ԱՊԱ
2 2 6
ապիկի
«
ջնարակ»։ նոր բառեր են
ապակեայ,
ապակեփեղկ, ապակեդոսւ, ապակեխոտ,
կրկնապակի, հենապակի
ևն։
=Իրանեան
փոխառութիւն
է. հմմտ. պրս.
ձյԼտճձՀ
Ձե § 1 ՈՅ
«
ապակի, շիշ», նոր պհլ.ձ՝Ա~
§1ՈՅ1<
«
սնդիկ կամ հայելի»,
3\\
^§1
ՈՁ
1
<1
ՈՕ
«
բիլրեղեայ».
իրանեաններից
փոխառութիւն
են նաև լերքէզ.
ՅԵ^ՕՏ
«
սրուակ,
բաժակ»,
Ձթ1
<Ա
«
սրուակ», կար.
Յ ե § 1
«
շիշ»։ Այս բո֊
լորը ծագում են զնդ.
Յթ–,
հպրս.
Ձթ1–,
պրս.
1-
>\ Յ ե
«
չուր» բառից, ինչպէս որ ունինք ա֊
բաբ.
ձյշևօ աՅ\ք1773
«
հայելի»՝ ծագած
6
Ա
1113.
«
ջուր»
բառից։ — Հիւբշ. 103։
Առաջին
անդամ
ուղիղ
մեկնեց 7**Ւէ
Նոյնը յետոյ
ՆՀԲ։
ԼՁ^ՁՐԺՔ, ՍՐ
§6ՏՇհ.
28
սկի(ւ
բառ ի Հետ։
Բ Ձ է ա ե Յ ւ ^
է, 222 Համեմատում Է Հունդ. Խ&§
«
բաժ ակ, ղաւաթ», օսո.
3 \ \ ՚
§ ;
ԳԻՌ. — Վն.
ապսւկէն
«
ապակեայ»,
Ջղ.
ա–
պիկ
«
ջնարակ, յախճապակեայ
աղիւս»,
ա–
պիկել, սւպըկել
«
ջնարակել»։
ԱՊԱՀԱՐ
տե՛ս
Ապարահ։
"
ԱՊԱՀԱՐԶԱՆ
կամ
ԱՊԱՀԱՐԶԱՆ
(
սեռ.
ի)
«
կնաթողութիւն»,
որից
զիր ապահարզա­
նի
Օր. իդ. 1,
թուղթ ապահարզանի
Ես. ծ. 1.
Երեմ. գ. 8. Եփր. ծն.Էջ 56. Եւս. պտմ. 285.
նոյն ձևերն ունին ստէպ Ոսկ. ես.ևմտ. ար֊
դի գրականում
ընղունուած է միայն
ապա­
հարզան
ձևը՝ «ամուսնալուծոլթիւն»
նշանա֊
կոլթեամբ
(
այսինքն
թէ՛ մարդու և թէ՛ կնոջ
կողմից, մինչդեռ
հնում միայն մարդու
կող֊
մից ապահարզան էր տրւում
կնոջ)։
֊–
Իրանեան
փոխառութիւն
է. հմմտ. զնդ՛
ԶբՅհ31՚923ՈՅ
«
արձակում», որ կազմուած է
Յ՚թՅ
մասնիկով
113132
«
արձակել, ձգել,
թող֊
նել»
արմ ա տ ից = հիւս. մանիքէական
պհլ՛
Ո^ւ՜շ
(
ւՂՄ2.) «թո՛ղ, ձգէ՛», պրս. հ՚ճ&տ
«
թող­
նեմ», հմմտ. նաև նոյն արմատից՝ սանս.
ՅթՅ Տ Յ Ր յՅ Ո Յ ՜
«
լքում, բաշխում,
հոգին ա֊
ւանգել»,
զնդ,
V^§-հ3^^23ՈՅ -, ՅթՅո1ա՚Տէւ–
«
պատիժը
ներել»,
սանս.
