ԱՊԱ
2 2 6
ապիկի
«
ջնարակ»։ նոր բառեր են
ապակեայ,
ապակեփեղկ, ապակեդոսւ, ապակեխոտ,
կրկնապակի, հենապակի
ևն։
=Իրանեան
փոխառութիւն
է. հմմտ. պրս.
ձյԼտճձՀ
Ձե § 1 ՈՅ
«
ապակի, շիշ», նոր պհլ.ձ՝Ա~
§1ՈՅ1<
«
սնդիկ կամ հայելի»,
3\\
^§1
ՈՁ
1
<1
ՈՕ
«
բիլրեղեայ».
իրանեաններից
փոխառութիւն
են նաև լերքէզ.
ՅԵ^ՕՏ
«
սրուակ,
բաժակ»,
Ձթ1
<Ա
«
սրուակ», կար.
Յ ե § 1
«
շիշ»։ Այս բո֊
լորը ծագում են զնդ.
Յթ–,
հպրս.
Ձթ1–,
պրս.
1-
>\ Յ ե
«
չուր» բառից, ինչպէս որ ունինք ա֊
բաբ.
ձյշևօ աՅ\ք1773
«
հայելի»՝ ծագած
6
Ա
1113.
«
ջուր»
բառից։ — Հիւբշ. 103։
Առաջին
անդամ
ուղիղ
մեկնեց 7**Ւէ
Նոյնը յետոյ
ՆՀԲ։
ԼՁ^ՁՐԺՔ, ՍՐ
§6ՏՇհ.
28
սկի(ւ
բառ ի Հետ։
Բ Ձ է ա ե Յ ւ ^
է, 222 Համեմատում Է Հունդ. Խ&§
«
բաժ ակ, ղաւաթ», օսո.
3 \ \ ՚
§ ;
ԳԻՌ. — Վն.
ապսւկէն
«
ապակեայ»,
Ջղ.
ա–
պիկ
«
ջնարակ, յախճապակեայ
աղիւս»,
ա–
պիկել, սւպըկել
«
ջնարակել»։
ԱՊԱՀԱՐ
տե՛ս
Ապարահ։
"
ԱՊԱՀԱՐԶԱՆ
կամ
ԱՊԱՀԱՐԶԱՆ
(
սեռ.
ի)
«
կնաթողութիւն»,
որից
զիր ապահարզա
նի
Օր. իդ. 1,
թուղթ ապահարզանի
Ես. ծ. 1.
Երեմ. գ. 8. Եփր. ծն.Էջ 56. Եւս. պտմ. 285.
նոյն ձևերն ունին ստէպ Ոսկ. ես.ևմտ. ար֊
դի գրականում
ընղունուած է միայն
ապա
հարզան
ձևը՝ «ամուսնալուծոլթիւն»
նշանա֊
կոլթեամբ
(
այսինքն
թէ՛ մարդու և թէ՛ կնոջ
կողմից, մինչդեռ
հնում միայն մարդու
կող֊
մից ապահարզան էր տրւում
կնոջ)։
֊–
Իրանեան
փոխառութիւն
է. հմմտ. զնդ՛
ԶբՅհ31՚923ՈՅ
«
արձակում», որ կազմուած է
Յ՚թՅ
մասնիկով
113132
«
արձակել, ձգել,
թող֊
նել»
արմ ա տ ից = հիւս. մանիքէական
պհլ՛
Ո^ւ՜շ
(
ւՂՄ2.) «թո՛ղ, ձգէ՛», պրս. հ՚ճ&տ
«
թող
նեմ», հմմտ. նաև նոյն արմատից՝ սանս.
ՅթՅ Տ Յ Ր յՅ Ո Յ ՜
«
լքում, բաշխում,
հոգին ա֊
ւանգել»,
զնդ,
V^§-հ3^^23ՈՅ -, ՅթՅո1ա՚Տէւ–
«
պատիժը
ներել»,
սանս.
