ԱՆՁ.
204
ԱՆՏ
ձուկ
բառի հետ. հմմտ. լիթ.
էՅՈԱ
«
մար֊
մին» և սանս.
էՅՈԱ
«
նուրբ»։
ՇԷֆթԷլո֊
•
լից
6 6
28, 298
և 29, 55 սանս.
ոճհԱՏՅ
«
ցեղակից»,
ՈՅհՍՏ
«
սերունդ»,
ՈՅՈԱՑ^Յ
«
արական»՛
Վերի
մեկնութիւնը
տուաւ
ԼւձշՈ, Խա.
Տէսճ.
էջ 38։
1
<,ՅքՏէ,
Ցու֊
շարձ. 413 թրք՛ Խոձս
«
ինքը»,
քամեան
6
Ոէս, 6ՈէՅ
«
անձ», Մառ
3 6 0
25, 305
ափխազ.
ափսը
և յն.
՚
նօ՚Լ՜ղ «հոգի»
բա­
ռերի
հետ։
ԳԻՌ.–Ախց. Կր.
անձ,
Սեր.
անձ,
Ակն.
օնձ
«
մարմին»
(
ինչ.
անձը չփլախ
«
մերկ» ևն).
ոճերով ասւում է՝ Շմ.
անձը փափուկ պահել,
Ալշ.
անձի միս ուտել
«
շատ նեղութիւն
կրել»,
Ակն.
անձինը փրայ Է
«
մտաւորապէս
թոյլ է»,
Տփ. Ինչ անձէն չէ, էն աշխարէն
չէ (ա֊
ռած),
օխչընձօվ
«
ողջ անձով,
կենդանի
կերպով». նոր բառեր
և առումներ
են՝
անձ
Վն. «յղի կռվի իգական անդամը»,
ան–
ձամեո
Դվ. «թուլամորթ,
ծոյլ, պղերգ»,
ունձ–
կոաալր
Վն. (Վանձկոտոր)
«
նազելով
քայ­
լող, հպարտ,
ինքն ահ ա լան»,
անձիկ
Ակն.
«
անձ»,
աոընձի
Ալշ. «առանձին», իսկ
անձ­
նահուր
Ապ, «առասպելական
էակ» ձևափո­
խս լած է
աէլնատր
բառից։
ՓՈԽ.––Րրգ.
^ \ Յ ա
«
մինակ» ըստ
մսՏ–
է1՚,
Օւշէ. եսւ՚Ժշ,
էշ
5,
Հյ.
ա ռ ա նձին
բասից
է. Հմմտ. յատկապէս
Ալշ.
ա ռընսի
ձևը։
ԱՆՁՆԻ
տե՛ս
Անձիան։
+ ԱՆԶՈԻԿ, ո, ի-ա
հլ. «նեղ» ՍԳր. «դժուա­
րին» Սերեր, «կիրճ, նեղ անցք» ՍԳր. Բուղ.
Ոսկ. «կարօտ, փափագ». ՍԳր. Ագաթ, որից
անձկանալ
«
կարօտելով փափագիլ»
ՍԳր. Ա–
գաթ.
անձկիլ
Սերեր,
անձկալ
Սրգ.
անձկա­
բեկ
Վեցօր. 170.
անձկագոյն
Ոսկ.
անձկ այ­
րեաց
Բոլզ. Կորիւն,
անձկալի
Փիլիպ.
գ. 1.
անանձուկ
նար.
խչ.
բազմանձուկ
Եւագր.
նեղանձոլկ
Աբր. կրետ. 74.
անձկութիւն
ՍԳր.
Սերեր, սրանք գրուած են նաև ե-ով։
= Հնխ.
Յ Ո § ՚ Ո Ա *
ձևից.
Հմմտ.
սանս.
ՅՈ՚–
Ոճ–
«
նեղութիւն,
նեղ»,
ՅՈ՚ՈՅՏ–
<–վիչ">,
նեղութիւն»,
՚/
նգ.
320
«
նեղութիւն,
սրտի
անձուկ», օսս.
ԱՈ^Յ§
«
նեղ»,
յն.
եք՝/ա
«
խեղ­
դել, նեղել, վշտացնել»,
լտ.
ՅՈ§0
«
սեղմել,
խեղդել»,
Ձ.ՀՃ^0՜
«
սրտի անձուկ,
սրտնեղու­
թիւն»,
ՅՈ^ԱՏէԱՏ
«
նեղ», ֆրանս.
ՅՈ^01ՏՏ6,
իտալ.
ՏւՀ\^ՕՀ0.,
անգլ.
ՁՈ§Ա1Տհ,
սպան.
