ԱՊՈԻ
2
օՏ
ԱՊՈԻ
ՕՇե.
ԼՇՃ. Տ^1՚.
էջ
22).
այս չատին բառը բա–
ցատրւում է «ուռած փորով փոքր սրուակ՝
որի մէչ հները ձէթ էին լցնում լոգանքի ժա­
մանակ
գործածելու
համար»
(
^էՈՕՈԸաէ,
Օւշէ. ետ-Աո-հ.
1913,
էչ
75),
֊
Աճ.
ՆՀԲ և ՋԲ գնում են բաոս
ապուօայ
ձե֊
վով ե նշանակում են «կապիկի
մորթով
շինուած տիկ», անշուշտ կապելով պրս.
ՁեԱ2ՈՅ
«
կապիկ»
բառի հետ։ ԱԲ բոլո­
րովին
չնշած է բառս, երեի համարե­
լով նոյն րնդ
ապուզնայ
«
կապիկ»։ Աճառ.
Հայ. նոր բառեր, հտ, Բ. էչ
157
համա­
րում է ասորական
փոխառութիւն և ու­
ղիղ ձևը գնում է
ապուղայ։
Այս ենթա֊
դրութիւնը
բոլորովին
հաստատլում է
այժմ ասորի բառի համեմատութեամբ
և
տակի գլռ. ձևերով։
ԳԻՌ.— Մկ.
աւսոււլա
«
միզափամփուշտ,
վա՛չիկ». նոյ)։ը Ղամարլաի
գիւղերամ
ապա–
ւլա
ձևով.—երախաներր
խաղամ են այս
վւաչիկով,
ա
|ւ1
||ւ
պէս ւիչում ուռցնում,
շիշի
ձև տալիս։
«
ի ծածուկ»,
ունի միայն Բառ.
երեմ, էջ
28։
ԱՊՈԻՇ
տե՛ս Ուշ,
նՀԲ ուղիղ է մեկնում, բայց
միաժամա­
նակ լծորդ է դնում նաև հյ.
յափշտա­
կութիւն
(
տե՛ս
ափշութիւն
բառի
տակ)։
Չոլբինով
մեր բառից փոխառեալ է դը–
նում վրաց.
աբուշի, այաւղսւլակի
«
ան­
կոչ հիւր, հացկատակ», որ սակայն ո չ
ձևով է նման մեր բառին և ոչ էլ նշանա­
կութեամբ։
Հ. Ք.
3,
ՀԱ.
1901, 240
հա­
նում է գւռ.
պուշ
«
կարճատես»
բառից,
ինչպէս և
պշնուլ։
ԱՊՈԻՌ
(
րստ ՆՀԲ
ի
հլ., թէև առանց վը֊
կայութեան)
"
ալար, կողոպուտ» Ես, ր, կ.
Յուդթ, ժե.
7.
Եղիշ. Ղևոնղ. (գրուած է
ա–
պռլր
Լաստ. դ). որից
ապոել
«
աւարել, կո­
ղոպտել, յափշտակել»
Եփր. թուոց՝ էշ
254.
Գէ. ես, ճառրնտ.։ Բառիս գործածութեան
հա­
մար մի գեղեցիկ օրինակ
ունի Մանգ, էշ
68,
որ վաշխառուների
մասին խօսելով՝
ասում
է. «Ժողովել և
ապոել
և գանձել
զայլոց
ինչս»
(՛
ապոել
բառի դէմ մի ձեռ. անի
պահել)» —
Ապուռ
բառը նշանակում է նաև «առասպե­
լեալ գազան որ ճանապարհորդներին
է
յա–
փըշտակում»
(
ունի միայն ԱԲ ), հմմտ. Ոսկ.
պօզ, Ա, էջ
602 — 4,
Սկիւղսն որ թարգմանի
ապուռք, որպէս և Հայք ծովացուլս
իմն և
վիշապս մարդակերպս
...
համբաւեն. Ոչ ա֊
պոլռքն, ոչ վիշապս։ ոիւծքն. ^ձիացլացն և
զապուռ գազանացն, Չիցէ ա (ն գործ ապա֊
ռրն գազանաց։
Կազմուած
է
յիշ^՚ալ
յն.
<37ԼՀՃՕԳ, յգ.
Օ՜/.5/.0է
«
ալար» բառից
թարգ֊
մ ան ա բար (ըստ Տաշեան, Ուս, դաս, հյ, էջ
553)։
Հմմտ. վերջապէս անդ՝ «Ո՞ր ապուռ,
ո՞ր քիմառ...» ուր երկու առասպելեալ գա­
զանները միասին են
յիշոլած։
֊
Պհլ.
ՁբԱւ՜էՅՈ
(
միշտ
գաղափարագրով
գրուած բառ
իբրև
Հ՚ե.ՈՏ1\^Ո)
"
վերցնել, ա֊
լարել, կողոպտել»,
ՅՕՅք
«
թալան, աւար, կո֊
զազատ», պազենդ.
ՅթՅւ՝, ՅթՅքՕ՚ՅՈ
նոյն նշ.
կազմուած
է
Յ՚թՅ–
մասնիկով
|՝)3ք
«
անցնիլ»
արմատից. հմմտ,
գնզ.
Ո1թՏՐՁ^61՚էէ
«
մի
բան
իրեն ս եվ։ ա կան ո։ ցն եր, սանս.
Յ բ Յ - բ Յ ք ֊
«
մի բան վերցնելով
առնել
տանիր։
Իրա–
նեանից փոխառեալ եմ համարում
արևել.
թրք–
յԼ«տև\ ՅբՁՈՈՅզ
«
առնել տանիր (չը–
կայ ա աճկերէն ում )։
Հիւնք. հանում
է
աւար
հոմանիշից։
ԲՅԷ–
աԵՅՈ^,
ՀԱ
1903, 221
նոյն ընգ
ապուր,
ապրիլ։
Փորթուգալ փաշա, Եղիշէ
285
պազենդ.
ՅթԱՐէՅՈ
«
յափշտակել»։ Գաբ–
րիէլեան ՀԱ
1910, 235
աւ| 1
արմատից;
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ.
63
պհլ–
3\՚3
ք
«
կողպտեր
բառից։
Ուղիղ
մեկնեց
նախ Փորթուգալ փաշա, Եղիշէ
էգ 285։
Վերի ձևով
ՒւԱւՏեսօհ
2, 14
և
20։
ԳԻՌ. — Վն.
ապուռ
«
խիստ էժան գնով առ­
նուած բան. տճկ. քէլէփիր»։
ԱՊՈԻՌ
«
կարթ» տե՛ս Ապո,
քԱՊՈԻՌԻՇ.
մեկ անգամ գործածուած
է
ՌՀԷ =
1228
թուի մի արձանագրութեան
մէջ.
«
Թողաք ղգեղիս Շիրակա զապոլռիշի և ղջըր–
սահին բաժն յորդեցէ
յորղիք» (Վիմ. տար.
71 )։
Արձանագրութեան
մէջ
ապռւռիշի
ձևր
պետք է կարդալ
ապուռ
իշի «էշի հարկ», ո–
րով շնշւամ
է
ապաոիշ
անգոյ բառր և
ա–
Fonds A.R.A.M