=֊% Հնխ.
արմատից, որի միւս ժա­
ռանգներն են գոթ. տկզ&ո, Գգ.
տւոեՁՈ,
գերմ.
Տ1Ոէ
<6Ո,
Գսլ>
Տ01^1
^V9,
անգսք.
Տ1Ո-
ՇՅՈ,
անգլ.
Տ1Ո1<,
Հոլլ.
21
Ո1<6Ո
«
սոլզուիլ,
խորն իջնել», նաև գոթ.
ՏՅ
§գ)ՁՈ,
Գգ.
Տ6Ո-
ՕՈՅՈ
«
սոպել»,
լիթ.
Տ6Ո1էԱ, Տ^եէ1
«
ընկնել,
ջրի
խորն
իջնել,
ջ
ՈԼ
րը
ցածրանալ)), յն.
|0էՓ&7|
«
ցած ընկաւ, բնկաւ» (տե՛ս
801
ՏՅԸգ
210,
Տ1Ա§6
454
և
՚
քէՅԱէտՅՈՈ
256,
Բօ^ՕՐ–
2, 495 (
Հնխ.
Տ6Ո§
2
—
արմատի
տակ)։
Ալս բոլոր բառերի մէջ էլ կալ «վալր
ընկ֊
նե, ուֆ դաղ ափարը*
չ ատ կա պէս դեր մ–
Տ111"
ունի մեր
անկան
իլ
Բ
ա
1
է
առումների
մեծ
մ ասր, աչսպէս՝
((1–
ի
յ
ր
ոլ
իէ> էանարձի
լ,
իջնել– Ջ֊ նաւի
ընկղմիլ, 3 ֊ ցածր
ընկնել–
4* 2.
Է^ՔԸ փ
ՈԼ
Լ Դ
ս։
Լ>
թուլանալ,
1
Ք
ա
^՚էէք
նուաղիլ, 3* խոր քնի մէշ ընկնել)), ոճերով՝
21
Մ
Տ1Ոե6Ո
((
ցամաք
ելնել
(
Հմմա.
անկաք լԻտալիա), գետին ընկներ,
Լ)16 ՏՕՈ֊
Ո6 ՏւՈ^է
«
արևը խոնարՀւում է, մալր
մտնե֊
լու մօտ է»* \)ՀՀ
ՒՎ&ե&1 տաէէ
ամ ա
մթ ա֊
գին անկաւ.
1
ո
ՃՅՏ €ՄՅԵ Տ1Ո1<6Ո
«
գերեզման
իջնել».֊–
1
ա Բւ
՝61
Տ6 Տ 1 Ո է 6 Ո ֊
ի գնոլն անկցի
ըստ արժանաւորն
(
Մխ. դտ.)
Սոէքք 61Ո6ք
ԼՅՏէ
2
է1
8
օճ
&
Ո
Տ1Ո1
<6Ո
«
բեռան տակ
կքիլ»
(
Յոգնեալ
անկանին
լուժոլ. Պիտ.)
—
ՕՔՈ
Ւձսէհ
Տ1Ո1
^6Ո
13
ՏՏ6Ո
֊
Բեկաւ
անկաւ
զօրու­
թիւն
ռւժոլ
իւրոլ
(
Եղիշ.)֊
81
Տ
1
Ո ճ16 Տ1Ո-
1
է6ՈԺ6
Յ Շ հ է ֊
անկաւ ի վերալ իմ
մութ
է Պիտ. )։ Ձևի Համար խօսելով վերոլիշե ալնե­
րը ներկալացնում են Հնխ.
Տ6Ո§, Տ6ՈԱ
2
կամ
առանց ռնգականի
Տ&1է
2
ևն. Հայերէնը Տ
Ո
1
Ց
է տալիս արմատի ստորին
ձայնդարձը
Տ
ՈՀ:
–֊
Հւիբշ. 419,
ԲւԺտէ
2, 170
անկանել
«
հիւսել» =
սանս.
ՅոհԱ,
գոթ.
3
§^ Ա Տ ,
յն. կ–լ<տ>
«
խեղդել», լտ.
ՅՈ§0
«
խեղդել,
սեղմել»,
Տէրվ. նախլ. 59 հյ.
ականշ, ունկն, ան­
կիւն,
սանս.
Յ
1,
ՅՈ
I
«
ծռել» ևն բառերի
հետ Հնխ.
ՅԱ
արմատից։
Տ սջ06 1Հ2
32,
2
կորն, բրըտօն.
ՅՈՇՕԱ
«
մահ», կիմը.
ՅՈջՇԱ,
հիռլ.
6
Ը,
նաև կիմր.
