ԱՊԱ
229
ԱՊԱ
ԱՊԱՍՈՑԵԼ
տե՛ս Ասել,
"
ԱՊԱՍՏԱՆ, ի, ի-ա
հլ. «ապաւէն, պա֊
տրսպարան»
ՍԳր. Ագաթ, «ապաւինած,
վըս֊
տահացած»
Բ. կոր. ա. 15, Ոսկ. Եփես. Եւս.
քր. Եփր. ծն. «վահան, ասպար»
Եփր. թգ–>
որից
ապաստան լինել
«
ապալինիլ,
վրան
վստահիլ»
ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ. մ. գ. 25.
յ ո –
ցհս ապաստան լինել
«
նեղն
ընկնել»
ՍԳր.
ապաստան է
«
նրա
ձեռքն
է, նրան վստա֊
հուած
4–՛
Ոսկ. մ. ա. 14. Ելս. քր.
ապաստան
աոնել
«
ապալինիբ
ՍԳր. "մի գործ
մէկին
յանձնել»
Ոսկ. մ. Եւս. քր.
յանձնապաստան
ՍԳր. Կոչ.
ապաստանիլ
Եսթ. ժդ. 1, ժզ. 2.
ոոնապաստան
«
դիմադարձ,
բռնի
միջոցնե­
րի դիմելով^ իշխանութեան
անձնատուր
չե­
ղող» Կանոն. 81. յետնաբար
ունինք
նաև
ապաստան
«
մինչև, նաև» ԱԲ,
ապաստա­
նութիւն
Փիլ. Մագ.
ևն։
–
Պհլ.
ՅբՅՏէՅՈ
«
ապաւէն, ապաստան»,
պազենդ.
Յ^ՅՏէՁա
՛
վստահութիւն,
հաւա­
տարմութիւն»,
հմմտ. սանս.
ԱբՅՏէհՑՈՅ–
«
յարգ,
պատիլ»,
3\
քՅՏէՅՈՅ
«
բնակարան,
տուն, տեղ»
(
ւ՜ւՕւ՚Ա, էջ 266), որոնք կազ­
մուած են
ՏէՈՅ
«
կալ, մնալ» արմատից՝
զա­
նազան
մասնիկներով։
—
Հիւբշ. 104։
ՆՀԲ ապահովաստան կամ ապա հուսկ
յետին կայարան։
Ուղիղ
մեկնոլթիլնր
տալիս է նախ
՚՝
Խ"տձ1տԺւ. 20, որ հա­
մեմատում է սանս.
Յ բ Յ Տ է հՅ Ո Յ
ձևի
հետ։
ք
Տ բ 1 6 § 6 1
իր
ՕՐՅա.
ձ.
ՒւԱ2՝\՝/. Տթ1՚.
գործում, էջ 184 սասանեան
արձանա­
գրութեանց
ՅթՁՏէՅՈ V 6 ^
՝՝1
՜62
ճՅՈ
դար­
ձուածը մեկնեց «ապաստան
յԱս տ ուած»,
որ ընդունեցին
Ւ ւՅԱ § , ճ ո օ1ճ բՅհ1բ32.
§10ՏՏ.
էջ 79, 80 և ուրիշներ։
Մորթման
2
Լա<3
26, 495
ևԲևեռ. Հյստ. Գ. Ապ֊
տոլլլահ,
Պօլիս
1872,
էջ 56, հայ և
պհլ՛
ձևերին
համաձայն է գտնում
խալդ.
Փ51ճաՅ,
որ
յետոյ կարդաց
1
Տ-
րւտէՅՈ
(
Մասիս, Ա 1196, 1 փետր" 1872
և Սիօն 1872, էջ 40) կամ ուղղելի
Յթ–
Տ ՅԺՅ Ո
,
ՅթՅՏէՅՈ;
Թիրեաքեան, Պատ­
կեր աշխ. գրակ. Ա. էջ 192 պրս.
ՅԵւՏէՅՈ
«
թաքուցանել,
ծածկել, պա­
հել»։
Հիւնք.
