ԱՊՈԻ
Թիրեաքեան, Արիահայ բռ, 62 պրս,
30.
23
Ո
«
լոգարան, ալազան»
բառից։
*
ԱՊՈԻԶՆԱՅ
(
սեռ. ֊ի. ըստ ՆՀԲ
ի
հլ.)
«
կապիկ» Ոսկիփ. Միխ. աս. հրտր. Երուս. էջ
378 (
տպոլաձ
է
աաւղնայ.
մէկ ձեռ, ունի
ապուէլնա,
որից երևում է, որ առաջինն էլ
պէտք է ուղղել րստ հին տառադարձութեան
աբոպնայ).
Յայսմ. սեպ. 23։ Յետին
ռամիկ
բառ է։
֊
Պրս.
*
$ՀՀձ\
Յես2ՈՅ,
որ և ձ–կ)ՀՅ
^"
2
՛
ՈՅ, « յ Ա – ^ ԲԱ21ՈՅ
«
կապիկ», արաբ,
՝
ձձյ*,Հ\
Յ ե ս շ ա Ո Յ
«
կապիկ», պարսկերէնից
փոխա–
ոեսղ
է նաև
ռուս.
ՕՃՔՅեՈհՅ
«
կապիկ»։
Հիւբշ.
"62։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
ՆՀԲ, որից
յետոյ
ե Յ§ 3 1 ։ ճ 6 , ԼԷ&6Տ0՛
1
. 7 5 7
ևն։
ԱՊՈԻԼ
«
թողնել».
յետին
հայերէն
բառ.
հմմտ. Տաղ (հրտր. Չօպանեան, Հայ էջեր,
էջ 5). Խաչ կոլ հանէ՝ ապոլլ կոլտայ
(
կար֊
ձակէ)։ Սովորական
է արդի մի քանի դալա֊
ռականների
մէջ. ինչպէս՝
ապոլլ տալ
Ննիւ.
«
թողնել»,
ասլոլ անել,
ասյոլել
Հմշ. Տր.
«
թողնել,
ձգել»,
ասլլել
Աչ. «բարձր
տեղից
կախուած
մի բան
քիչ քիչ ց
ա
&
էջեցոել,
դուրս շպրտել»
ևն ։
•
ԱՊՈԻԽՏ
(
ր ստ ՆՀԲ ո հլ. թէև առանց
վկայութեան)
«
աղած
ու բաց
օդում
չորաց֊
րած միս, տճկ. բաստրմա»
Թուոց ժա. 32.
Մագ.
ժը. որիդ
ապըխաել
«
ապուխտ
շինել,
միսը չորացնել»
Թուոց մա. 32, Բարուք, զ,
27,
ապխտեալ
Եւս. քր. ա. 130. դրուած է
ապախտ
Մագ. թղ. էջ 231 (տե՛ս իմ Հայ.
նոր բառեր, հտ. Բ),
ապախտել
Թղթ. բա֊
քուքայ։
= Պ՛./.
*3
թէ^է
«
անեփ, չեփած»
բառից,
որ կազմուած
է
3
բացասականս
Վ
բ ւ ս է
«
ե֊
փած» բաոից. Հմմտ. պՀլ.
հԱ–բ1Աէ
«
լաւ եփ Ո Լ֊
ած, քաջեփ», պրս* ձՏտշ֊ձ
բէ^էՁ
ճեփուաձ»,
բւԱէՅՈ
«
եփել»
բայից, - Հիւբշ. 106։
Ուղիղ
մեկնութիւնը
ունի նախ
Աւետի֊
քեան, Քերակ. 1815, էջ 206, ԳԴ
մեկ֊
նում է իբր փոխառութիւն
պրս.
ձ-Հ^^Ճ
^ 1 ճ է Յ
«
կախուած»
բառից։
Լ Յ
§ 3 1 ՜
Ճ
6 ,
Սւ՜^6ՏՇհ.
345
ղնգ.
ՅՕճէՅ
«
ցուրտ,
ստ­
որն»,
պրս,
«
սառոյց»,
օսս.
IX
«
կարկուտ»,
^՚ՅՃՅՈ
«
սառցային»
բառե֊
րի հետ։ Այս մ ե կն ութիւնր
մերժում
է
ինքր
ճո՜Ո. Տէ. §
167։
Եւրոպացիներից
ուղիղ մեկնեց նախ
Հիւբշ.
