ԱՇՏ
221
ԱՇՏ
Աթշալոյա
Հիւնք.
շուն
բառից։
Հալա–
ճեան, Արևելք 1893 նոլ" 10
Տալիլ
բառից։
Հիւբշ. 433 մերժում է
միաց֊
նել գոթ.
ՅՏՅՈՏ,
Հսլ.
յՅՏ6Ո1 =
ռուս.
0
Ը611ե,
պրուս.
ՅՏՏՅՈ1Տ
Հոմանիշների
Հես,։ ԲձԿսնձոգ IV14, 54 և ՀԱ 1907,
305
*1
^Ա
֊
6
«՚՚
ւո չի լ,
աճիլ)) ՛Արմատից,
իբր
*31
ս1աԱ0Ոէ
«
պտղաբեր»
նախաձև֊
՚1
Ից> Հմմտ. սանս.
§է§Ա§
«
աղալ)), լն.
Հէ֊ՀՕ;
«
ուժ» ևն։
Բքճ6ւՏ61Ն
Հալ. գր.\վեզ.
158
Հլ.
ահիլ
բալից՝
ո ւ ն
մասնիկով.
Հմմտ. լա.
ՅՍԸւՍաՈՍՏ,
Լ
՚
ԺՇՈ,
Յուշարձ.
387
—
5
Հլ.
Տասանիլ
բալի Հետ՝
իբրև
«՚
Թասուն.»;
ՊատաՀական
նմանու
թիւն
անի
եբր. ՝ր*ՀյՀՀ
Ձ&ԱՈյ<ժամանակ))։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Խրբ. Կր. Հմշ. Մկ. Մշ. Մրղ.
Սեբ. Սլմ. Վն.
աշուն,
Ախց.Ագլ. Գոր. Երև.
Ղրբ. Սլմ. Սչ. Ջղ. Տփ.
աշունք,
Տիգ.
աշուն,
Ոզմ.
ա՜շօն,
Ակն.
աշիւն,
Հճ.
Էշունք,
Զթ.
էշօնք, էշոնք։
Նոր բառեր են
աշնանանաս,
աշնցան, աշունքենի, աշնաւ|աւ՝, աշնանաւք,
աշնուկ, աշունքանալ
ևն։
ԱՇՏԱՆԱԿ, ի-ա
հլ. «շամգան,
մոմակալ՛)
ՍԳր. Ագաթ, որից
աշտանակազարդ
Անան.
եկեղ.
աշտանակակիր
նար. մեր.
աշտանա
կ ամազ
«
մազերը վեր տնկւած)) Ոսկ. ես.
աշտանակել
«
արիութեամբ
ձիու վրայ ցատ
կել նստիլ» Խոր. Պտմ. աղէքս. Յհ. կթ. վեր
ջին երկու բառերը
ցոյց են տալիս
"
ցցուելու,
կանգնելու» գաղափարը, որ յառաջացած է
փոխաբեր ա,բ ար։
ՆՀԲ լծ. հյ.
ոստնուլ, ոստ,
թրք.
ի ա թ
«
վերքն»,
յն. լտ.
իս դ ա ՚մէ , սդօ՚,
պրս.
իսդատէն
«
կանգնիր)
ևն. որից նաև
աշ
տարակ
(
տե՛ս
ոստ
բառի, տակ)։
Հիւնք.
պրս.
իւշթիւր
«
ուղտ»
բառից
դնում է
աշտանակ
և
աշտարակ։
ԳԻՌ. — Ագլ.
րշ տ ա ՚նա կ ։
ԱՇՏԱՐԱԿ, ի-ա
հլ. «բերդ, խուլէ»
ՍԳր.
որից
աշտարակագործ
Ագաթ,
աշտարակա
գործութիւն
Եւս. քր. Եզն. Ոսկ. ա, կոր.
աշ
տարակեայ
"
աշտարակներ
ունեցող» Ողբ. բ.