ՅՈ–
^ՕՏէէՄՅ
«
Հոգ, վիշտ, սրտնեղութիւն»,
գոթ.
3
§ ^ Ա Տ
«
նեղ»,
Հսլ.
321
է1
«
սեղմել»,
32
ԱեԱ
«
նեղ», ռուս.
^31Հ1Ց
«
նեղ»,
^>&6
«
աւելի
նեղ»,
լիթ.
ցք&Տ2էՅՏ
«
նեղ»,
Հիռլ.
ՇԱա֊ԱՈ^
«
նեղ», գերմ.
6
Ո§
«
նեղ»,
Ճ.Ո§Տէ
«
սրտի
անձուկ»,
«
կիրճ»
(՝
^քտձճօ. 41,
քէՅԱէ–
Ո13ՈՈ,
11,
ՃԽ^Շ 118,
801
ՏՅՇզ
10)։
Մեր
բառի արմատն
է
անձու.
կ֊ի Համար Հմմտ.
Հսլ.
Ձ2ԱեԱ=ո՚"«. ^ՅէՀ1Ց.
որոնց
վրայ ըն­
դարձակ տե՛ս
^61116է # ւ Տ Լ
10,
269։–
Հիւբշ.
420,
ԲօԿ,01Ո\
1, 62,
ՏաՕԱէ–^6ւ116է
49։
ՆՀԲ
ա ն ց քն
փոքրիկ, լծ. թրք.
ենսիզ,
իևնե
«
նուրբ»,
լտ.
371
^ԱՏէԱՏ.–
Ուղիղ
մեկնութիւնն
ունին
ԼՅ§31"Ճ6,
Ս ւ
՚
§ 6 Տ
( ։
հ .
ՕՕձ, Դատ կ. \\՜ձՀ
.
Յ\յԼ.
էջ
16,
Տէրվ. ԻձւձՀՈՃ.
57
ևն։ Հիւնք.
ցանկալ
բայից։
ԱՆԶՐԵԻ, ի-ա, ո
հլ.
(
Ս.
Գրքի 21 օրինակ­
ներից 17 \–ահլ.,4ռհլ.)
«
անձրև»
ՍԳր. Ա֊
գաթ. Եզն. որից
անձրևաբախ
Ագաթ,
անձ­
րևածին
Կոչ.
ա նձր և ա յոյզք
Վեցօր.
անձրևել
Փիլ. նար.
երկնանձրև
նար. 264, նոր բառեր
են՝
անձրևային, անձրևանոց, անձրևաչափ,
անձրևոտ
ևն։
աաշւ՝, ճւ՜աՇՈ.
VI յն.
Տ ՜ Հ
/ ֊ 6
տ
«
ամպոտ
լինելուց առաջացած
մթութիւն»։
Մ առ
3 6 0
5, 312
զնղ
^ԽՏւ,
պհլ.
VՅ
^ՅՈ,
պրս.
Ե
31՜
ՅՈ
հոմանիշների
հետ՝
ձ
յաւելուա­
ծով։ Լիւնք.
ծարաւ
բառից։
^Լճ՝ւՏէ,
Ցու֊
շարձ. 407
ծորիլ, սորել
բառերի հետ՝
սումեր.
ՏԱՐ
«
անձրև,
անձրևել»։
Մառ
14/
ա
1918, 340
արմատր
ձ,
որ գտնում
Է
ափխազ.
աձը
«
ջուր»,
աձաձա
«
ցօղ»,
աձըն
«
ձմեռ»
բառերի
մէջ։
ԳԻՌ.—
Ալշ. Մշ. Ոզմ.
Ջղ.
Վն.
անձրեվ,
Սչ.
անձ^րեվ,
Երև.
անձրէվ,
Ախց.
անցրէվ,
Սլմ.
անձըռէվ,
Ագլ.
Տփ.
ա՚նձրիվ,
Տիգ.
անձրիվ,
Զթ.
անձիվ,
նբ.
անձվէր,
Մրղ.
անձովր/ր,
Խրբ. Պլ.
Պրտ. Ռ.
Սեր.
արզէվ,
Ակն.
օրզէվ,
Ասլ.
էօրզէ՝վ,
Մկ.
անձրօվ,
Հճ.
արեվ։
•
ԱՆ Տ Ր ՈԻԹ
«
մի տեսակ
խէժ
կամ ռետին.
ՏՅքՇ0Շ011շ^
Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. §
112.
որ և
անզՐուտ
ՀԲուս.
անծրութ
ԳԲ. նոյնը նաև
անզըրութ
«
մի դեղին փոշի
է՝
որ աչացաւի
իբր դեղ
է
գործածւում»
1
^013.
Բառդ, հայոց
1633,
էջ 21։
Fonds A.R.A.M