ՅթձՏ1"§13
–
յետ
քաշուած», սոգդ.
՚
բ " ք ՚ ք §
«
անջատուող»։ Բա
ռիս հոմանիշ է հյ.
արձակում,
հմմտ. Մտթ.
ե. 31
զարձակմանն
֊
յն.
6,
~նՏ՜ւ6.օ
ւօ> ։ —
Հի։բշ. 104,
^ Ա
Պ Ա
նՀԲ «իբրու
մեկնիլ ի
հարազատ
առնէ
կամ ի
հարսնէ»»
Տէրվ. Մ ասիս, 1882
օդոստ" 18օտար փոխառութիւն է՝ իբր
ապա + հարզան,
ինչպէս կայ
համ
հարզ,
երկուսն էլ կազմուած
են նոյն
հարզ
բառից, ուր
հար
մասնիկ է,
զա,
զան
«
ծնիլ», հմմտ.
ազն, ազանց,
որով
բառր
բուն
նշանակում է «ոչ֊համ ա–
հարզ, օտար համարելն
զկին»։
նոյնը
նաև Տէրվ. Լեզու, էջ 155 — 6, ուր այս
հարզ
ձևը կցլում է
հարս, հարն
բառե
րին։
Հիւնք,
հարսն, հարսան-իք
բառից
կամ յն. 0.ա՝/(օր՚ւԼ<0 «բաժանուիլ»։
Ու
ղիղ մեկնութիւնը
տուաւ նախ Հիւբշ.
Բ61
-
Տ.
Տէսճ.
էջ 222*
ԱՊԱՀԵԼ
«
ընղդիմանալ». անի միայն Ւառ.
երեմ. Էջ 26։
"
ԱՊԱՀԻԻՊԱՏ
«
փոխ֊հիւ պա սա սո.
ուհի
միայն ԱԲ. մեր մատենագրութեան
մէջ ա֊
լան դո ւած է հետևեալ
ձևերով,
ապոհւպաա
Արձ. է դարի (Շողակաթ
173).
ապահիւպաա
Արձ. Ը գարի (Շողակաթ
176).
ապուքփւպսսո
Ասող. 91 և 144. Կղկնա, հրար. Շահն, էջ
300, 333, 360.
ապաքփ պատրակի
Ուխ տ, ա.
109 (
կարդա՛
ապոլհիպատ պատրկիդ, ա–
պոլհլպատոն
Սոկր. էջ 431 (այլ ձձ.
ապոլ–
րիպատ, ատահիւպատ, ապահիւպաա
ևն )։
= 3ն,
0
է1էՕ–Ա1է0ՐէՕ4,
որ Բիւզանղեանց ժա
մանակ «պատուակալ
հիւպատոս»
նշանա
կութիւնն
ունէր։
Ուղիղ մեկնեց
նորայր, Հանդ. գր. և
պատմ. Բ. 315։
"
ԱՊԱՀԻԻՊԱՏԻԿՈՍ
նորագիւտ բառ. նոյն
է նախորդի հետ և երկու անգամ
միայն
գործածուած է Սոկր. եկեղ. պատմ.էջ 94
ապոիլպատիկոլ
և էջ 98
ապաիւպատիկոս
ձևով։
= 3ն.
էաօ-ՕՈցէէաօՀ
«
փոխ-հիւպատոսա֊
կան»։
Այսպէս մեկնեց
Մ. Վ.
Տէր֊Մովսէսեան,
նոյն հրատ, էջ 94 ծան.։
"
ԱՊԱՀԻԻՊԱՐՔՈՍ
«
փոխ-հի ւպարքոս, ե–
պարքոսական
փոխանորդ», պահուած է մի
այն
ապահիլպար քոսութիւն
բառի
մէջ՝ որ
գիտէ միայն
ԱԲ. մէկ անգս/մ
գործածուած
եմ գտնում Կաղկնտ. հրար. Շահն. Ա. էգ
Fonds A.R.A.M