ԱՆՈԻ
«
գիրկը»,
Հճ. «կաււլոց, տրցակ», Մկ.
Զն.
Տր. «թևտակ, երկու բազուկների
կամ մէկ
թևի ոլ իրանի միջև առնուած մի բանի քա­
նակութիւնը», Ակն. «մի կուրծք բեռ, լանջքի
վրայ առած բեռան
քանակութիւնը»,
Մրշ.
«
ուս, կռնակ», իսկ միայն Վն. «թևի տակր»։
նոր
ձևեր են
Ալշ.
ւանտէտակ. Մշ.
յ ա ն դ ՚ է –
տակ,
Վն.
րնթատակ,
Մկ,
հընթըտակ,
Հմշ.
օնթդ ա գ
«
թևի տակը», Վն.
հնթել
«
թևի
տակ
դնել»,
Հմշ.
օնթուլ
«
տղան
գիրկը նստեց­
նել», Զթ՛
անթել
«
գրկել», Ակն,
օնթիլ
«
յա֊
փըշտակել, մի բան ամբողջովին
խլել ու
փախչիլ, կրծքի վրայ բեռնաւորուիլ»,
Խտջ.
անթել
«
անթով
կամ գրկով չափել, ռմկ.
իաւլանլամիշ
ըն ե լ » ։
-)-
ԱՆՈՒՆ, ն
Հլ. (անուան, ֊անք,
֊
անց)
«
անուն.
2.
համբալ,
հռչակ,
3.
ինչ-որ
մարդ» ՍԳր. Ագաթ. Եզն.
(
երրորդ
նշանա­
կութեան
՛
համար
հմմտ. յատկապէս՝ Գծ.
ա.
15՝
էր անդ բազմութիւն
անուանց
իբրև
հարիւր և քսանից)։
Ածանցման մէշ մտնում
է
4
ձևով,
անուն
և
անուան
ձևերով՝
յօդա­
կապով կամ առանց յօդակապի, այսպ՛էս՝
1,
անուան
ձևից՝ յօդակասլ\ով.
անաանա գ էտ
Վեցօր,
անուանադիր
Վեցօր.
անուանագրու­
թիւն
Կոչ.
անուանակիր
Կորիւն. Ագաթ,
ա–,
նաանակից
Ոսկ. մ. ա. Եւս. քր.
անուանա–
շատ
Վեցօր,
2.
առանց յօդակապի՝
անոլ–
անդրութիւն
Շ. խոստ.
անուանել
ՍԳր. Ա–
գաթ. Կոչ.
անուանարկ
ՍԳր. Կոչ.
անուանի
ՍԳր. Ագաթ.Ոսկ. ես. (միջին
հյ. ձև է
ան–
վրնել
Անսիզք
35),
— 3.
Անուն
ձևից յօդա­
կապով,
անունադրոլթիւն
Կոչ.
163.
նար.
Սարդ. Լմբ.
Գնձ.
անունակիր, անունագոր–
ծոլթիւն
Փիլ.
անոլնադրել
ճառրնտ
.-
4.
ա֊
ռանց յօդակապի՝
անոլնդրոլթիւն
Կոչ.
162.
վատանուն
Կոչ. Եզն.
մեծանուն
Երեմ. լբ.
19.
Կորիւն,
մոլարանուն
Ա տիմ. զ.
20.
յ ա յ ­
տանուն
Ագաթ,
քաջանուն
Եզն. Եւս.
քր.
Ոսկ. նոր բառեր են
անուանապէս, անուա­
՛
նարկել, \աւն1ուանարկիչ, անուանարկութիւն
ևն,
-
Բնիկ Հայ բառ, որի ցեղակիցներն
են
սանս, ոձտտւո
ՏքքՅՅ
յ
,
գ֊-գ.
ՈՅ
ատ,
Հպրս.
^•–^ա
*
~1ւ1
ո Յ տ ց ,
պկ՛ բելուճ.
ոՅ ա ,
պրս.
ԱՆ Ո1»
ք
1
ձ ՈՁՈ1,
վւարս.
Ո31Ո,
աֆղան.
ՈՕՈ1»
քրգ.
ՈՅ^,
զազա
ՈՅՄ16,
օսս.
ՈՕՈ, ՈՕՄ1.
գնչ
.
ՈՅ\՚,
ՈՅք,
թոխար.
