ10Հ
«
ամենահարաւա
յին».
Բ
ա
յց
թարգմանը
դրել է լատիներէն
մի ձև յու­
նական վերջաւո րո լթեամ բ. ըստ այսմ
ուղ֊
ղագոյն ձևն է
ապռիկիկոն,
որ անշուշտ գոր­
ծածուած էր հայ թարգմանի գործածած
յու­
նարէն
բնագրում։
Ուղիղ մեկնեցին
Տ* Տեթէտ
և Պատ֊
կանեան, հբԱ.
Ր601՝թ.
էջ 4։
ԱՊՍՈԻԱՐ
«
պարտքի
փոխարէն
մէկի ի ֊
բերի
գրաւումը պահանջատիրոջ
կողմից»,
այս արմատը գիտէ
միայն
Քաջունի, հտ.
Գ. 19, որ կազմում է նրանից
ապսաաՐՈւԱ 1
և
ապսուառու «։Շ6ՏՏաՈՈՅՄ6»
բառերը
(
բայց չի յիշում Ա, էջ 421 բուն
բառարանի
մէ^ջ)։
*
ԱՊՍՊԱՐԵԼ,
եցի կամ նաև
ապասպա–
րել, ապսպրել, ապըսպարել, ապսպուարնլ,
ասյսուարել
«
յանձն ել»,
հնագոյն
ձևն է
ապասպարել,
որիհամար
ՆՀԲ ունի
ճառ֊
րնտրից մի վկայութիւն.
ա ֊ / ւ
կրճատումով՝
սրանից յաոաջացել է
ապսպարել
միջին ձե֊
վր, որ գտնում ենք յաճախ Կորիւն, Ոսկ. բ.
կոր. այս ձևից ա֊ի նոր կրճատումով
111–
պըսպրել
Վրդն. ծն. ըստ Լեհ,—• սխալ
դըր֊
չոլթիւն և ըստ Հիւբշ, սրբագրելի են
ապըս–
պարնլ՝
Օրբելեանի
ապսպուարնլ
և
ասյսուա­
րել
ձևերր (հրտր,
էմինի, էջ 153) «տալ,
յանձնել,
փոխանցել,
նուիրել»
նշանակու­
թեամբ։
=
ՊՀլ.
ՅթՅՏթՁՐՁտ
«
յանձնել,
մէկին
վստաՀիլ», պազենդ.
Յ^ՅՏթՅՐՅտ
նոյն նշ.,
պրս.
Փյ*"*
ՏԱբԱՐճՁՈ,
^ 3
֊ » )
Ն – է »
Տ1թ31՚1ճՅՈ
(
ներկ.
ՏԱթՅՐ31Ո, ՏւթՅՐՅտ,)
«
ապսպրել, պա֊
աուիրել,
յանձնել»,
Տ1բՁ1՚1§
«
պատուէր^
ապսպրանք»։
Պարսկականից են փոխառեալ
նաև ՔՐԳ–
ւ^\1
«
յանձնարարէ։։թիւն»,
արևեր թրք.
\
9
Տ1ՈՅՐ13տՅզ
կամ
Տ 9 տ 3 1 ՚ 1 3 է 1 ^
(
փոխանակ
Տ9թՅՐ13տՅզ)
«
յանձնարարել,
ապսպրել» ։ Ւրանեան բա֊
որ կազմուած
Է
ՅթՅ
մ առնիկով
ՏթՁՐ
ար­
մատից, ինչպէս որ
բՅէ
մասնիկով էլ կայ
պաւո-սսլարել։ —
Հիւբշ. 106։
ՆՀԲ
ասպար
բաոից,
ԼՅ^Յէ՚ճշ, Սւ՜շ6ՏԸհ.
278
մասնիկով
բՅք
արմատից,
որից
Fonds A.R.A.M