ԱՆԿ
197
ԱՆԿ
Հին բռ. մեկնում է «անսովոր,
տգեղ»։
Այսպէս նաև Բառ. երեմ, էջ 21, որ դրում
է
անծոիւ։
ՆՀԲ «արբանեակ
չարութեան,
որպէս
անիծ
կամ առիթ մեղաց, ըստ չն.
՚
ՈթՕՅՂ՚ՀւՕ՚ՀՕզ (առածօղ),
իբր կաւատ»։
ՋԲ
«
անծողութիւն—
թոլի գործ
անիծից
արժանի կամ կաւատութիւն»։ ԱԲ «կա֊
ւատ»։
ԱՆԿ
տե՛ս
Անկանել։
ԱՆԿԱՆ
«
սիւն, կուլի, նետ, փքին, թօփ».
այսպէս է դնում Գէորգ դպիր՝ Երեմիայի
բառ֊
գրքի յալելոլածում,
էջ 537։ Անստոյգ
բառ։
"
ԱՆԿԱՆ
(
գրուած նաև
ան գ ան
) «
սանդ, հա֊
վան». մէկ անդամ
միայն գործածուած է
Թուոց ժա. 8, ներդ,
յանկանի (յա ն գ ա նի)
հո֊
լովով։
Ուրիշ օրինակ
չկայ։
Բայց
անշուշտ
նոյն է
անգանակ
«
կոնք» Տաթև. հարց, 359,
որ կենդանի է արդի գաւա ռա կաններում
ան­
գանակ, անկին
ձևով և «կոնք, տաշտ» նշա­
նակութեամբ։
= Ասոր.
Ա
^ յ
3
§՚§ՁՈՅ
«
կուժ,
ջրաման»,
եբր.
Ձ^ՏՁՈ
«
լուացքի
կոնք, լական»,
արաբ.
<$յԱԼ.\ աՅՈՅ,
ծձ\֊–>\
1
Ո1ՅՈՅ,
եթովպ.
ՕԱ^ՅՈ,
ասուր.
Յ
^ՅՈՈԱ,
կովկասեան
լեզունե­
րից խիւր.
ՅՈ§ՅՈՅ
«
ափսէ, պնակ»։ Նշանա­
կութեան կողմից մեր գաւառականները գրա­
բարից աւելի համաձայն
են սրանց։
Լպ*տւէձշ,
06
ՏՅա. ճեհճ.
8
պրս.
քայ<տ
«
բաժակ»
բառի
հետ։
Ուղիղ
մեկնեց
նոյն՝
ծաւ. Տէ.
§112։ Հիւբշ. ԽէՈ. <ձաՈՂ.
301
չէ րն դուն ած այս մեկնութիւնը՝ նշա­
նակութեանց
տարբերութեան պատճա­
ռաւ, որ սակայն
հարթլոլմ է մեր
ցոյց
տուած գաւառական
ձևերով։
ՅշՈՏՇՈ,
աս.
ս. ծաւ.
համարում է թէ բառր
փոխ առնուած է ասորերէնից՝
հիթթի–
թական
շրջանում։
Հիւնք.
կին
բառից։
Վերի ձևով բացատրեց
Աճառ. Արրտ.
1910, 178,
ԳԻՌ.
—
Երև.
անգաճակ,
Կր. Ք.
անգին,
Խն.
ինչան
«
հողից շինուած մեծ տաշտ՝ որի մէջ
լուացք են անում, խմոր են շաղախում
կամ
լոգնում»։
Մամիկոնեան,
Հազարից
մէկը, էջ
235
ունի
անկան
«
մեծ սանդ Փայտի՝ կորկոտ,
բրինձ թակելու համար», բայց չգիտեմ թէ
իրօք Գանձակի գաւառականո՞վ
է, թէ գրա­
բար։— Բառ. երեմ, էջ 219 ներդ,
յան գ անի
ձևը բացատրելով
գրում է «յրջանի».
որից
ենթադրում
եմ թէ իր ժամանակ
գաւառում
գործածական
էր
ինշան
ձևր՝ որ գիտէ նաև
Խիանի
գաւառականր։
ԱՆԿԱՆԱԲՈՅԹ
տե՛ս
Քոյթ։
+ ԱՆԿԱՆԻԼ
(
կտր.
անկայ,
հրմ.
անկի՛ր,
արմատն է
անկ^,
գրուած է նաև
անգանիլ,
ընկանիլ,
ընդարձակ գործածութիւն ստացած,
բազմաթիւ
ոճերի մէջ մտած, պարզ կամ
յ
և
ց
նախդիրներով աճած և բազմաթիւ
ու բազ­
մազան
նշանակութիւններով
զարգացած մի
բառ է։ Բուն և առաջին
նշանակութիւնն է
1, «
ընկնել, ցած ընկնել» ՍԳր. որից
անկումն
ՍԳր.
անկաստեղ
Շիր.
վ այրանկ ե ալ
Շար.
Նար.
ստորանկիլ
Մադ. Շար. ևն։ Այս նախ­
նական
նշանակոլթիւնից
փոխաբերաբար և
հետզհետէ զարգանալով
բխում են հետևեալ
առումները։
—
2. «
ցած
կախուիլ» ՍԳր.հմմտ.
աշխ.
վարտիքը վաՐ իյնալ.
ֆրանս.
Տ6Տ
Շհ
^ 6 Ա Ճ
1
ա էՕաեՔՈէ ՏէՄ 1&Տ
6
թՅԱ1
&
Տ.–
3.
«
Երթալ, դիմել, ապաստանիլ, դիտմամբ կամ
պատահմամբ
մի տեղ հասն ի՛լ, այնտեղ
կամ
նրան ապաւինիլ»
ՍԳր. հմմտ. $ՐՔ.
^01
Յ
Ժ0§ա€1<
«
ճամբայ
րնկնել»,
Է)Մ
Կ0
^6
Ճս§ճս1<
«
պատահմամբ
մի գիւղ հասանք», աշխ.
մի
գիւղ ընկանք, շատ վատ տեղ ենք ընկել,
ո֊
րից
անկանել ի հանապարհ, յուղի, ի չու
ՍԳր.
աոեանգել
«
առնել
փախչիլ,
յափշտակել
(
կին, աղջիկ)» Եւս. քր, կամ հակադարձր՝
ան–
կևաո աււնել
ԱԲ,
—
4,
Հասնելու
գաղափարին
հետևում է վերջանալու գաղափարը,
հմմտ,
ֆրանս.
16
V6Ոէ 6Տէ էօաետ
«
քամին դադա­
րեց», այս նշանակութեամբ
անկաւնիմ
բայը
առանձին գործածուած
չէ, բայց «ծայր, վերջ»
իմաստով
ունինք շատ ածանցներ,
ինչ.
յա ն գ
հանել, յա ն գ ելաւնել, յա ն գ տանիլ
Ոսկ. ՍԳր.
յանգ, յանկ
«
վերջ, սպառուած,
ոտանաւորի
ոտք» Թր. և Երգն. քեր.
յանգել, յանգ եցուց ա –
նել
«
վերջացնել»
Ոսկ.
անգաարիլ, յանգ ա–
ւորիլ
«
վերջանալ»
ԱԲ.
աւնգանակ
«
վերջ» ՓԲ.
անգաւան
«
ծայր, գագաթ»
ՓԲ.
անգուրդ
«
վերջ, կատարելութիւն»
Հին բռ.
յանգաւոր
«
չափաբերեալ
գրուածք, որ յանգ ունի» Մագ.
Fonds A.R.A.M