222
նմանութիւն
Ունի ասոր,
«
նիզակ», որ ծագում է \*>.
§ Յ ՃՁ
«
նե­
տել»
արմատից։
/
ԱՇ ՏԻՊ
«
ձաւար», Գաղիան, որից
աշտո–
պ ե այ հաց
«
ձաւարէ
հաց»։ Անգոյ բառ՝ որ
արդիւնք է սխալ
ընթերցանութեան։
Գա֊
ղիանոսի
օրինակներից
մին ունի «Աթոր.
աշտիպ, ինքդ հետ մարտին ելանէ»։— Ռոշ–
քեան
յիշեալ հատուածի
մէջ
աթոր
համա֊
րելով լտ.
շճօք
«
ցորեն», ենթադրում է
աշ­
տիպ
«
ձաւար»՛ նրան են հետևում Ջախջա­
խեան, Բագրատունի
(
Վիրգիլի
ոս
ի
Մշակա­
կանք Ա.
225,
Գ.
206),
ԱԲ և
Ալիշան,
ՀԲուս. §
135։
Բայց Գաղիանոսի
սոյն հա­
տուածը, լաւագո յֆ ձեռագիրների և ուրիշ
բառացուցակների
միահամուռ
վկայութեամբ
պէտք է կարդալ «Աթփար ալ տիւդ, ինքն հետ
մարգարտին
ելանէ», սրանով հասկացլում է
արաբ,
ազֆար-ադ-դիլ՝
«
դի
լ
ի
եղունգ» խե­
ցեմորթը, որ մարգարտի
կամ սատավւի
վրայ է աճում։
Այս պատուական
մեկնութիւնը
տոլեց
նորայր ՀԱ
1921, 103,
Բւօէշէ
բ տպ. Ա.
234
հյ.
ոստ
բառի հետ, հմմտ, գերմ.
ՁՏէ
«
ոստ» և իռլ,
ՅՏէՅՏ
«
ճռկան» ևն,
իսկ Բ, էջ
272
սանս,
ՅՏէ-ՐՅ
և զնդ.
ՅՏւՅ
«
նետ»։
յ
ԱՇՏՈԻՃ,
ո
հլ. ասւում է միայն
աշտուն
հաց պարզ՝ «ցամաք հաց» Ոսկ. մ. բ.
23
և
ես, Եւագր. Կանոն, գրուած է նաև
աշոտուչ
Տաթև. ձմ. իր.
աստուն
Սասն.
34,
Վրք. հց.
Բ.
386.
Ուռպ. (այս ձևը թէև յետնաբար ա–
ւանդուած, բայց նախնականն
է. տե՛ս
սա­
տինան
բառի տակ), ածանցմամբ
ունինք
աշտինազոյն
(
առանց
սղման) Եւագր.
աշտ–
հակեր
Եփր. վկ. արև. (֊֊Սոփերք
Ի,
147)
կամ
աստհակեր
Եփր. վկ. արև.
86
(
սըղ֊
մ ամբ )։
նՀԲ լծ. յն.
ՕէՕէէն;
«
անկերակուր», ի–
տալ.
ՅՏՕաէէօ
«
չոր, ցամաք»։
Հիւնք.
աստիճան
բառից։
ԱՉԽԸՆԹԻՆ
«
անծանօթ մի բոյս». Բժշ. ու­
նի միայն
ՀԲուս. §
136։
ԱՉ Ր 1)1,
տե՛ս
Աճռեւ։
֊
ք-ԱՉՔ, ի-ա
հլ. (միայն
յոգնակի
գործա՛
ծուած, որովհետև
եզակին է
ակն )
«
աչք»
ՍԳր. Ագաթ. Բուզ, յետնաբար
ունինք սեռ.
աչից
(
որից գւռ.
աչիչ,)
Պզատ. տիմ.Լմբ.
մատ. 354 և սղ. Երգն. քեր. Սարգ. յկ. Վրք.
հց. ռմկ.
աչեր
Շնորհ, առակ, ոճերով ասւում
է
աչս արձակել
կամ
արկանել, յա չ ա ց հա­
նել
կամ
ելանել, ըստ աչս դատել, կալեալ
լինել աչաց, կալ աչաց, աո աչօք,
բոլորն
էլ
ընտիր։ Այս բառից են կազմուած
աչալուրջ
Ոսկ.
աչակորել
Ոսկ. Կող. էջ 548.
աչագար
Կիւրղ. թգ.
աչաոել
«
ակն առնուլ» ՍԳր. Սե­
րեր,
աչաոիլ
Ոսկ, ես. Եփր. ծն. Կոչ.
աչար­
ձակութիւն
Եզեկ. իգ. 11,
ա չ ե այ
«
աչք ունե­
ցող» Սերեր,
աչացու
Յհ. կթ.Մագ. կամ
զա ­
չացու
«
կոյր» ՍԳր,
աչոց
«
ակնոց» Աշխ. առ
լեհ.
բ ազմա չ ե այ
Շար. Դիոն. Եպիփ. թաղմ.
աչաղանք
«
չար աչք» Կանոն,
աչաղամտու­
թիւն
«
նախանձ» Ածար. օ՛ղ.
բ ա ց ա չ այայտ
«
ակնյայտնի»
Կնիք հաւ. 250.
զաչաղել
Գնձ.
յաչաղել
Սիր. ժդ. 8. Խոր. Փիլ.
յաչաղանք
Ոսկ. յհ. ա. 28, 30. բ. 9, 10.
յաչաղկոտ
Ոսկ. յհ. բ. 9. ռմկ.
աշել
«
նայիլ,
դիտել»
Վրդն. դան. ա. էջ 244.
յաշոլ ունել
«
հսկել,
լրտեսել»
Ուռհ. 353,
աչազուրկ
«
կոյր» (նոր
բառ) ևն։
֊
Մեկնութիւնը
տես
Ա կ ն ։ ֊
Հի ւ բ շ. 413,
Առաջին անգամ
ԻՀ13թՐ0էհ, յ
\ 4 6
Ո 1 0Մ6 Տ
1,
428
սանս.
ՁէՏՅ
բառի հետ, իսկ
ՃՏ13
001.
99
2
ուղիղ համեմատեց
հսլ. 0<է\,
ռուս.
Օ 0Ճ1
«
ակնոց»
բառերի
հետ։
նՀԲ աչք=լծ,
ակն.
լտ.
ՕՇԱ1սՏ,
արաբ.
ա՛յն,
թրք.
^ 0 2 ,
սանս.
Յ
1
<
Տ
>1,
հսլ.
օքօ
«
ակն»,
օչի
«
աչք», իսկ
յ ա չ ա ղ ե լ –
ա֊
չօք
աղելն։
Սանս. ձևի հետ նաև
ԸճշՀո\.26,
^աձւտշհ.
9,
Օօտշհ6
35
ևն,
ՒւՅԱ§
0.0
Ճ
1854, 269
և 273 (առ
Լ Յ § .
ճաւ. Տէ. §
149—150)
հյ.
աչաոել =
պրս.
^1—1 ՁճՅք
«
զառիվայր»
բա՛ռի
հետ
ձՅք
արմատից, իսկ
ա չ ա ց ա ւ–
պրս, Հ–յ\
32
ԱՏ
«
աչքի ճպուռ,
բիժ»։
Հիւնք.
աչք
թրք.
Յյ
«
անօթի»
բառից։
Տէրվ.
Ճ1է31–ա.
87
և նախալ. 28, 59
Ա1–
շել
գւռ. ձևը կարծում է շատ հին, որով­
հետև անարատ է պահել
սնս. և զնդ.
Fonds A.R.A.M