ԱՇՏ
221
ԱՇՏ
Աթշալոյա
Հիւնք.
շուն
բառից։
Հալա–
ճեան, Արևելք 1893 նոլ" 10
Տալիլ
բառից։
Հիւբշ. 433 մերժում է
միաց֊
նել գոթ.
ՅՏՅՈՏ,
Հսլ.
յՅՏ6Ո1 =
ռուս.
0
Ը611ե,
պրուս.
ՅՏՏՅՈ1Տ
Հոմանիշների
Հես,։ ԲձԿսնձոգ IV14, 54 և ՀԱ 1907,
305
*1
^Ա
֊
6
«՚՚
ւո չի լ,
աճիլ)) ՛Արմատից,
իբր
*31
ս1աԱ0Ոէ
«
պտղաբեր»
նախաձև֊
՚1
Ից> Հմմտ. սանս.
§է§Ա§
«
աղալ)), լն.
Հէ֊ՀՕ;
«
ուժ» ևն։
Բքճ6ւՏ61Ն
Հալ. գր.\վեզ.
158
Հլ.
ահիլ
բալից՝
ո ւ ն
մասնիկով.
Հմմտ. լա.
ՅՍԸւՍաՈՍՏ,
Լ
՚
ԺՇՈ,
Յուշարձ.
387
—
5
Հլ.
Տասանիլ
բալի Հետ՝
իբրև
«՚
Թասուն.»;
ՊատաՀական
նմանու
թիւն
անի
եբր. ՝ր*ՀյՀՀ
Ձ&ԱՈյ<ժամանակ))։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Խրբ. Կր. Հմշ. Մկ. Մշ. Մրղ.
Սեբ. Սլմ. Վն.
աշուն,
Ախց.Ագլ. Գոր. Երև.
Ղրբ. Սլմ. Սչ. Ջղ. Տփ.
աշունք,
Տիգ.
աշուն,
Ոզմ.
ա՜շօն,
Ակն.
աշիւն,
Հճ.
Էշունք,
Զթ.
էշօնք, էշոնք։
Նոր բառեր են
աշնանանաս,
աշնցան, աշունքենի, աշնաւ|աւ՝, աշնանաւք,
աշնուկ, աշունքանալ
ևն։
ԱՇՏԱՆԱԿ, ի-ա
հլ. «շամգան,
մոմակալ՛)
ՍԳր. Ագաթ, որից
աշտանակազարդ
Անան.
եկեղ.
աշտանակակիր
նար. մեր.
աշտանա­
կ ամազ
«
մազերը վեր տնկւած)) Ոսկ. ես.
աշտանակել
«
արիութեամբ
ձիու վրայ ցատ­
կել նստիլ» Խոր. Պտմ. աղէքս. Յհ. կթ. վեր­
ջին երկու բառերը
ցոյց են տալիս
"
ցցուելու,
կանգնելու» գաղափարը, որ յառաջացած է
փոխաբեր ա,բ ար։
ՆՀԲ լծ. հյ.
ոստնուլ, ոստ,
թրք.
ի ա թ
«
վերքն»,
յն. լտ.
իս դ ա ՚մէ , սդօ՚,
պրս.
իսդատէն
«
կանգնիր)
ևն. որից նաև
աշ­
տարակ
(
տե՛ս
ոստ
բառի, տակ)։
Հիւնք.
պրս.
իւշթիւր
«
ուղտ»
բառից
դնում է
աշտանակ
և
աշտարակ։
ԳԻՌ. — Ագլ.
րշ տ ա ՚նա կ ։
ԱՇՏԱՐԱԿ, ի-ա
հլ. «բերդ, խուլէ»
ՍԳր.
որից
աշտարակագործ
Ագաթ,
աշտարակա­
գործութիւն
Եւս. քր. Եզն. Ոսկ. ա, կոր.
աշ­
տարակեայ
"
աշտարակներ
ունեցող» Ողբ. բ.
