ԱՆԿ
200
ԱՆԿ
կօշկաց նոցա–
յն. *0Ա 10, –ՀՕւճօ.
էայ|
ՕՀԼօն՚գձ,–
1(1)՝;
օաէԱ)՝;,
ուր %օՀ)^Ա «խորշք»)։
ՆՀԲ
Համա֊
րոլմ է «կօշրկր երեսր կամ տակը», Հա֊
ցոլեի, Պատմ. տարազին 131 կօշիկի տա֊
կը՝ ներբանի խորշը, ուր րնդհատւոլմ է կօշ­
կի
կարը։
ՆՀԲ
կար
բառից։
Հացունի (անդ) իբր
ան-կար-ուրդ
(
ինչ,
ժողով֊ուրդ)։
ԱՆԿԵՍ
«
թիւրութիւն»,
ունի
միայն Բառ.
երեմ, էջ 21։
*
ԱՆԿԻՐՈՍ
«
նաւի երկաթ, խարիսխ»,
մէկ
անգամ գործածում է Վեցօր. էջ 150. ունի մի­
այն
ՀՀԲ. չեն յիշում ՆՀԲ և ԱԲ։
–3
ն.
Օէքւաթօւ
«
նաւի խարիսխ», որից փո­
խառեալ են նաև լտ.
ՅՈՇՕքՅ,
ֆրանս. ձՈռՇ,
գերմ.
ՅՈեշւ
-
,
անգլ.
ՅՈՇՈ01",
ռուս.
տաՕթե,
վրաց.
;
>6յցօ<օ։> անկվիրա
բոլորն էլ «խարիսխ
նաւի» նշանակութեամբ։—Հիւբշ.
518։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՀՀԲ, յետոյ Վեցօ­
րէից (տպ. Վենետիկ
1830)
հրատարա֊
կիչը, էջ 150,
ԱՆԿԻԻՂ
«
մանգաղ», գիտէ միայն Քաջոլ–
նի, հտ. Գ. 14։
+ ԱՆԿԵԻՆ, ն
հլ. (սեռ. անկեան, –կեանց,
յգ, անկիւնք, գրծ. ֊կեամթ,
բց, յանկիւնէ՝
մէկ անգամ
միայն
նեեմի Գ, 20. յետնաբար
ի
հլ. գրուած է նաև
ան գ իւն
) «
անկիւն, քունջ,
քօշա. 2. մի առանձին
տեղ, ծայր,
խորշՆ ՍԳր. Ագաթ. Եփր.
ել. որից
ան­
կիւն հատանել
«
ական հատանել, պատ քան­
դել
գողութիւն անելու համար» Ոսկ, ա, թես.
և եփես. 892.
անկիւնահատ
«
պատ
քանդող»
Ոսկ. գղ.
անկիւնակալ
Սարդ. գէ. ես.
անկիւ­
նաւոր
Փիլ.
անկիւնաքար
Երգն. մտթ. և բազ­
մաթիւ երկրաչափական բառեր, ինչ.
երեքան­
կիւն
Վեցօր.
չորեքանկիւնի
ՍԳր.
վեցանկիւն
Վեցօր. յետնաբար
եոանկիւն,
եռանկիւնի,
քառանկիւն, քառանկիւնի, բազմանկիւն, ուղ­
ղանկիւն
ևն։
= Հնխ.
ՅՈ§
արմատից՝
–
իւն
մասնիկով,
այս արմատի
բուն նշանակութիւնն՝՝է
«
ծռիլ,
կորանալ», որի Հնխ. ՃՈճ-ձևից են բխում
սանս.
30
<53է1
«
ծռել»,–8լձո2ւ– «ծռուած»,
յն.
ԱՀք.Խ «թևի
կորութիւնը,
արմուկ։,
^քX^Xօ^
«
ծռած, կոր», դղ*.–Հ «կեռ», լտ.
&1\01
Տ՚«թևը
գօսացած»,
ԱՈՇԱՏ
«
կարթ, կեռ», իռլ.
ՇԸՅէե
«
կարթ (ձրկնորսի)»,
Հբգ. ՁՈ^ՕևՀսլ.
