ԱՆՈ1՛
209
ԱՆՈԻ
Վն.
անուն,
Տփ.
ա՛նուն, ա՛նում,
Երև,
ա՛­
նուն, ա ՚ ն ր մ ,
Գոր. Ղրբ– Ջղ.
անում,
Տիգ.
Ունուն,
11։
լմ.
անուն
«
անուն»,
անրվօվ « ա ֊
նոլնով, անուանի», Ակն.
անիւն,
Անտ.
էն–
էօ՚ուն,
Ասլ.
էնիւն,
Հմշ.
օնուն,
Շմ.
ա նրմ։
Գաւառականներից
մի քանիսի մէշ երևցած
լք
ձայնը ն\ճ\\շէ համարում է խորին
հնու֊
թեան նշան, իբր մնացորդ հնխ, 171 ձայնի։
Նոր բառեր են
անոլանաար, անոլոր, ա–
նունդրել, անունով, անունել,
ւսնուիլ, ա՛­
նունը
«
ամենևին
բնաւ»
(
հմմտ. Դրնղ. 328
«
Եկեղեցի անուն չկայր ի մէջ վանացն»), հե֊
տաքրքրական
ձևեր են
անմանի
«
անուա­
նի»,
աննիք
«
անուններ»
Գնձ,։
*
ԱՆՈԻՇԱԴՐ
«
պաղլեղի
նման մի նիւթ է.
թրք. և ռմկ.
նշադրր»
Բժշ. ունին միայն ՋԲ
և ԱԲ. գործածական
է և արդի
գրականում։
•
=Պհլ.
*
էէՈՕ§Ձ՚յլՄ.
այս բառր
աւանդուած
չէ պահլաւական
գրականութեան
մէջ, բայց
նրա գոյութիւնր հաստատում
է փոխառեալ
ասոր.
Ձո6
§Ձ0Աք
ձևր, հայերէն
բառի հնա­
գոյն ձևն էր
ուրեմն
*
անուշադուր,
որից
սեռ.
անուշադրի
և սրանից էլ վերակադ–
մուած
ուղ.
անուշադր;
Նոր պրս. ձևն է
յյ >
ՈԱՏՁՃՄ,
՛՛
րից
փոխառեալ
թրք՛
ա§&ԺՏէ՚,
վրաց. ՏօՊ֊ — ֊ ^ օ
նիշադուրի,
նյն. –՝.00.՝/ՀՀՕ՝,. –էՀ՚ԴՂ՜ւ՚յ՚Մյ՝.. ռամ.
Ո
1
ՏՅՃՄ,
բ՚՚՚վ֊
գար. Ո\ք-'ձճս^, ռուս. աԱ1՚ձ7հ\բհ։ Բառս Հա­
սել է մինչև
Ֆրանսիա,
ուր ըստ
յ\4ցքՇՏ1
0
^ 1 Շ ,
Օւ6է.
Շկա.
գտնում
ենք ^ֆր ւսնս *
ՅՈՕէՏՏւա՝,
ՁՄ112ճճւք,
Զ1ա1ՏՁԺՐ6
ՀՀ աԱա .շ ադրձէ ;
֊֊
Հիլբշ.
100։
Ուղիղ մեկնեց նախ ԳԴ, յետոյ
8
ճէէւշհ.
Ւ101՚36
39, 85,
ԼՁ§Ձ1–Ժ6, 0-6Տ. ճեհոճ.
9, 19
և Խտ.
Տէսճ. §
133։
ԱՆՈԻՇԱԿ
տե՛ս
Անոյշ։
ԱՆՈԻՐ, ո
հլ. «օղակ»
ՍԳր. որից
անրա­
պատ,
անրափակեալ
«
անուրով
պատած՝
փակած»
Բենիկ.
ծանրանուր
Տօնակ,
ան­
րակ
«
վզի առաջի օղականման
ոսկորներր»
Յոբ. լա,
22 (
գրուած
նաև
անդրակ,
ուր
նր^>նդր
ձայնափոխութեան
համար
հմմտ.
ծանրՀ> ծանդր,
մանր>մանդր
ևն), կազ­
մուած թարգմանաբար
յն.
/–/.