7,
աշտարակեալ
Եւագր.։
ՆՀԲ և Հիւնք. տե՛ս
Աշտանակ։
ԳԻՌ. — Զթ՛
աշդարօգ
«
բերդ», իսկ Պլ. կայ
միայն «Գիտես թէ
աշդարագն
ենք» դար­
ձուածի մէջ, որ գործածւում է խառնակ հա–
լաքոյթների
համար, ուր մեծ անկարգութիւն
է տիրում (ակնարկութիւն
Բաբելոնի աշտա­
րակ աշին ո ւթե ան )։
*
ԱՇՏ1)ԱՅ (ի
հլ. սեռ.
աշաէի
ևն)
«
հեռոլից
նետելու կարճ նիզակ» Երգ.ղ. 4. Ա. մնաց,
ժբ. 8. Նիւս. երգ. Արծր. յետնաբար
ունինք
նաև
աշտէ
Խոր.
աշտէն
էծ. նար. ձևերը, հո–
լովեալ
ձևերից ոմանք էլ, ինչպէս սեռ.
աշ­
աէի,
գրծ.
աշտէիլք
ևն, յետին
վկայութեանց
մէշ կարող են ուղ.
աշտէ
ձևից
յառաջացած
լինել–
Աշտէն
ձևի հետ միանում է
աշտեան։
Ածանցման
մէջ ունինք
աշտենաւոր
Եփր, վկ.
արև. 71, Մամիկ. 23, ճառրնտ.
աշտէաւոր
Մխ. այրիվ, էջ 11. ուրիշ ձև չկայ։
= Հպրս. և զնդ.
քլՐ§է1 ֊ ,
սանս.
I"Տէ 1
«
նի–
ղակ». կայնաև պհլ.
Յք
§է (Գւ01՜Ո, (յւ՚ճւ՛.
էջ
266),
բայց սա պարզապէս
զնդ. բառի տա­
ռադարձութիւնն
է. հպրս.
ՅքՏէ1–
ձևը պիտի
տար պհլ.
*
ՅՏ>է,
որից հյ. *աշ\ո և-նւպ
վեր֊
ջաւորութեամբ
աշտեայ
(
հմմտ.
բազէ)։
Հպրս.
Յւ
՜
Տէւ–
ձևի մօտ կար նաև
*
ք§ւ1–
ձե֊
վը, որից ծագում է պրս, Հ^^ձՀ.
X1
§է
«
նի֊
ղակ, տէգ» և սրանից էլ հյ.
խիշտ, խոշ–
տալոր։
Այս իրանեան
ձևերից են նաև քրդ.
^ՀԼյէ Ւ16Տ
«
տէգ, մական» և ավար,
աշթի
«
կացին, տապար»։— Հիւբշ. 102, 510։
ՆՀԲ և Հիւնք.
դնում են լծ. լտ,
ՈՅտէՅ,
թրք. (իմա՛
պրս՛)
x
^§է••
Բշէշաւ.
21
լտ.
հՅտէՅ(
յստէւ, 26ոժտթ.
43
զնդ.
ց
§էՅ
և սանս.
ՅՏւՅ.՛
Տե՛ս և
ԲւՇէ6է
1, 199
և 2, 209ըստ
Լ
Տ
§ .
ԽՈՂ.
Տէսճ. § 147,
ա ւ Խ ւ տ ա
9,
ՅՏՕ և
10, 353
ուղիղ Է մեկնում, բայց մեր բա­
ռի
-
եայ
վերջաւորութիւնը
բացատրելու
համար՝
ենթադրում Է թէ պհլ.
Ր
առ
ր
նախ
անցած
լինի
ասորերէնի
*3
§էՅ,
* 3
§ 1 3 7 3
ձևով և այստեղից էլ անցած
հայերէնի։
Բայց այսպիսի
ասորի բառ
չկայ։
մ6ՈՏ6Ո
ՀԱ 1904, 184 զանելով
հաթ.
...
լ31
կամ
...
է13
«
տէգ»
ձևով մի
բառ՝ ենթադրում է, որ հայ բառր
բնիկ
է և ո՛չ ւիոխառաթիւն։
Պ ատահական
Fonds A.R.A.M