7,
աշտարակեալ
Եւագր.։
ՆՀԲ և Հիւնք. տե՛ս
Աշտանակ։
ԳԻՌ. — Զթ՛
աշդարօգ
«
բերդ», իսկ Պլ. կայ
միայն «Գիտես թէ
աշդարագն
ենք» դար
ձուածի մէջ, որ գործածւում է խառնակ հա–
լաքոյթների
համար, ուր մեծ անկարգութիւն
է տիրում (ակնարկութիւն
Բաբելոնի աշտա
րակ աշին ո ւթե ան )։
*
ԱՇՏ1)ԱՅ (ի
հլ. սեռ.
աշաէի
ևն)
«
հեռոլից
նետելու կարճ նիզակ» Երգ.ղ. 4. Ա. մնաց,
ժբ. 8. Նիւս. երգ. Արծր. յետնաբար
ունինք
նաև
աշտէ
Խոր.
աշտէն
էծ. նար. ձևերը, հո–
լովեալ
ձևերից ոմանք էլ, ինչպէս սեռ.
աշ
աէի,
գրծ.
աշտէիլք
ևն, յետին
վկայութեանց
մէշ կարող են ուղ.
աշտէ
ձևից
յառաջացած
լինել–
Աշտէն
ձևի հետ միանում է
աշտեան։
Ածանցման
մէջ ունինք
աշտենաւոր
Եփր, վկ.
արև. 71, Մամիկ. 23, ճառրնտ.
աշտէաւոր
Մխ. այրիվ, էջ 11. ուրիշ ձև չկայ։
= Հպրս. և զնդ.
քլՐ§է1 ֊ ,
սանս.
I"Տէ 1
«
նի–
ղակ». կայնաև պհլ.
Յք
§է (Գւ01՜Ո, (յւ՚ճւ՛.
էջ
266),
բայց սա պարզապէս
զնդ. բառի տա
ռադարձութիւնն
է. հպրս.
ՅքՏէ1–
ձևը պիտի
տար պհլ.
*
ՅՏ>է,
որից հյ. *աշ\ո և-նւպ
վեր֊
ջաւորութեամբ
աշտեայ
(
հմմտ.
բազէ)։
Հպրս.
Յւ
՜
Տէւ–
ձևի մօտ կար նաև
*
ք§ւ1–
ձե֊
վը, որից ծագում է պրս, Հ^^ձՀ.
X1
§է
«
նի֊
ղակ, տէգ» և սրանից էլ հյ.
խիշտ, խոշ–
տալոր։
Այս իրանեան
ձևերից են նաև քրդ.
^ՀԼյէ Ւ16Տ
«
տէգ, մական» և ավար,
աշթի
«
կացին, տապար»։— Հիւբշ. 102, 510։
ՆՀԲ և Հիւնք.
դնում են լծ. լտ,
ՈՅտէՅ,
թրք. (իմա՛
պրս՛)
x
^§է••
Բշէշաւ.
21
լտ.
հՅտէՅ(
յստէւ, 26ոժտթ.
43
զնդ.
ց
§էՅ
և սանս.
ՅՏւՅ.՛
Տե՛ս և
ԲւՇէ6է
1, 199
և 2, 209ըստ
Լ
Տ
§ .
ԽՈՂ.
Տէսճ. § 147,
ա ւ Խ ւ տ ա
9,
ՅՏՕ և
10, 353
ուղիղ Է մեկնում, բայց մեր բա
ռի
-
եայ
վերջաւորութիւնը
բացատրելու
համար՝
ենթադրում Է թէ պհլ.
Ր
առ
ր
նախ
անցած
լինի
ասորերէնի
*3
§էՅ,
* 3
§ 1 3 7 3
ձևով և այստեղից էլ անցած
հայերէնի։
Բայց այսպիսի
ասորի բառ
չկայ։
մ6ՈՏ6Ո
ՀԱ 1904, 184 զանելով
հաթ.
...
լ31
կամ
...
է13
«
տէգ»
ձևով մի
բառ՝ ենթադրում է, որ հայ բառր
բնիկ
է և ո՛չ ւիոխառաթիւն։
Պ ատահական
Fonds A.R.A.M