ԱՊԱ
231
ԱՊԱ
1318
թուից (Վիմական տարեգ, 159).
ա–
պարանջ
ԱԲ. որից
ոտնապարանջան
ԱԲ,
ապառնան
Վրդ, առ, 134։
= Պրս. ՀշՏէձյձՀ
ՅեՐՅո13Ո
«
ապար ան շան» ,
որ ասւում է նաև
Յ ե
՚
Յ ո քՅ Ո ,
^V^ՁՈյ^Ո, Ե Յ ֊
քՅՈյՅՈ.
յատկապէս
ՃՅ
ՏէՅեՐՅՈ
1
ՅՈ.
«
ձևոքի
ապարանջան» և
թՅ
^ՅԵՐՁՈյՅՈ
«
ոտքի ապա֊
րանշսւն» . իրանեանից
փոխառութիւն
է
նաև վրաց.
ծՅ&ծծ&ծ աւքյւար^ա
«
ապարան֊
շան, մանեակ, ռուս.
(
ա6թՇ,/1հ6<Տ>< -
Հէ
Լ
Բ1<
։
օ4,
Աոաջին անգամ
ուղիղ մեկնեց ԳԴ, յե­
տոյ ՆՀԲ ևն։ Եվրոպացիներից
"՛
ղիդ
մեկնեց նախ Հիւբշ.
2 0
ա
35 (1881),
657,
ԳԻՌ.— Ալշ, հրբ. Մշ. ննխ, Սեբ.
աբըււ–
ջան,
Սլմ.
աբըոջան,
Ակն.
Էբըււջան,
Հճ,
աբաւ՚քոն,
Զթ՛
աբոսւջօն,
Մկ.
ա ո պրնջ ան։
նոր բառ է
ապրջանհլ
Ք. «պաշարել, շրջա­
պատ եվ»։
՛
ԱՊԱՐԱՍԱՆ,
ի
հլ. «րմբոստ,
յանդուգն,
խեռ» Ագաթ.Ոսկ. յհ. բ.
25.
Եփր. բ. տիմ,
254
կամ նաև
ապերասան
Ոսկ. բ. տիմ.
նար. սրանից
ապարասանութիւն
Յճխ. Փիլ.
Պիտ. Ոսկ. յհ. կամ
ապերասանութիւն
Ոսկ.
ես. Պիտ.
ապարասանել
Ոսկ. պետր. և եղ.
ապարասանաբար
Թէոդ. մայրագ. Ոսկ. հռ։
= Փոխառեալ է
պհլ.
*
Յբ613ՏՅՈ =
պրս.
Ե6ՐՅՏՅՈ
"
անսանձ»
ձևից, բառր
կարող էր
նաև
հայոց մէջ կազմուած
լինել
ապ–
բա­
ցասականով և
*
արասան
կամ
երասան
բա­
ռով, բայց որովհետև
հայերէնում
չոլնինք
արասան
ձևր և կայ միայն
աոասան
«
չուան»
նշանակութեամբ,
ուստի
ամբողջովին
ի–
րանեանից առնուած է։—Աճ,
նախ ՀՀԲ և յետոյ
միւսները,
ինչպէս
նձԲ, ՋԲ,
|>6է
«
ա.
77, 260
ապ
բացա­
սականով
երասան
բառից։
՝\
^1Ո
(1
ւՏօհ.
19
սանս.