(
յձօե
նոյն
նշ. ևն
(
Բօէօա^
1
> 39 և 61,
Ա/&\–
ճ6
43,
Թ
-
ՈՕԱէ-^աՔէ
50
և 1081)։
Այս ար֊
մատի
միւս ժառանգորդներն
են. լտ.
ՅՈ^Ա–
1
ԱՏ
«
անկիւն, խորշ, ծայր»,
Հսլ.
^§ս1ս,
ռուս.
^1
՝0
,/1
Ն
«
անկիւն, խորշ», լատիներէնից
ծա­
գած ռոմանական
ձևերն են ֆրանս.
ՁՈ^16,
իտալ.
ՅՈ
§;010,
սպան.
ՁՈ
§Ա10,
ռում.
ԱՈ§Ո1
ևն, բոլորն էլ «անկիւն»
նշանակութեամբ,
ծագում են Հնխ.
ՅՈ§–1օՏ
ձևիցւ — Հիւբշ. 419։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
1
Հ13թաէհ, Ճ Տ 1Զ
Բ01.
100,
որ Համեմ ատում է լտ.
ՅՈ՜
§ււ1է1Տ
բառի Հետ։
ՆՀԲ
ստուգաբանում
է Հյ.
յանզիլ
կամ
անկանիլ
բառերով և
լծորդ է դնում լտ.
ՅՈ§Ա1ԱՏ,
յն.
"
քՕաՕէ,
պրս.
իփւնկ, յիւ-նհ; Ցօէէւշհ.
2 0
^ 0
1850, 350,
ձճՇ& 41֊=սանս.
ԱՅՈեճ*
ԼՅ
§ՅէԺ&, Սւ՜§6Տ(±.
331
սանս.
ՅՈԸ,
ՅՈէՅ,
յն. կ%<յզ, լտ.
ԱՈՇԱՏ
«
կեռ, ճանկ»,
որոնց վրայ ԽւՂՂ.
ՏէսԺ՛ §
128
աւելաց֊
նում է լտ.
ՅՈ§Ա1ԱՏ։
Բ1
^§Տ,
՛
Բեր ակ.
1856,
էջ 60. յն. կ*ա՝> Լ&%օ\քճՀ֊ի Հետ
նոյն Է Տէրվ. Նախալ. 59։ Հիւնք.
յն.
ձ՚^ճս,
կձօՀէ
ԲտէՔքՏՔՈ,
Հայ. գր.
լեզ.
Էշ 98. յն. օղ՝ա՝Կ
ԳԻՌ
Ղրբ.
ա՛նգիւն
«
կողմ», իսկ այլափո­
խուած նշանակութեամբ
ունինք Վն. «պատի
մէջ
շինուած դարան», Խն. «մառան», Սլմ.
«
թոնիրի յատակր՝
որի վրայ բացուած է ա֊
կր» (րստ Աթայէան, Սալմաստ. էջ
66)։
*
ԱՆԿԻԻՆ
«
աթոռի կամ բազկաթոռի թև»,
երկու անգամ միայն գործածուած է Բ. մնաց,
թ. 18 «Եւ վեց աստիճանք
էին աթոռոյն կա­
պեալք ոսկլով և անկիւնք
(
յն,
Օէ"ք*Ա^Տ<;)
աստի
և անտի
յաթոռն
նստելոյ, և երկու առևծք
կային առ ոտս անկեանցն
(
յն.
Ա՚Հ՜/֊ԽԱՀ)»։
=
3
ն. բնագրի
Օէք/Ա)՝/
«
թև, արմուկ» բառն
է, որ ուղղակի տառադարձոլած
է. ըստ այսմ
մեր բառի հին ձևն էր
*
անկոն
կամ
անկովն,
որ յետոյ շփոթոլելով
անկիւն
բառի հետ՝ այս
ձևն է ստացել, հմմտ,
անակիլղ < ^V^xաXօ4/
—
ԱՃ,
Բառարանները
գնում ենիբրև
նախորդ
անկիւն
բառի մէկ նոր առումը, որ ըստ
իս
ճիշտ չէ.
Fonds A.R.A.M