ամբաստանէլ
բառից։
"
ԱՊԱՏ
«
շէն, շէն տեղ»
Եզիշ. գ. էջ 46.
Ցհ. կթ. ուրիշ տեղ չկայ, գտնում ենք
նաև
զանազան տեղական յատուկ անուանց
ծայ֊
րր. ինչ.
Վաղարշապատ, Ննրսենապատ, Պե–
րոզապատ,
նորերից
Խանապատ, Ղ
ա օ ա 1
՝
ա
~
պատ, Կորիւնապատ.
գրուած է
պատ
//
աղ.
խէ և ծ։
= Պկ.
ՑթՅ՜է, ՅբՅէՁՈ,
պազենդ.
Ձ ^ Յ Ժ Յ Ո ,
պրս.
>Աէ 303(3, ^է>ևէ՛ ՏեՅձՁՈ
«
շեն, ա֊
պատ». նաևլատուկ
անունների
ծ ա լրին՝
ճիշտ Հայերէնի պէս
8
Յ13§ՅԵ301,
Ր6Րծ23ԵՅճ,
Լ
61
ՅԵՅ
(1,
Տ&յւձճնձճ,
ճ ա ^Ձւ ոՅԵՅճ ,
Ակձտւ–
քՅետճ, ճ113հՏեԶճ
ևն. տե՛ս նաև
անապա տ։
Հպրս. ձևը թէև չէ աւանդուած,
բայց
են–
թադրւում
է*1գօ\ձ(\Ղօ\՝1\,
§
4),–
Հիւբշ.
97,
Ուղիղ մեկնեց նախ
ԳԴ։ ՆՀԲպաա,
պա­
տել
և պրս.
ապատ, ապատան։
Ուղիղ են
նաև
իյ6ԱաՅՈ1Ն
1, 247,
Լ - Յ ^ Յ ք
ճ6,
Սք§6ՏՇհ.
931
ևն։ Շ&ո\ո\,
Տէ.
Շէ^ա.
145
պատել
բայից։
3.
Գ. Մ.,
Պատմ. գրակ, էչ15 եբր,
ապատ։
"
ԱՊԱՐԱՀ, ի
հլ. «տեռատես,
ամսական
հոսում ունեցող»
Եյւ. կդ. 6, Եզեկ. ժը, 6,
լզ. 17. «տեռատեսութիւն,
ամսական
հո­
սում» Կոչ. 117. Ոսկ. կողոս. 659. որից
ա՜
պարւսհանոց
«
ճեմիշ, արտաքնոց»
(
այս բա֊
ռը գործածուած է Ղ. թագ. ժ. 27՝
լուսանցքի
վրայ),
ապարահութիւն
Եփր. ծն. էչ 79.
ա–
պարահիա
«
տեռատես»
Գէ. ես.
ապարահեղ
«
արտաքնոց»
Բուղ. ե. 35 (այսպէս
ուղղեց
Նորայր այս բառը՝
Բուզանդի
յապարահ Է–
զանց աոնելոյ
դարձուածը սրբագրելով
յ ա –
պարահեղ անցանելոյ
«
արտաքնոց
երթալու»,
տե ս Կորիւն վրդ. և նորին թրգմ, էչ 446).
յապարահեղն երթալ
«
արտաքնոց
երթալ»,
ցա պարանե ղին պետս
(
հարել)
«
բնական
պէտքը հոգալ»,
ապարահեղք
«
կղկղանք»,
վերջին երեքը գործ է ածում Ոսկ. կող. 572,
604, 696
(
յն. ունի
ձ7է07է<%էՏա
«
կղկղել»,
ի–
մաստի ճշտումը կատարեց Վարդանեան,
ՀԱ
1911, 500,
մերժելով
Նորայրի (անդ) տուած
նշանակութիւնը,
որ է «միզել,
մէզ»)։ Բառս
գրուած է նաև
ապաՐաիւ, ապահար
Գնձ.
Կանոն. Սարգ. ա. պետր. դ (էչ 316). որից
տպահարել
Կանոն,
ապահարիտ
Մաշտ.
ա–
պահարութիւն
Կանոն.։ Նախնական
իմաստն
Fonds A.R.A.M