ՅթձՏ1"§13
–
յետ
քաշուած», սոգդ.
՚
բ " ք ՚ ք §
«
անջատուող»։ Բա­
ռիս հոմանիշ է հյ.
արձակում,
հմմտ. Մտթ.
ե. 31
զարձակմանն
֊
յն.
6,
~նՏ՜ւ6.օ
ւօ> ։ —
Հի։բշ. 104,
^ Ա
Պ Ա
նՀԲ «իբրու
մեկնիլ ի
հարազատ
առնէ
կամ ի
հարսնէ»»
Տէրվ. Մ ասիս, 1882
օդոստ" 18օտար փոխառութիւն է՝ իբր
ապա + հարզան,
ինչպէս կայ
համ­
հարզ,
երկուսն էլ կազմուած
են նոյն
հարզ
բառից, ուր
հար
մասնիկ է,
զա,
զան
«
ծնիլ», հմմտ.
ազն, ազանց,
որով
բառր
բուն
նշանակում է «ոչ֊համ ա–
հարզ, օտար համարելն
զկին»։
նոյնը
նաև Տէրվ. Լեզու, էջ 155 — 6, ուր այս
հարզ
ձևը կցլում է
հարս, հարն
բառե­
րին։
Հիւնք,
հարսն, հարսան-իք
բառից
կամ յն. 0.ա՝/(օր՚ւԼ<0 «բաժանուիլ»։
Ու­
ղիղ մեկնութիւնը
տուաւ նախ Հիւբշ.
Բ61
-
Տ.
Տէսճ.
էջ 222*
ԱՊԱՀԵԼ
«
ընղդիմանալ». անի միայն Ւառ.
երեմ. Էջ 26։
"
ԱՊԱՀԻԻՊԱՏ
«
փոխ֊հիւ պա սա սո.
ուհի
միայն ԱԲ. մեր մատենագրութեան
մէջ ա֊
լան դո ւած է հետևեալ
ձևերով,
ապոհւպաա
Արձ. է դարի (Շողակաթ
173).
ապահիւպաա
Արձ. Ը գարի (Շողակաթ
176).
ապուքփւպսսո
Ասող. 91 և 144. Կղկնա, հրար. Շահն, էջ
300, 333, 360.
ապաքփ պատրակի
Ուխ տ, ա.
109 (
կարդա՛
ապոլհիպատ պատրկիդ, ա–
պոլհլպատոն
Սոկր. էջ 431 (այլ ձձ.
ապոլ–
րիպատ, ատահիւպատ, ապահիւպաա
ևն )։
= 3ն,
0
է1էՕ–Ա1է0ՐէՕ4,
որ Բիւզանղեանց ժա­
մանակ «պատուակալ
հիւպատոս»
նշանա­
կութիւնն
ունէր։
Ուղիղ մեկնեց
նորայր, Հանդ. գր. և
պատմ. Բ. 315։
"
ԱՊԱՀԻԻՊԱՏԻԿՈՍ
նորագիւտ բառ. նոյն
է նախորդի հետ և երկու անգամ
միայն
գործածուած է Սոկր. եկեղ. պատմ.էջ 94
ապոիլպատիկոլ
և էջ 98
ապաիւպատիկոս
ձևով։
= 3ն.
էաօ-ՕՈցէէաօՀ
«
փոխ-հիւպատոսա֊
կան»։
Այսպէս մեկնեց
Մ. Վ.
Տէր֊Մովսէսեան,
նոյն հրատ, էջ 94 ծան.։
"
ԱՊԱՀԻԻՊԱՐՔՈՍ
«
փոխ-հի ւպարքոս, ե–
պարքոսական
փոխանորդ», պահուած է մի­
այն
ապահիլպար քոսութիւն
բառի
մէջ՝ որ
գիտէ միայն
ԱԲ. մէկ անգս/մ
գործածուած
եմ գտնում Կաղկնտ. հրար. Շահն. Ա. էգ
Fonds A.R.A.M