ԱՊԱ
299
= հրտր. էմինի, էջ
143
ապա նիլպաքո™
սութիւն
ձևով։
= Յն.
&7
ՏՕ–6~պյ՚յԼ՚Հ
«
փոխ ֊եպարքոս»։—Աճ.
ԱՊԱՀՈՎ
«
հանգիստ, վախից՝ երկիւղից ա֊
զատ»
(
անհոլով),
սովորաբար
գործածւում
է յ նախդիրով, ինչ.
ապառով
կամ
յապահո վ
«
հեռու րնկած, զատուած,
առանձնացած»
Եզեկ. լզ.
11
(
յն. ի բաց ընկեցիկ),
յ ա ­
պահով
լինել, յապահովս առնել
«
ապա­
հովիլ, ապահովացնել, Ոսկ. մտթ. յետ­
նաբար
ունինք
յապահո վ
(
իբր ած.) Փիլ.
Վրք. հց. Գէ. ես.
յապահովանալ
Պիտ. Փիլ,
Արծր. Յհ. կաթ.
յապահովանք
Պիտ,
յապա­
հովացուցանել
Յհ. իմ. Գնձ.
յապահովութիւն
Պիտ. Փիլ. նոր գրականում րնդոլնոլած է ան­
նախդիր
ապանով
ձևը, որից կազմուած են
ապահովել, ապահովացրել, ապահովագրա­
կան, ապահովագրութիւն, ապահովաբար, ա–
պահովապէս, անապահով, անապահովա–
թիւն
ևն։
ՆՀԲ
«
ապ,
այսինքն
հեռի՝ յւս&է կամ ի
հով^՝
այսինքն ի հողմոյ»։ ՓԲ յռչ. էշ
բ
ապ
«
ոչ» –\–
ահ
«
երկիւղ»
–\֊
ով
գործիա­
կանի մասնիկը։ Տէրվ. Մասիս
1882
օ ֊
դոստ"
18,
ապա
մասնիկ է։ Հիւնք.
յն,
0.–՚
յ՚Հ՝յ
(
այսպէս\)։
Մէնէվիշեան ՀԱ
1930, 731
ծան. մեկնում է
ապ-ան-ով
«
անվախ»
(
գրծ.
մասնիկով)։
ԱՊԱՂԱՍ
կամ
ԱՊՂԱՍ (փ
հլ. րստ նՀԲ)
«
թեթև կամ անկարևոր և ըստ կամս
լուծելի
պահք» Մանգ, էշ
35
(
ութ անգամ
ունի
ա–
պաղաս,
յգ. հյց.
ապաղասս,
չկայ
ապղաս^.
Եփր. պհ։
նՀԲ մեկնում է անաղուհաց,
անաղցք
կամ
յն.
ձ–2
՝/,6;
«
փափուկ»,
յգ. հյց.
0.7։0.)
ՃՀ (ԻԲՐ
ո
1
խիսա, այլ թեթև
պահք)։
ՈւՍէՈե
յն.
ձ7
։/,
օ5;
«
պարզ»
բառի իգ. յգ. հյց.
0
է7է
/
>5;
ձևից։
Երկուսն
էլ կասկածելի
են րստ Հիւբշ. էշ
341։
*
ԱՊԱՂԱՐԷ
«
մետաղեայ
աման է կոնքի
կամ կումի պէս», նորագիւտ բառ, որ երեք
անգամ գործածում է Անան, գիտ.
24
(
այլ ձ.
ապարիւարէ, ապարիւօրէ^
և
28
(
առանց
ձեռ. տարր). յիշուած է նաև յետին մի տա՛
ղի մէշ
ապիւոր
ձևով. Գաւաթն որ եկ մեծ
ապխորս յիս. նոր ժողովածու, Բ. էջ
50։
–
=Պրս.
ճԵճՕք՚ձ «կուժ,
ջրաման»
(
այս բառր չունի ԳԴ, բայց գիտէ
քՅ
^ԱՁՐՕՏ՚ե
I. էջ
1
ե)
կազմուած է յայտնապէս
Ձւն
«
ջուր»
և
x6^Ճ
^^Ո
«
խմել» բառերից, ըստ այսմ
ուղիղ
է տաղարանի
ապիար
ձևը, իսկ
ապաղարէ
աղաւաղ
գրչութիւն պէտք է համարել։ — Աճ,
ԳԻՌ. — Գ. Տէր֊ Մկրտչեան, հրատ. Անաս.
գիտ. էջ
16
յիշում է գւռ.
ապխօռ
«
պղնձէ
խոր աման թանի՝ մածունի
համար», այս
բառր այլուստ ինձ անծանօթ է։
Ապայազինոլթիւ)ն|
«
սպառազինութիւն»
Մխ. դատ. յօրէնս թագ.
ունի
միայն նՀԲ
(
յաւելուած, հտ. Բ. էջ
1045
ա), իբր անրս֊
տոյգ բառ. արդիւնք է սխալ ընթերցման և
ջնջուած
Առձեռնու՛մ։
*
ԱՊԱՇԱԻ (ի, ի-ա
հլ. ըստ ՆՀԲ) «զղջուս ,
յանցանքի
համար զգացած ցալր» Նար. էմբ.
սղ. Սարկ. քհ. «զղջացած»
Եփր. բ. կոր,
«
թշուառ, եղկելի» Յհ, կթ, յիշատ, որից
ա–
պաշաւել
«
զղջա)»
ՍԳր, «խնայել,
մեղքնալ,
վրան ցաւիլ» Ա, մկ, ժդ.
5.
Արծր. Մծբ.
ա–
նապաշաւ
Կոչ.
ապաշաւութիւն
Փարպ. ևն։
^Ապաշաւել
և
ապաշխարել
բառերի տարբե­
րութեան
վրայ խօսում է Տաթև. ամ.
302)։
== Պկ.
*
ճթէ) §ՁV,
որ հաստատում է զնդ.
ՁբՁՏՃ\ք–
«
յետ
շարժուիլ, յետ դառնալ, հե­
ռանալ», կազմուած է
ՁՕՅ–
8
յետ»
նախդի­
րով՝ զնդ. §ձ\ք,
§7ՁV,
Հպրս.
§ 1 ^ 8 ^ ,
պրս.
Հ^յ^ձ։ «շարժուիլ, ճամբայ
ելնհլ, երթալ» բա­
յից, որի վրայ րնդարձակ
տե՛ ս
չու.
րստ
այսմ
ապաշաւ
բուն
նշանակում է «յետ
դառնալ արածից, հեռանալ»,
որի
յիշողու֊
թիւնր պահում է թերևս Գծ. ր.
22
«
Ապաշա֊
ւեա դուիչարեացդ քոց» (բցռ. փոխանակ
ի վերայ
կամ
զ֊)։
Բառիս կազմութեան
հա­
մար հմմտ.
արշաւ,
իմաստի
զարգացման
համար՝
փաշաման։ —
Աճ.
ՆՀԲ
ապա ցաւ
կամ
ապ
փոշիման։
Հիւնք. յն.
ՕաՕ-փ–
պրս.
աշամ
«
րմպելի»
կամ
աշ
«
կերակուր» և
աւ
կամ
ատ
«
ըմ­
պելի»,
այսինքն
«
ուտել-խմելուց
հրա­
ժարիլ»։ Թիրեաքեան, Արիահայ բռ.
51
զոգ.
Ձ բ 2 § 3
«
յետս»
բառից։
՚
ԱՊԱՇԽԱՐ
«
զղջալ, արած յանցանքի
վը–
րայ ցաւիլ,
մեղքը լալ», արմատ
աոանձին
Fonds A.R.A.M