ՅՈ§6Ո
«
պէտք. ստիպում»,
հի
ռ
լ֊
606
Ո,
^V
^քX7)
«
ստիպեալ»։
Մէնէվիշեան ՀԱ
1892, 20
արիական
Յո1
«
սահիլ, ան–
կանիլ (ի մեղս ևն)», եւրոպական
ՅՈ»
§ՅՏ, ՅՈց
«
անկանիլ,
սահիլ,
գլորիլ»։
Հիւնք.
անկանիլ
«
ընկնել»
< կանգուն
բառից,
անկանիլ ընդ կնոջ
Հ.յն.
տ^քՍւ»*
0(17.1
«
նշանադրել»
բառ՛ից,
անկանել
«
հիւսել»
<պրս.
ԷնկիխթԷն
«
կորզել,
քաշել»,
անկուածոյ
<պրս.
էնկիուն։
Գեանջեցեան
2
ՃԲհ
1, 61
անկանել
«
հիւսել»–սանս.
ՏՅՕՅ՚Ա
«
կախել,
կեռից
անց կացնելով կախել»,
հսլ.
Տ 6 § 3 ,
լիթ.
Տ6§Ա
«
կախել»։
Դալիթ-Բէկ,
Յոլշարձ.
էջ 396 ն. գալլ.
ՅՈ^ՇԱ,
արմորիկ.
ՅՈՇՕԱ
«
մահ», հին բրըտ.
ՅՈՇՕԱ
«
անկում,
մահ»։ Բւղիղ մեկնութիւնը տուաւ
^61116է
^ Տ 2
8, 288,
Մառ Սա
1917, 320
ար­
մատը
1
<3,
որից և
աՐ-կանել,
ավար,
ղե –
գի,
ափխազ.
ակահարա
ևն։
ԳԻՌ.—Ջղ.
ընգանել, ընգնել,
Հւր.
րնգանէլ,
Ագլ.
րն գ դ ո ՚նիլ , հ ր ն գ ՚ ւ ո ՚ ն ի լ ,
Ախց. Շմ.
ըն գ –
նիլ,
Մկ.
րնգյնիլ,
Երև.
րնգնէլ,
Ալշ. Մշ.
յ ր ն –
գընել,
Հճ.
ը՝նգնել,
Նբ.
հրնգնել,
Զթ.
Ր ՚ ն գ ն ր ՚ լ ,
Տփ.
նրնգնիլ,
Տիգ.
րգնիլ
(
կտր.
ընգա^,
Ցղ.
(
յ՚րնիլ,
Հմշ.
րղնիլ,
Ղրբ.
ըղնէլ,
Խրբ. Կր.
Սեբ.
ըյնիլ,
Վն.
իյնել,
Ննխ.
իյնէլ, ըյնէլ, ի ն –
նէլ,
Ակն.
իյնիլ,
Ասլ. Պլ. Ռ.
իյնալ,
Սլմ.
ի –
նել,
Մրղ.
ինէլ
(
կտր.
ինգ
յ
ամ^,
Սչ.
ըննիլ,
Մղր.
ն ա ՚ ն ի լ ։ —
Ատանայի թբքախօս
հայերը
պահած են
անկ
«
մատների
ոսկորների
յօդե–
րր»,
անանկ
«
աղքատ»։
Նոր բառեր են
րն–
կուկ, ընկն
աւոր,
ոնկոլկրերան, ոնկգնել,
Բլ.
Մշ.
աՏքնեկ
«
հունձքի ժամանակ թափուած և
միւս տարի բոլսած ցորեն», Երև.
անգ
«
ան­
դամալոյծ», տե՛ս և
յ ա ն գ ։
ԱՆԿԱՐՃ
«
ծոց, գիրկ», ունի միայն ԱԲ. մէկ
անգամ գտնում եմ գործածուած
Կոչ. էջ 10.
«
Ծրարիցէ՞ ոք հուր յանկարճի և զձորձս իւր
ո՛չ կիզու»։ Բառի իմաստը
որոշելու
համար
հմմտ. Առաք, զ, 27 «Ծրարիցէ ոք հուր ի գոդ
իւր և զհանդերձսն
ո՛՛չ այրիցէ»։ Սրա հետ նոյն
է
յանուրն
«
ծոց, գիրկ», որ գիտէ միայն ՓԲ։
ԳԲ մեկնում է իբր
ա նկան < ականջ
(
ծո­
վի
խորշ)։
Ա Ն Կ Ա Ր Ո Ւ Ր Դ
(
գրուած նաև
անկանուրդ;,
մէկ անգամ
միայն գործածուած է 8ես, թ. 5՝
յոգնակի
անկարուրդք
ձևով. (Եւ անկարուրդք
Fonds A.R.A.M