234
10, 272
ապաքէն
բառը մեկնում է իբր
կազմուած
ապա
և
|ւն
մասնիկներով
(
հմմտ.
ինքնին.), արմատն է
քե,
որի
հետ
համեմատւում
են սանս, և զնդ,
ձՅ,
յն.
–16՝,
լա.
զ016,
Հնխ.
«
և»
ձևից։
"
ԱՊԵԼԻՈՏ
«
արևելեան
քամի»
(
գրուած
նաև
ապելիոդ, ապելիօդ, ապէլիօդ^
Արիստ.
աշխ. Առաք. կենդ, էջ 70. Տաթև. հարց, էջ
205.
ուրիշ տեղ չէ գործածուած։
= Ցն,
ձայձսծքքշ;
«
արևելեան
քամի», որ
կազմուած է
ՏՈՕ
՛՛
ի» և
7
)
>40;
«
արեգակ»
բառերից, ըստ այսմ բառի
ուզզագոյն տա*
ռադարձութիւնն է
ապելիոտ
՝.–
~1իւբշ. 341։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ>
ԱՊԷԿ ԹՈՌՆ
տե՛ս Եկ։
"
ԱՊԵՆԻԱԶ
(
գրուած նաև
ապէնիազ)
«
անկարօտ, մարդու կարօտութիւն
չունեցող»
Ոսկ. յհ. ա. 9. Ագաթ, ճառընտ. նար. 148.
«
անսպառ, անվերջանալի»
Նար, առաք. 434.
Երզն. քեր.։
= Պհլ.
Յթ6Ո1^32
«
անկարօտ»,
պազենղ.
3
^611732,
պրս.
Ե6–Ո1>՚32
«
աննիազ,
անկարօտ», նՇ–ո1^/Խ1« ան կարօտ ութիւն», բո­
լորն էլ կազմուած
են ոկձ2
«
պակասութիւն,
պակաս, կարօտ» բառից՝ՏբՇ,
3\\՚6,
ե6
= ասյե-
բացասականով,
որի հայերէն
ձևից կազ­
մուած է մեր մէջ հոմանիշ
աննիազ
բառր։
Հիւբշ. 105։
ՋԲ ոչ նուազեալ։
Ուղիղ մեկնեց նախ
ՆՀԲ, որից
ԼՁ§Ձ
1–
Ճ
6,
ԽԱՃ.
Տէ. §
162,
ԱՊԵՐԱԿՍ
«
գովս»,
ունի
միայն Բառ. ե֊
րեմ. էջ 28։
ԱՊԵՐԱՆԻՍ
«
աներես»,
ունի միայն
Բառ.
երեմ, էջ 28։
ԱՊԻԴԱՏ
տե՛ս Դատ։
ԱՊԻԸԱԿ
"
կրծքի վրայ կախելու
իշխանա­
կան զարդ» (նկարադրոլթիլնր
տե՛ս Հացու–
նի, Պատմ. տարազին, էջ 100) Բոլզ. ե. 38.
սրանից դուրս ուրիշ տեղ չէ գործածուած։
Թիրեաքեան, Արի աՀա ( բռ. 58 պրս.
Օյյ«\
37623
կամ
օձյյէ 3^623
«
դինգ, օղէ (որ
սակայն չի յարմարիլ
մեր բառի Հետ
շ
V
ձայնի պատճառաւ)
։
"
ԱՊԻԶԱՐ
«
նզովք, անէծք կամ նզովեալ,
անիծեալ». «Եւ ըստ տաճիկ
օրինին էր ան՛
հոլն երդմամբք հաստատեալ
զգիրն՝ նա–
լաթք և ապիզարք բազում կարգեալ ի նմա»
Օրրել, էջ 256. «Յիւր Մահմետէն
ապիզար և
յիւր օրինացն
հազար հազար նալաթ
նորա
վերաւ եղիցի» Օրրել, էջ 159. նոյնպէս և էջ
160, 170, 197.
սխալմամբ գրուած
ապիազ.
էջ
266 «
ՏԱստուծոյ և յիւր փեղամբարէն
Ա1—
պիազ
լիցի» (
Ո
Ր Շահնազարեան
հրատարա֊
կութեան մէջ, հտ. Բ. 112, ուղիղ է)։ Հնագոյն
վկայութիւնն
ունի Իրեն, ցոյցք, էջ 8 «Ան­
գործք և անշահք և ապիզարք»
(
գերմ, թրգմ.
Տ6§6Ո10Տ)
որ է առանց
օրհնութեան)։ Բա*
Ուիս երկրորդ իմաստն է «նզովելով
թողա­
ցած (սուտ կրօնը)» և այս իմաստով
ունինք
յետնաբար
բեգար
նոր վկ. էջ 250, 253 (ԺԵ
գար), «Հրամարեալ և բեզար եմք
յօրինաց
ձերոց», և հին ձևից ածանցմամբ՝
ապիզրիլ
«
նզովելով
թողուլ
(
սուտ
կրօնք մր)» ԱԲ։
Վերջապէս
նշանակում է բառս
«
հրաժարած,
ձեռք քաշած» (դատական բառ, որ թերևս և
նզովքով էր կատարլում). Հմմտ.
«
Վճարե աո
զամենայն
գինն ողջամբ, և ես առեալ եմ
զգանձս... և ապիզար եմես և իմ զաւակք
և այլ ազգայինք
յայդ ջրոյդ յայսմետէ
մինչև
յաւիտեանս ժամանակաց»
Օրրել, էջ 187 (ուր
ապիզար
նշանակում է «իր ֆրաւունքից հրա­
ժարած, ծախելով՝ սեփականութեան
Իր
ա
՛
ւունքր
ուրիշին թողուցած»),
նոյնը
բայաձև
ապիզրիյ
«
կնոջիցը
հրաժարիլ,
ապահարզան
տալ»
Ամբ. դտ, 124։
= Ւրանեան փոխառութիւն,
որի մայր ձե–
վր պահուած
չէ. կայ միայն
պրս.
՝ \
յ – ^ *
Է)62ՅՐ
«
ձանձրացկոտ, տաղտկացած»,
^յ\ճ<ս»
ԵշշՅքւ
«
ձանձրոյթ,
անհանգստութիւն,
չար­
չարանք»,
որից վրաց՝
*&
ց%*6օ ա բհզա րի
«
ձանձրալի»,
օ&յյ%6ր»&* աբհզրոբա, *ծց–
%*
<&>«ո&;> ա բհզա րո բ ա
«
ձանձրոյթ,
ցաւ»,
արևելեան
գւո.
բԼ՚զայյիլ
«
ձանձրանալ»,
թՐՔ՛
է
)
^23V
0\
ՀՈճզ
«
ձանձրանալ,
խուսափիլ,
Հեռան աչ,
խ
ո
ՐւԻլ՛
օտարանալ»
(5\
ք;131՝08Ն
1, 302),
որ ցոյց է տալիս դեռ
մեր բառի երրորդ
նշանակութիւնը։
Աճ.
ՋԲ համարում է «բառ
այլազգական»։
Աճառ. Նոր վկ. էջ 782 թրք. Հսր
ԵՔ2–
ա շ է
«
ձանձրանալ»
բայից (՛որ սակայն
Fonds A.R.A.M