2 0
^ 1 0
35
(1881 ՝), 177,
Տէրվ. Նախալ. 45 ուղիղ է.
նոյնպէս և
Ւ1օ1՜Ո,
^^ձ^, § 285։ Հիւնք.
պրս,
ավիխթէն
«
կախել»
բայից։
ԳԻՌ.
—
Ագլ,
ա՛պուխտ,
Ննխ,
Սեր.
ա–
բոլխ տ ՝
նոյն նշանակութեամբ,
իսկ Ղրբ՛ Տփ.
ա՛պուխտ,
Երև.
ա ՚ բ ո լ խ լ ո
գործածլում
են
միայն իբրև պատկեր չոր բանի. ինչ. Չորա­
ցել ապուխտ են ղառել. Չոր –ապուխտ
դա–
ռած
հաց։
ՓՈԽ. — Վրաց. ձձոհֆօ
ապոխտի
կամ
օծՕոհփօ
իապոխտի
«
չորացրած
միս կ սս
ձուկ»,
օ Յ ո հ ^ շ ծ ^ աաոխտեբա
«
միսր չորաց­
նել՝ ապխտել», նոր վրացերէն
ձևն է
ծՅ««)ե–
ապուխտի,
որ ունի Գրիշաշվիլի,
Ձվելի
քալաքիս
բոՀեմա,
էջ 33՚> (Հաղորդեց
Գ՝.
Աոատուր)։ ԼեՀ,
ՅՕԱՕհէ
«
ապուխտ,
^ՔՏւՅՄԼթք–
է6Տ Ր161Տ0հ–»
(
տե՛ս
8
ՕՕ0հ–ճ՚ք1(ՕՏՏ7–ւ<ՕՇ2
^Ո–
տԱ;1, Րօւուտշհ-Օշսէտշհ. ^օւ՚էտւ՚եսօհ, Լշւբշւ^
1891,
էջ 1). լեՀերէն
բաոը
փո խառէ ալ
է
ուշ ժամւսնակ
է^եՀաՀայ բարբառից
և ալս
պատճառով
Հայերէն \դ֊ի դէմ ունի
է)՝
լ ե Հա֊
Հայ
արաւսսանութեան
Համեմատ
(
տե ո
ՐՅէահՅՈ>– Տծ,
Հա. 1, էջ 89),
*
ԱՊՈԻԿԱԼԻՆ
կամ
ԱՊ Ո ԻԿ ԱԼԱՄԻՆ, Պ ՈԻ֊
ԿԱԼԱՄԻՆ
«
մի տեսակ ընտիր կերպաս», նո­
րագիւտ
բառ,
որ մէկ անգամ
ունի Սմբ.
դատ. 88 և Մխ, դտ.
(
անդ)։
-
Արաբ.
,
^ յ յ ք ^ \ ՅհԱ ^^]ՅասՈ,
աւելի
սովորական է պրռ^-ձտ^ձ
Եսգ3131ՈԱՈ
«
ծաղ­
կանկար դիպակ
հռոմայական
ճարտարաց,
որ իցէ գործեալ
դեղին և սպիտակ
ոսկեթե/իլ
և կամ ոստայնանկեալ
գունագոյն մետաք­
սիւք», յառաջացած
է յն,
0
~օա),օգււ<^
ձևից
Ուղիղ մեկնեց \\&ՀՏ,է, Դ
1,
էջ 88 և հտ. 2, էջ 77,
*
ԱՊՈԻՂԱՅ, ի
հլ. «մի տեսակ տիկ
որի
մէջ ասորիները ձէթ լցնելով Հայաստան էին
բերում ծախելու». մէկ անգամ
ունի Կանոն,
էջ 134 «Թէ անխիղճ պա՞րտ
է
համարել
զձէթդ, որ բերեն յԱսորոց ապոլղայիւք
մե–
ռելոտիլք և յանսուրբ անասնոց թէ ոչ» (այլ
ձձ~ ապողացիւք, ապողանիլք,
ապագայիւք)։
֊
=Ասոր
ոթՅս1Ձ
«֊
ւտբսԱձ»
(8
ք–
Fonds A.R.A.M