ԱՆՕ
215
ԱՇԱ
թեան Համար փոխ առներ)
Գ. թագ. զ. 5. Սե֊
բեր.
յ ա նօթ տալ
«
փոխ տաբ Ոսկ. մ. գ. 24
(
հմմտ. գւռ.
խաբ տալ
«
կաթ փոխ տաբ
Ալքս. Ախց. Ակն. Կիւր. Կյ. Հմշ. Ցն. որ
կազմուած է տճկ. •
֊
վ$
զճն, ռմկ.
խաբ
«
աման»
բառից),
անօթաբեր
«
կարասիները
տանող (կառք)»
Որս. րնչեղ.
անօթագործու­
թիւն
Փիլ. ել.
անօթաաահ
«
եկեղեցու աւան­
դատուն» Պտրգ. 429 (նորագիւտ
բառ), նոր
գրականի
մէջ
ունինք
հրանօթ, թնդանօթ,
թնդանոթապետ, թնդանօթաձիգ, թնդանօ–
թարան,
որոնք կազմուած են
անօթ
բառի
«
պատերազմական
գործիք»
նշանակութեան
համաձայն։
Բագրատունի,
Ք,երակ.զարգ. 1496
•
համարում է կազմուած
Օթ
մասնիկով,
ուստի արմատը
ան։
Այսպէս նաև
8
ս ջ –
^6 1(2
32,2
ևն։ Հիւնք. դնում է
աւանդ
բառից և սրանից է համարում
յ ա ն օթ
առնուլ
ոճը։ Ցակոբեան,
Բիւզանդիոն
ձ/։ 743 պրս.ձ ձ
գ
\
3
>Ոոճ
«
աման»
բառից, իբր տեղափոխութեամբ
անաւդ,
անօդ, անօթ։
Բ. Խալաթեանց, ՀԱ 1902,
399
ասուր.
ԱՈԱէԱ,
երբ.
ՅՈՅ,
արամ.
Լյ / Յ Ո Յ ,
արաբ.
Ա\ 1ՈՅ
«
աման»։
Ցիշեցնում է եգիպտ.
հո\^.է
«
եղջիւր,
2.
գինու աման»։
—
Աճ.
ԱՆՕԹԻ
տե՛ս
նօթի։
ԱՆՕՍՐ (՜ի
հլ. յգ.
անօսրունք
կամ
անօ–
սոլնք)
«
բարակ, թեթև, անգայտ, ցանցառ,
հազուագիւտ»
Ոսկ. ես. մ. և ա. տիմ. Կիւրղ.
ես. Եփր. երաշտ, որից
անօսրագոյն
Ոսկ. մ.
և ես.
անօսրամարմին
Եզն.
անօսրանալ
«
անգայտանալ,
բարակիլ»
Փիլ. նիւս. կազմ.
Ոսկ. յհ. ա.«տկարանալ,
նուաղիլ,
հիլծիլ»
Դ. թագ. օ-դ. 26.
անօսրացուցանհլ
Եզեկ. խդ.
10.
Ոսկ. ա. տիմ.
անօսրհլ
Տոթ օ-դ. 11, Վե­
ցօր.
ը. 166. Տիմոթ. կուզ 247,
անօորոլթիլն
Ոսկ. մ. բ. 18. Կանոն. Փիչ.
անօսրաբսւր
«
անզգալի
կերպով»
Երզն. մտթ. 290 բ.
գրուած է նաև
անոլսր
(
ՋԲ),
նօսր
հոր. Շիր.
Վստկ. որից
նօսրագոյն, նօսրահեր, նօսրա­
հող, նօսրանալ, նօսրութիւն,
բոլորն էլ յե­
տին, րստ այսմ հնագոյն և ուղղագոյն ձևն է
անօսր = անաւսր.
ուստի և կասկածելի է
նօսՐաբոյս
Վեցօր. 96՝ ըստ
սրբագրութեան
Վենետիկի
հրատարակիչների,
մինչ ձեռա­
գիրն
ունի
նորաբոյս։
Հիւնք. արաբ. ^ԼԼ–
՚
Յ Ո Յ Տ է
«
տարերք»,
որի եզակին է
յ^օյԼ» ՚ԱՈՏէՄ
«
տարր»։
Բ&Ժէ
^ՏՇՈ,
Հայ. գր. լեղ. 124 Համեմա­
տում է դոթ.
