ԱՊԱ
223
ԱՊԱ
բառերի
Տ
ձայնը։
,
ԽՈՏ6Ո
1
ք
Ճ Ո 2 –
14,
51
հաթեան հոմանիշ մի բառի մէշ գըտ֊
նամ է
չ
ձայնը, իսկ ՀԱ
1904, 183
Տ ՚ ( է ՚ Տ ՚ )
= աչք:
Պատահական
նմանու­
թիւն
ունի ճափոն,
-
Լ
աշեեՅԸհէ
«
մէ–
կաչոլի,
միականի»։
ԳԻՌ.–Ախց.Մկ.ննխ.1)Ո
զ
մ.
Սչ.
Վն.
աչք, Հճ. Տիգ.
աչք,
Հմշ.
յք^ալդ,Կր.Ջղ.աչ\,
Երև.
աչկ,
աշկ, Զթ.կվէ (սեռ. կօց), Տփ.
աշկ, անկ,
Մշ.
անկ,
Ալշ.
յանկ,
Շմ.
անկ,
աշկ,
Ռ. Սլմ. աշք, Գոր. Ղրբ. Մրղ.
աշկ,
Ա֊
կըն. Խրբ. Պլ. Սեբ.
աշգ,
Ասլ.
աշ*.
Ցղ.
օշկ,
սեռ,
աշկիյ
Թրքախօս
հայոց մէջ Ատն. Օշ–
չիկ
«
աչք»
(
Արևելք
1888
նոյ"
8—9)։
Նոր
բառեր են
աչուլոլկ, աչոլլիկ,
Ա
՛
չիկ, աչուկ,
աչիչայ, աչեղ, աչիցջոլր, աչկապ, աչնոց, ա–
չուագին, աչուոր, աչքաբաց, աչքանի, աչ–
քիլել, աչքել
ևն ևն՛
ԱՊԱ
«
յետոյ, վերջը» ՍԳր. Ագաթ. Սերեր,
որից
յապա աո յա պ ա
«
վերջ ի վերջոյ» Բուղ,
դ.
5.
զաո յա պ այսն
«
յետինները»
Սիր. խը.
6.
Ոսկ. ես.
մինչև, յ ա պ ա յ
Բուղ. դ.
23.
յետ­
նաբար
ի
հոլովմամբ
ունինք
զապային
«
յ ե ֊
տինր, վերջինր»
Կլիմ աք.
կարգ
կամ
տօ նք
ա պ այից
«
Տօնացոյցում
շաբթէ շաբաթ
չգը֊
րած, այլ իրար ետևից յիշատակած
տօներ,
ինչ. ՏօնՅովհ, Կարապետի, Ապա Պետրոսի
հայրապետի, Ապա Անտոնի անապատակա­
նի ևն»։ Աւելի սովորական է իբրև շաղկապ՝
«
ուրեմն, հետևաբար»
նշանակութեամբ և
ապա, ապա և, ապա ուրեմն, ապա թէ, ապա
եթէ, ապա թէ ոչ
ևն ձևերով։ Առաջին
նշա֊
նակոլթիլնից
ձևացած են
ապա գ այ
«
յետոյ
գալիք» Խոր. պիտ. Յհ. կթ.
ապաժաման
«
յետնեալ, անպիտան»
Սիր. մա.
12,
ժգ.
5.
Ոսկ.
ապաժամանութիւն
Ոսկ. մ. ա.
23.
ա–
պաոնի
Ոսկ. մ. ա.
11(1
)
Պիտ. Սահմ. Պղատ.
էմբ,
յապաղել
«
ուշացնել, երկարաձգել» ՍԳր.
յապաղիլ
«
ուշանալ»
ՍԳր.
յա պ ազեցուց անել
Եփր. Եւս. պտմ.
յապաղոլթիւն
Սերեր. Բուղ.
անյա պ աղ
Փարպ. Պիտ. Փիլ. ևն
(՛
աղ
մասնիկի
համար հմմտ.