Ո0Մ1.
քո՛չ–
Ո6Մ1.
յն.
Օ^Ա-ծ,
եւոլ. 0՝)0\1Ա. լա.
ՈՕՈ16Ո,
ֆրանս.
ՈՕՈ1,
իտալ.
ՈՕՈ16,
սպան.
ՈՕաե1՜&,
ռում.
ՈԱՈ16,
գոթ.
ՈՅՈ10,
գերմ.
1
Տ131Ո6,
անգլ.
ՈՅՈ16,
շվէգ՛
Ո31ՈՈ,
գան.
ՈՅVՈ,
Հսի
1
Ո13,
ոաս.
Հպրուս.
61
Ո1Ո&ՈՏ,
ալբան.
6
Ո7ՏՈ,
՚-
իռլ.
31
ՈՈ1,
լգ.
ՅոաՅՈՈ,
Գ
»
լ՛
ոոքո,
՚-
գալլ.
ՅՈԱ,
լգ.
6
ՈԱ–
61
Ո,
կիմբ.
6
Ո^,
կորն.
ՈՁՈՕ՝#,
կամիս
Ա–
աՅՈ,
սեռ.
131
ՈՅՈՅ§
«
անուն» (\ տարանմա֊
նութէամբ
յառաջացած),
որոնց
բոլորն
էլ
նշանակում են «անուն», Այս միևնո յն բառը
գտնւում է նաև
ո չ֊Հնգևր
ո պ ական
ֆիննա֊
կան
լեզուների
։/
էջ, որոնք գերմ տնականից
են փոխ առել, օր, էսա,
ֆինն, վօտ. վեպս.
աաԼ
սամոյ. լիվ.
՚
լիրյ.
Ո11Ո,
վօգուլ. օստյ.
ՈՅՈ1, ՈՅա,
լապ.
ՈՅա, Ո31աՈՅ,
Ո301Ո6,
Հունգ.
Ո6V,
մորդվին.
1&
ա,
չերեմիս.
1
ՅՈ>
Հնգևրոպական
նախաձևը
դրւում է
*
6
/
օ
110՜
ա6Ո, *ՈՈ16Ո,
Հայերէնը ըստ Հիւբշ.
*
անվա ն ,
*
անու վ ան
նախաձևից և այս էլ Հնխ.
*
ՅՈաՈ,
ՅՈՕաՈ
ձևերից (տե ս
\\՚՚
Յ
1
ԺՇ
522,
ՏօւտՅշզ
704,
1
Հ1Ա
^6
344,
ՃՀՀՈՀՃՀՀ,
1, *26,
1
>ՅԱէ–
աՅոո
70,
ԲՀ)
1
ձթքոյ 1, 132,
Թոօսէ–^6ւ11&է
642–3)։֊
Հիւբշ.
+
20։
Ըստ
հին հայ քերականների
անուն
մեկնլում է իբրև
անունելի.
հմմտ. «Ա֊
սի անունդ անրմբռնելի,
վասն զի ար­
դարև, իսկ անտեղի և անժամանակ
է»
Մագ. Երգն, ևն։ Աւետիքեան, Քերակ.
1815,
էջ 191
այն ան,
Էն ան
«
էութիւն
ունեցող»։
Ուղիղ
մեկնութիւնը
տուաւ
նախ
1
Հ13թ1՜Օէհ, Ճ.Տ13 թ01.
103,
որ Հա­
մեմատում է պրս.
ՈՅա,
ֆրանս.
ՈՕքՈ,
յն.
5\0
ԱՔ
ևն, յետոյ ՆՀԲ, Բ&էէէէՈ. 33,
Աքաճւտշհ.
23
ևն
։
Մորթման
21
ա<3
26, 51
խալդ, բևեռագրերի
ՅՈԱՈ1,
«
ա–
նուն» բառի
Հետ։ ՊատաՀական
նմա–
նութիւն
ունի ճափոն. ^
ՈՅաՁ6
«
ա֊
նուն» բառը։
^
ԳԻՌ.֊Ագլ.
Ալշ. Ախց. Զթ–
Խրբ. Կր.
Հճ.
Մկ.
Մշ.
Մրղ.
ննխ.
Պլ. Ռ. Սեբ. Ս
(
մ.
Սչ.
20
Տ
Fonds A.R.A.M