Ր3
$ա1
բառի հետ։
նախորդ
ձևով է նաև Հիւբշ. 102 և 148,
ԱՊԱՐԴՐԻՄ
տե՛ս Ապրդում,
ԱՊԱՐԵԿ
«
պղնձէ նուագարան»,
ունին մի­
այն ՀՀԲ և ՓԲ, երկուսն էլ առանց
վկայու­
թեան. Առձեռնում չկայ,
նՀԲ֊ի
գաւառական
բառերի
ցանկում (հտ, Բ. էջ 1060 գ), ինչ­
պէս և ՓԲ յաւել, գտնում ենք
ապարեկ
«
գօս,
չոր, արուգ, ազազուն, ցամաքեալ»
բառը,
որի հետ նոյն է Բառ. երեմ, էջ27 «ապարեկ,
գօ՛ս», այս բառը այլուստ
ծանօթ չէ ինձ,
բայց կարող է լինել
արեկ
բառի բացասա­
կանը (տե՛ս
արեկայ
Կարելի է կարծել նաև,
որ ՀՀԲ (որից և ՓԲ) այս «գօս» բառը, որ է
«
չոր», կարդացած կամ հասկացած
լինի
գոս
(
որէ թմբուկ) և սրանից
յառաջացած
լինի «պղնձե
նուագարանը»,
*
ԱՊԱՐԹԱՆ.
արմատ
առանձին
անգոր­
ծածական, որից ունինք
ապարթանել
«
յանդ՛
գընիլ, խրոխտանալ», մէկ անգամ
Եղիչ, էջ
12 «
Ի վեր քան զմարդկային
բնութիւնս
ընդ–
վըզեալ ապարթանէր» (տպ. Մոսկուա
ա–
պւսրասանէր
),
գրուած նաև
ապըրթանել.
նոյն արմատից է
ապարթանական
կամ
ա–
պըրթանական
«
հպարտ, յանդուգն», որ մէկ
անգամ
ունի Ագաթ. «Ապ(ա)րթանական
փա֊
րաւոնեան
զօրոլն».—շինծու
ձեւեր են
ապՈՐ–
թական
«
հակառակօղ»
Հին բո. = Բաո. երեմ,
էջ 28 և
ապրթիլ, ապրդիլ
«
դէմ կենալ» ՀՀԲ
և ՓԲ,
–
=Պհլ.
ՅթՅՐէՅՈւհ
«
հպարտութիւն, ամ­
բարտաւանութիւն»,
պազենդ.
3\
^31էՅՈ1
«
հը՜
պարտութիւն»,
պրս.
Հյ՚ձյՀ
ե31՞էՅՈ
«
հպարտ,
ամբարտաւան»,
կազմուած է
ՅբՅւ՞–> 3^31՛–»
եՅք
«
վեր» և
էՅՈ
«
մարմին, անձն»
բառերից,
իբր «մեծամիտ,
մեծանձն».
հակառակն է
պհլ.
քՐՕէՅՈ
–
=պրս. օ՚Տյյձ
քւՈ5ւՅՈ
«
համեստ,
խոնարհ», որ կազմուած է ՀԾՕ «վար» և
էՅՈ
«
անձն» բառերից։
—
Հիւբշ. 105։
Հիւնք. պրս. >յյ\
Յ V Յ
^ Ճ
«
պատերազմ»
բառից։
Ուղիղ
մեկնեց
Հիւբշ.
2 0
^ 0
36 (1882),
էջ128և՝9֊ՀՏ.
Տէսճ.
էջ 138,
Թիրեաքեան, Արրտ. 1903, էջ 725—6 և
Արիահայ բռ, 56 պհլ,
ՅթՅքէՏք
«
աւելի
վեր, վերագոյն»
բառից։
ԱՊԱՐ^ԱՅԻԿ
«
պարսկական
մի գնդի ա–
նունը», Եղիշ. զ. էջ 90 «Իսկ
զգունդն զա–
պարհայիկ և զԿատշաց և զՀոնաց և զԳեղաց
և զայլս ևս ամենայն
զընտիր ընտիր
զօրուն
մարդիկ ի մի վայր ժողովէր. Բառս ունի մի­
այն ԱԲ, չեն յիշոլմ նՀԲևՋԲ՝
անշուշտ յա­
տուկ
անուն
համարելով,
=
Անշուշտ իրանեան
փոխառութիւն
է.
Fonds A.R.A.M