§3ո6հտ,
Հբղ.
շ ա ս օ շ .
ՀՀիւս.
^Ոն^Ր
«
բաւական», լտ.
ՈՅՈՇ1Տ՛
ԸՕք
«
պատաՀիլ», սանս.
Յ^ՈՕէէ
«
Հաս­
նում է»։
ԳԻՌ.֊֊Ալշ.
Մկ. Ննխ. Սլմ. Վն. Տիգ.
ն օ ՚ –
սրր,
Ախց. Կր.
նօսր, նօրս,
Շմ.
նօսր, նօս-ւ
արր,
Խրբ. Ռ. Սեր.
նօրս,
Տփ.
նօստր,
Ասլ.
նԷօ՝Րսը,
Ջթ.
նէօյսր, նէօՐսը,
Հճ.
նէյս։
Գա֊
ւառականների
մէջ բացի «ցանցառ,
ոչ-խիտ»
իմաստից՝ նկատելի են նաև Հմշ. «քիչ», Տր.
«
քիչ անգամ», Վն. «անխելք,
խենթուկ»,
Ննխ. «չքաւոր, անկուտի, անփող»
նշանա­
կութիւնն եր ը ։
ԱՇ
«՚
ՅաւճօՈ,
օսլայ, նշայ», գիտէ
միայն
Քաջոլնի, հտ. Գ. 17, բայց չի յիշոլմ հտ. Ա.
էջ 87
Յ ա ւ ճ օ Ո
բառի տակ։
"
ԱՇԱԿԵՐՏ, ի-ա
հլ. «վարպետի մօտ սոր­
վող» ՍԳր. Կորիւն, որից
աշակերտիլ
ՍԳր.
Կորիւն,
աշակերտական
Ագաթ,
աշակերտա­
կից
Յհ. մա. 16.
աշակերտասէր
Կորիւն.
Ոսկ. յհ. ա. 3.
աշակերտութիւն
Եզն. Կորիւն,
Եփր. Կողոս.
աշակերտուհի
Ոսկ, յհ. բ. 26.
աշակերտավայել
(
նոր բառ) ևն։
֊ –
Հ ի ն
պՀլ.
*3
§3ե61՜է,
որինոր ձևն է
3–
ՀձՀՅէէ
—
պազենգ.
3
§3§31՜ճ,
պրս. >
յ
.
Հ1ձ
§ 3 ՝
01՜
ճ.
որից փոխաոութեամբ
քրդ.
§3
^1քճ,
թրք.
~–Ճ՝Հ\Ճ,
§3731՚է
«
աշակերտ»։
—
Հիւբշ.
100։
Ուղիղ մեկնեց նախ ԳԳ, յետոյ ՆՀԲ,
86
էէ1շէ161–, ՃՈՇՅ
76, 254
ևն։ Թօփոլ֊
զեան, Արծիլ Վասպ. Էջ 44 իբր
աՐշ
կերտել
«
գեր ի վեր
լինել»։
ԳԻՌ. — Սչ.
աշագերդ,
Երե.
աշագէրդ, աշ–
կէրտ,
Ախց. Կր, Մկ.
աշկէրտ,
Շմ.
աշագէրդ,
շագիրդ,
Մշ. Ջղ.
աշկերտ,
ննխ.
աշկերդ,
Ակն.
Խրբ. Պլ. Ռ.
աշգէրգ,
Սլմ. Վն.
աշկեոտ,
Ալշ.
աշկերդ,
Ոզմ. Տփ.
աշկիրա,
Մրղ.
աշկէրթ,
Ագլ.
ա՚շկաոտ,
Տիգ.
աշգիրդ,
Զթ՛ կգ\––՝Դ–
էշգիյդ,
Սեր.
աշգէդ,
Հճ.
էշգէյդ։
Արևմտեան
Fonds A.R.A.M