կախաղան, յաչաղանք, կեն­
ց ա ղ ի
Օ16ք6Ո030հ,
861
Վ.
ձ&Խն. 1843, 444
էստ ո է
Տէրվիշ, ՛Նախ ալ, 118 սանս, զնդ.
ՅթՅ,
լա.
ՅԵ,
3
գոթ.
Յւ,
Հյ.
ապ–
(
մասնիկ),
նաև Հպրս.
ՅբՁ1՝3,
գոթ.
ՅւՅ.
ձևերի
Հետ, Մորթման
2 1
ա Օ
26, 541 ՛
խալդ.
ԱՈՅԱեւ
«
յետոյ»։
Հիւնք.
յա պ աղել
բա­
յից։
8
Ա
§^6
Ւ(2
32, 62
սանս.
ՅթՅՐՅ
«
յետևը, լետինը»,
ՅթՅ
ր
3111
«
լեաոի ա֊
պագային»
ևն. նախաձևն էր Հնիւ.
* 3
թ0 »
Մ առ,
քթ31«. ,զբ.
ՅԲ^.
«3.
288
բուն
ձևը Համարում է
ապար,
որից
ր
Ը՛նկ­
նելով՝
ապա.
բուն ձևը անաղարտ
գըտ֊
նում ենք
ա պ ա ռնի
(
I )
բառի
մէջ։
ա\\\էէ
յՈ Տ Լ
8, 292
և 10, 270 լաս,.
Յե
բառի Հետ, ինչպէս
Տ ուպ =
Հւո."
ՏԱՕ/
Հիւբշման չէ ընդունած։
1, 218
նոյն ընդ
ապ–~
զնդ.
Յ բ Յ ՛
Սա֊
գըզեան ՀԱ 1909, 335 և
1
\31՚
Տէ
Յու–
շարձ. 402 սումեր,
ՅԵՅ
«
յետոյ». Աճառ.
Նորք 1925 X; 5, էչ 393 յիշում է նո֊
րագիւտ
կամիս. (Հաթեան
արձանա­
գրութեանց
լեզւով)
ՅթբՅ
«
յետոյ»։
*
ԱՊԱԲԱԷՍԱՄՈՆ
«
բալասանի
ծառի
հիւ­
թը», մէկ անգամ
ունի Ագաթ.։
=
3
ն.
0
~օՏօէ
/.07
.(
յ
.
Օ>
«
բալասանի
ծառի հիւ­
թը», կազմուած է Օ՜ն՛ «ծառերից
վազած
հիւթը»
~Ւ
&
ՕԼճ<37.\10՝)
«
բալասան»
բառերից,
ըստ այս մ մեր բառը պէտք է սրբագրել
ոպռ–
բ ա լս ամոն։ —
Հիւբշ. էջ
341։
ՆՀԲ ուզում է կարդալ իբրև երկու բառ՝
ապա բալսամոն.
այսպէս
մտածել են
անշուշտ նաև
ՋԲ և ԱԲ, որոնք
չունին
աչս
բառը։
*
ԱՊԱԶՈՆԵԱԷ
անստոյգ և
նորագիւտ
բառ, որ մէկ անգամ գործածում է Մագ. թղ.
237
«
Ո րշասոյզ և գրուանող, ծեքեալ, նո–
ծեալ, ապազոնեալ»
(
այլ ձ.
ապա գինեալ);
= ապ
բացասականով
յն. Լա՝/՜ղ «գօտի»
բառից կազմուած,
գօտի կապել,
զօտևո֊
րոլիլը նշան էր կռուի պատրաստուելու, ըստ
այսմ գօտեթափ
լինելն էլ պիտի
նշանակէ
«
պարտոլիլ, տկարանալ»։
—
Աճ.
Այսպէս եմ մեկնել... ՀԱ
1923, 246։
Ապաթարց
«
յետին կողմ, ետևր» Շիր. «մա­
կակէտ, որ է ՚ նշանր» Երգն, և Նչ, քեր. ՛էրգն,
սղ. յոջ,
Fonds A.R.A.M