ԱՆԻ
196
կամ հունդը» Բժշ. Վստկ. 109. դրուած Է ա–
քւասու
Բառ. երեմ, յաւել. 565։
= Տն,
(
XVլ30V.
որի ծագումը
անյայտ Է.
թւոլմ Է թէ Ասիայից կամ Եգիպտոսից
փոխ
առնուած
լինի. հմմտ. արաբ.
^ՅՈՏԱՈ
(
տե ս
ՑօւՏՁՇգ,
էջ 62 և ա\կ,
էշ 166 գ).
լու֊
նաոէնից վախառեալ
են լտ.
Ձ01ՏԱՄ1,
ֆրանս.
գերմ.
ՅՈ1Տ,
իտաչ.
ՅՈ1Ը6,
անգլ.
ՁՈ1Տ6,
ռուս.
Ձ » « Ը ՚ ե ,
թբք՛ ՔԲԴ՛
ՅՈ1ՏԱՈ,
վրաց.
անիսոՆ–
նի, անիւ ա ւլի
ևն։ — Հի֊րշ՛
340։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
նՀԲ։
ԳԻՌ.֊Ախց.
Կր. ննխ. Պլ. Ռ.
անիսօն,
Ակն.
անասօն, անասուն,
Աեբ.
անիսոլէօն
ևն։
ԱՆԻՏԱԿ
«
Հայկ համաստեղութեան
մէջ մի
աստղի անուն է»,
ըստ Ալիշան,
Հին հաւ.
էջ 130։ Հմմտ.
անդիակ։
ԱՆԻԻ, ո
կամ
երբեմն
ի-ա
հլ. «կառքի
ակ,
անիւ»
ՍԳր. «սեռն, առանցք»
Ել. ժդ. 25.
«
տանջանքի
մի գործիք» 9, մկ. է. 3. «երե­
խայի խաղալիք»
Ոսկ. յհ. բ. 25.
«
երկնային
մարմինների
գունդը»
Եզն. Աեբեր. Վեցօր.
«
ուղտափուշի
սերմը» Վրդն. սղ, ձբ. էջ 278.
այս բոլորը փոխաբերաբար
ձևացած առա­
ջին նշանակոլթիլնից։
Որից
անոլագայոլթիւն
Դիոն. Երկն.
անուաձն.
Կիլրղ. յես. և թգ.
ա–
նոլաւոր
Խոր.
միջնանիւ
Կոչ. 90.
չորեքանիւ
Կղկնտ. նոր բառեր են՝
ոեծանիլ, հեծանւորդ,
երկաւնիւ, քաոանիւ, անուածաղիկ։
Հիւնք.
անոլր
բառից։ — Պատահական
նմանութիւն
ունին սանս,
ՈՅԵե1,
զեդ՛
ՈՁքց,
պրս.
ՈՁԼ
յն. գ՚Յօճօզ. լտ.
ԱաեԱ֊
ՇԱՏ,
լեթթ. ՈՏւնտւ, հպրոլս.
ՈՅեւՏ,
ան գ–
լոսքս.
ՈտքԱ,
հիռի Ո&Լ հբգ.
Ո ՅԷՅ ,
Հիռի
ւաեեւԱ,
գերմ.
Ո3ե6,
որոնք
նշանակում
են «պորտ կամ անուի սեռ»։ Այս ամբողջ
խումբը պատկանում
է մի նախաձևի)
ո–
րի ժառանգորդը
կորել է
հայերէնում
(
տե՚ս՝\Աձ\ճ&
849)։
Մառ,
ՇբշյԼ. Աաա..
էջ 35 ափխազ.
Յե31՜ե31
և վրաց. 2>ոձն՝ՀՈ֊0
բորրալի
հոմանիշների
հետ։
ԳԻՌ.— Մշ.
անիվ,
ուրիշ տեղ չկայ բառս,
գործածւում
է
ակ
կամ թբք.