Յէ;
բառից,
որ նշանակում է «նիգ, սողնակ, կեռ, ճար­
մանդ, վզի անրակ»։
Արմատ ական բառարան—14
Ինճիճեան, Եղան. Բիւզ. 1820, էջ 211
ան
բացասականով
ո
՛
ւր
բառից, «քան­
զի անուրն գոլով պար ունակ՜ս ձև բոլո–
րեալ, անուր ասի, իբր զի չիք նշանա­
կել ի նմա, թէ ո՛ւր է սկիզբն նորա և
ո՛ւր աւարտ նորա»։ Տէրվ.
.&
ԱՅ1՝1՜Ո.
89
զնղ.
դՀՀ՚ձ,
յն. կ/ա
«
խեղդել», իբր
նախահայ
*
անգոլր
ձևից։
Հիւնք. լտ.
ՅՈԱԽՏ*
8
ս
§ § 6
1
Լ2 32, 3 լտ.
ՅՈԱՏ,
ՅՈս1սՏ
(
ՅւՈՈս\ստ)
«
օղակ»
և
հիռլ.
31
ՈՈ6,
յետնաբար
ք31ՈՈ6–
Ր
ա
18
-1"
համեմատութիւնը
ուղիղ չէ, որովհետև
լտ.
ԶՈԱՏ
բառի
նախնականն
է
ՅՈՕ
ՈՕ–
ըստ
՝
^Ձ
1
ՃՇ
49։
ԲշէՇՐՏՏՕՈ
1
Լ2 47,
285—6
մերժելով
8
ս
§§6
–/
ւ
մեկնութիւ­
նը գնում է հնխ.
ՏՈԱ–1՜0–
«
կապ»
ձևից,
որ ծագում է հնխ.
ՏՈ6Ա-
«
թել
ոլորել»
արմատից, որի ժառանգներր տե՛ս
նոյն–
արմատ
նեարդ
բառի տա կ։ Մերժում է
Բօեօւ
՜
Ո^
2, 696,
ըստ որում «օղակ» և
«
կապ» տարբեր
գաղափարներ
են։
Պատահական
նմանութիւն
ունին
ա–
րաբ. պրս. քրղ.
ՈՄ.
ասոր.
)
յ յ յ
ՈՄՅ
«
եզան
լուծ»։
+ ԱՆՈԻՐՋ, ի
հլ. յետնաբար
նաև
ո
հլ.
«
երազ» Մտթ. իէ. 19. Ոսկ. մ. ա. 1. Խոր.
Փիլ. (հների մօտ անեզական),
որից
անըր–
ջարանել
Կամրջ,
անրջական
Խոր, Նար, Տօ­
նակ.
անրջանալ
Սարկ. հանգ,
սուղանուրջ
Պղատ. տի մ։
= Բնիկ Հայ բառ,
Հնագոյն
*9
Ո01՚–
ձևից,
սրա Հետ
Հմմտ. յն. ՝1՝>Ա0. ԽՏ1Ա0.
օՏտւՕՕ;,
6\
տաօ՝^.
կրետ. Ա՝/Ղ՚.րօԼ. յգ, ե՝ա՚\0Օ.ա «անուրջ,
երազ», ալբան,
Յ՚ճտքՏ
«
երազ».
Հայերէնի
մեջ ջ մասնիկ է, ինչ.
ստերջ
և
դաղջ
բա­
ռերում, ալբան ձևը գալիս է ըստ
(
յ. ^\4ջ\՚՜
61–,
Տէ^ա.
Ա-՚օւ՜է. ժտ։ Ձ
1
ԵՅՈ. Տթ1՚.
էշ 11,
*
ՁՈ1վՕ–
նախաձևից. յն. ՝ձ՝13Հյ և
նախաՀայ
*&
ռԵ\ Համեմատում՝
են իր ար այնպէս
ինչ­
պէս
յն. ՚ԼՏ՚գԱՕ և
էՏ/յւաօ.
իսկ Հայերէն
նա­
խաձայն
ա֊ի դէմ յն. օ՝ Հմմտ. նաև
աէւՈՆԼԼ=
յն. Խկ-ՀՂ
^ՑօւՏՁՇգ
703,
Բօէօա^
1, 180)։
–
Հիւբշ.
420
։
Առաջին
ուղիդ մեկնիչն է ՆՀԲ, որ դնում
է «լծ. յն.
օ՛սար, օնիրօս/ւ
Հյ.
ա նլ ո ւ ր ջ » ։
Եւրոպացոց
մէջ ՛՛՛ղիդ
մեկնեց
նախ
Fonds A.R.A.M