2 0 2
նոր գրական
լեզուն
ընդունել է միայն
ան­
հեթեթ
ձևը։
ՀՀԲ և ՆՀԲ հանում են
հեթեթ- անք
ձևից,
որ միայն Լաստիվերտցին է գործածած
և անշուշտ
հ ա յթ ա յթ ա նք
«
միջոց, հնարք»
թառի գաւառական
արտասանութիւնն է
ներկայացնում։
Այս ստուգաբանութիւնր
րնդոլնելոլ դէմեն՝ նախ
ե
ձայնաւորը
փոխանակ
այ
երկբարբառի,
երկրորդ՝
բառի նշանակութեան
տարբերութիլնր և
երրորդ՝ այն հանդամանքր, որ
անհեթեթ
բառր
ոլնինք նաև դ-ով գրուած,
մինչ­
դեռ
հ ա յթ ա յթ ե լ
միշտ
թ-ռ//
է։ Հիւնք.
էա­
նա
լեռան
անունից։
անստոյգ բառ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Մ աղաք. աբ. 42
«
Զէևոնի
անհիւ և անգոհիլ
լինելն ի մէջ այ֊
լազգացն ի
ծառայութիւն»։
= Եթէ չէ սրբագրելի
ահիւ
(
վախով), բա­
ցասական
մի ձև է, իբր «անտէր, անօգնա­
կան», ուստի արմատն է
հիլ
Հ—ԱՃ.
ԱՆԶԱԻ, ի-ա
հլ. «այր, քարայր» ՍԳր. որից
անձալամոլա
«
անձաւներր մտած
բնակած»
Կորիւն,
քարանձաւ
ՍԳր. Ոսկ. սղ.
քարան­
ձաւամուտ
Ագաթ, յետին են
անձաւախիտ
Յհ.
կթ.
անձաւահոս առնել
«
այրի մէշ գցել» Մխ.
այրիվ. 81.
պաղանձաւ
Խոր.։
ՆՀԲ և Հիւնք,
անձուկ
«
նեղ» բառի հետ
են կապում։
Նոյնր նաև
ԲՅէ ա եՅՈ^ 1Ր՝
13, 164
և ՀԱ 1903, 152, Մառ 11ձ.Ո
1918, 340
ան
մասնիկով
ձաւ
արմատից,
որ է վրաց.
ցիցաբո
«
սեպ
ժայռ»։
ԱՆ&ԻԱՆ
կամ
ԱՆՁԻԱՆԻ,
մի տեսակ ծառ
է, որմէկ անգամ Վստկ. 13 յիշում է կաղնիի
հետ։ Ըստ ՀԲոլս. § 110 բնագրում
դրուած է
արօ;,
ուզում է ասել
ւէթէնՕՀ,
որէ լտ.
ւ16ճ
«
սղոցի», ինչպէս որ Նորայր, Բառ. ֆր. մեկ­
նում է «յՇԱՏՇ, ազգ ինչ յարադալար
կաղնը–
ւոյ, սղոցի, որ է ՇհԽշ
\
շճ»։
Անշուշտ բա­
ռիս հետ նոյն է և
անձնի,
որ յիշում է ԱԲ
«
տեսակ
մը ծառ», և որչգիտեն
միւսները,
նոյն իսկ ՀԲուս։
Պատահական
նմանութիւն
ունին վրաց.
անծլի
«
թանթրուենի,
Տ1Մ63Ա,
6
> ՚
Յ « Ո Յ ,
շշյւշաա–»֊
անձա
«
ցից,
կայմ», արաբ.
0
\
^ձձ*
՚
ԱՈ2է
^ՅՈ
«
մի
տեսակ աղի խոտ՝ որ ուղտը ուտում
է. 2,
մի տեսակ օճառախոտ»
(
Կամուս,
թրք*
թրգմ. Բ. 534),
Անձխոտ,
գրուած նաև
անծխոտ, անծա–
խոտ, անիծխոտ
«
մի տեսակ դառնահամ վայ­
րի խոտ է. շահթէռէ,
ֆր.
քսա6է6Ո՚6,
լտ.
քԱէՈԱՏ է&Ո՚ՅՔ, քԱտՅՈՅ,
անգլ.
Խո13է017,
գերմ.
ԹճքՅՍԸհ,
ռուս.յԼԱԱՈաՀՅ» Մխ. բժշ.
119,
Հին բռ. բժշ.։
= Կազմուած է
անիծ + խոտ
բառերից,
ինչ֊
պէս ցոյց է տալիս բառիս հոմանիշր՝
մամոլ
ոջիլ,
ըստ այսմ լաւագոյն
ձևն է
անծախոտ
կամ
անիծխո տ ։
Բառիս հետ պէտք չէ շփոթել
ընձախոտ
կամ
ընծախոտ,
որ տարբեր
բոյս
է
քՅՇՕաէԱա, թՅՐ(13113ՈՇհ6Տ,
ֆրանս.
300–
և ծագում է
ինձ
բառից։
ՆՀԲ և ԱԲ երկու բոյսերը իրար են խառ­
նում։ Առաջին անգամ երկուսը
իրարից
տարբերում է ՋԲ, նոյնր աւելի
ընդար֊
ձակ
ՀԲուս. § 111 և § 746։ Այսպէս է
նաև Ք աջուն ու բառարանը։
Հետևելով
անձխոտի
եւրոպական
հոմանիշներին՝
որոնք «ծուխ» բառից են ծագում, և շը–
փոթելով անձխոտը ընձախոտի հետ, ՆՀԲ
ընձախոտը
մեկնում է «ո՛չ խոտ ընձու,
այլ իբր խոտ
ծխոյ կամ ծխոտ, հա­
մայն
ծուխ»։ Սակայն այս մեկնութիւ­
նը, եթէ մինչև իսկ ուղիղ լինէր, պիտի
վերաբերեր
անձխոտին և ո չ թէ ընձա֊
խոտին՛
Ուղիղ մեկնութիւնը տուաւ Նո­
րայր, ՀԱ 1922, 394։ Ակինեան ՀԱ 1930,
494
ինձ է վերագրում
անիծ-խոտ
ստու­
գաբանութիւնը, որ Նորա յրից է. ինքը
վիճելի է գտնում այս մեկնութիւնը և
հանում է բառը
անձոլղ
(
իմա
ածուխդ
ձևից։
Ուղիղ է առաջին
մեկնութիւնը, ո–
րովհետև
նոյն թոյսը կոչլում է նաև
մա­
մ ա
ոջիլ։
+ ԱՆՏԼՆ, ն
հլ. (–ձին, –ձինք, –ձանց, կայ
նաև
հյց.
անձունս|
Եփր. համար. 207)
«
մարդ, մարդ ինքը» ՍԳր. Ագաթ Եզն, Ոսկ.
ևն. բազմաթիւ
ոճերով ու դարձուածներով,
ինչ.
անձամբ, անձամբ անձին
«
ինքնին»,
ան­
ձին առնել
«
անձնասպանել»,
զանձամբ աո–
Fonds A.R.A.M