թէքէո, թէքէո–
լէք
ևն,
ԱՆԽԱՅԵԼ
տե ս
Խնայել։
ԱՆԽԱՆԱԻԹ.
նորագիւտ անստոյգ բառ, որ
ԱՆԾ
մի անդամ գործածուած
է Թէոդորոս Քռթե­
նաւորի մօտ (Ներբողեան խաչի, էջ 162) «Ո վ
ճշմարիսւ աստուսւծային
տունկ, գերադրա­
կան և իմանալի տնկագործութեանն
խորհըր֊
դոյն ապասովթ,
խորութիւն
և
անխանաւթ
քառաթև
սուրբ
նշան»։
ԱՆԽԹԱՆՔ
«
մի տեսակ հիւանդութիւն»,
նո­
րագիւտ բառ՝ որ մէկ անգամ գտնում եմ գոր­
ծածուած Վըք. իլար. 119 «Ոչ բժիշկս կոչել, ոչ
առ դեղս և ի բուսոց և յայլոց
նիւթից
տալ
օգնականութիւն,
այլ ձիթով օծէր և զանունն
Քրիստոսի
կոչէր, զանխթանք ախտն Բ<1ը2֊
կէր, և ամենեցուն
ընթացեալք
կթէին
զբա­
րիսն առնելով
իբրև յաղբիւրէ
աննախանձ»։
ԱՆԾԱԽՈՏ
տես
Անձքսոտ։
*
ԱՆԽՈԻԷՇՔԱՐԷ
«
սեփականռւթիւն»Ղ
նո֊
րագիլտ բառ, որ մէկ անգամ գտնում եմ գոր­
ծածուած Օրբ. հրտր. էմինի, էջ 151,
Շահ֊
նազ. Ա. 251 «Ետոլ զՏաթև վասն իմ հոգեացս
ի ձեզ, ի տէր Դաւիթ Աիւնեաց եպիսկոպոս,
որ յիմ հօրէն յիս հրիտակ հասեալ էր. ան֊
խոլէշքարէ
ամենայն
սահմանօք, լերամբ և
դաշտիւ, այգօք և ընկուզեօք,
մարգագետնովք
և շաղացանով
և որ ինչ համօրէն
սահ մ անք
են»։
֊
Պկ.
X
\
V6§1<3^,
պրս.
^ ե Լ ^ » –
X
V
6
Տ^<3^
«
ազգական, սեփական»,
X՝ք/ՇՏ\^ՃV^
«
սեփա­
կանութիւն»,
որոնք շատ լալ համապատաս­
խանում են հայ ձևին, միայն չգիտեմ թէ ի՛նչ
է
ան
մասնիկը բառի
սկզբին։ — Աճ.
ԱՆԾԵՂ
(
որ և
անձեղ, ա նձ ե ղն
) «
կաչա­
ղակի նման մի թռչուն է» Գաղիան. Մխ. ա֊
ռակ. «ԲՋ ձայնին պատկանող
մի եղանակի
անուն է» Մանրուս, (Արրտ. 257
—
8).
—
իսկ
Կոչ. ժզ. և Եփր. խր. 224
անծեղք
բառր գրչա­
գրական սխալ է, որ պէտք է ուղղել
անդեղք
(
յն.
ղօ՚ն)։
Պատահական
նմանութիւն
ունի գերմ.
ճաՏ61
«
կեռնէխ
թռչունր»։
ԳԻՌ.— Ալշ. Հճ. Ոզմ. Վն.
անձեղ,
Ակն. Մկ.
անձէղ,
Մշ.
ոընձեղ, րնձեղ,
Տ.թ.
անձիւղ,
իսկ
Խրբ. բարդութեամբ
քսւքանձէղ։
ԱՆԾՈՂ
«
կաւատ», գործածուած
է մէկ
անգամ
Փիլ. շն, 277 (յն. ^թօՀպսձՀօՀ,), որից
անծողութիւն
«
կաւատութիւն» Ածար, կիպր.
Փիլ. լին. ա. 70, շն. 275։
Fonds A.R.A.M