193
Ա Ն Ը
2
ՃՄ\Տէ&է, էն.
քՏյ1ք)թՕՀ,
լտ.
ց
&
Ո&ւ՜,
ալ­
բան. նաձՎէ,
լիթ–
26
ՈէՅՏ,
Հսլ.
26
է1
Հոմանիշների Հեա Հնխ.
*
§ ՚ՅՈ 9 է 6 ք
ձե֊
վից՝
նախաձայնի
կորուստով։
իձ.
2.
ՏշհէՈւճէ
ա
47, 189
դերմ.
ճհՈ,
Հբգ.
ՅՈՕ
«
մեծ Հ
ա
1
Ր՛ պասլ» բառի Հեա, որի
ներկայացուցիչն
Է սակայն Տչ,
(
ւսւԸ
(
աե՚ււ
անգ^։
ԳԻՌ.–Ալշ. Մշ. Զղ. կմ. Վն.
աներ,
Ախց.
Ակն. Երև. Խրբ. Կր. Պլ. Ռ. Սեբ.
ա«Էր,
Գոր.
Ղրբ. Շմ.
հանէր,
Տիգ.
անէր,
Ագլ. Մկ. Ռզմ.
Տփ.
անիր,
Հմշ.
օնիր.
՛
այս բոլորր նշան՛ակում
են «աներ, կնոշ հայրը».—
Ս՚րղ.
անէր,
Հճ.
անեյ,
Զթ–
անիր
«
անէրորգի»
(
աներր
կոչւում
է Մրղ.
կակօ, կէյնաթա,
Զթ.
Գրքր^ք
ո
Ր
/
)՛
Ա"
ներ
բառի այս նշանակութիւնը
երբեմն գբա­
նում ենք նաև հների մօտ. ՆՀԲ տալիս է եր­
կու օրինակ. Աներոյ նորա Եւթաղեայ. Խոր.
բ. 77. Աներոյն
իւրոյ Արտաւազղա
յ. Խոր. բ,
79.
որոնց վրայ կարող ենք աւելացնել նաև
Օրբ. հրտր. էմինի, էշ 135՝ Գնայ առ աներն
իւր Գագիկ ի Վասպոլրական (Աճառ, Արրտ.
1912,
էշ 1143)։
ԱՆԵՐ
«
անապատ կամ անմարդաձայն»,
ու­
նի միայն Բառ, երեմ, էշ 20։
+ ԱՆԷԾ, ի
հլ. (միայն
յոգնակի գործա­
ծուած) «անէծք, նզովք, բանադրանք, անա­
թեմայ» ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ. Եփես, եզակի գոր­
ծածութեան
մի օրին՛ակ տալիս է ՆՀԲ՝ Եփր,
օրին. — որից
անիծաբեր
Ագաթ,
անի ծանել
ՍԳր. (յետնաբար
անիծել,
րստ այս մ ուղղելի
է Զի՞նչ
անիծ ե ցից ՝
Թուոց իգ. 8 և նմաննե­
րը),
անիծանելի
Երեմ. ժե. 10.
անիծիչ
ՍԳր.
հրապարականէծ
Առակ. մա. 26։
= Հնխ.
Ո61ճ–
«
նախատել,
Յանդիմաներ
արմատից, որի միւս։
ժառանգներն են՝
սանս ,
ՈաճՅէւ, աճ^ՁէՔ, ա ճՁ
«
ծաղրել,
ծաղր»,
զնդ.
Ո31Տ1Ո1 ( < * Ո 3 1 ճ ա 1 > * Ո Ձ1
§ 1 ա >
*
Ո312ՈԱ)
«
նախատել, այպանել»,
լն.
զ»8էՕ0Հ
«
նախատինք,
յանդիմանութիւն,
ամօթանք»,
6
^3101^(11
«
վիրավորել, նախատել,
յանդիմա­
նել»,
լեթթ.
Ո31ճՏ
«
ատելութիւն»,
Ո1ՏէԱ,
Ո1Տէ,
աԺշէ
«
ատել»,
գոթ.
§3֊Ո31էյՅՈ
է ա֊
յյուաս արկել»,
Ո31է
&
աՏ
«
անուանարկութիւն»,
Հբգ.
Ո6122ՔՈ
«
չարչարել»
ևն
(8
օ1ՏՅԸզ
703,
Արս՚աւււական բառարան—13
՚1
՝
քՅԱէէ113ՈՈ
199,
Բ0Կ0Ո.\ 2, 322)։
Բառս
սլաւական, իտալական և կելտական
–
Հիւղե­
րու մ սլալու ած չէ։ Հայերէնի
մէշ
ծ
ձալնր
ծագում է նախաւոր
ա-ից. Հմմա.
անիծ,
խայծ՜
ևն, իսկ նախաձայն
ՀԱ֊ի
յարաբերու­
թիւնը ճիշտ այնպէս է՝ ինչպէս
ա նո ւն =
յն.
՚
ձ՝/ն\ւ0.––֊լտ.
Ո0էՈ6Ո.–
Հիւնք. մեկնում է իբր
ան- օ ծ անել։
Ուղիղ
մեկնեց
6
ս
§ § 6
1
Լ2. 32, 46 և Ա> 1, 450,
որ ընդունում են նաև Բ Ը Ճ ^ Տ Ը Ո
Ճ 2
38, 206; 39, 423,
ԻՀշւԱշէ ՒՀՏԼ 20, 211,
^31
–
§
01
աէհ,
թրգմ. Բիւր. 1900, 334
եբր՛
ք
՚
Տ յ
աՕՏ
«
անիծել»
Սզ. ժ. 3 ձե֊
վին Է կցում (սրա արմ ատն Է ըստ
06
Տ&Ո1ԱՏ,
Էշ 472 եբր.
ՈՅՏ
«
ար֊
ՀամարՀել, անարգել», որ նոյն Է ասուր.
ՈՅՏԱ
Հոմանիշի
Հես։՝),
Գաղանճեան,
Արև. մամ. 1902, Էջ 74 եբր.
նի ե յ ց
բառից փոխառեալ՝ հայկական
ա
յա­
ւելուածով, Մառ ՈՃՍ 1918, 348
\
ռնւ = ելամ.
ՈՅ,
ափխազ.
ՅՈՑ
«
Աս­
տուած» ֊ւ–ծէ֊=վրաց,
ծղ՚վ,
մինգր.
հ ը –
ղ՚ ո լ ա լ ա
«
անէծք»։
ԳԻՌ.-Ոզմ. Վն.
անէծք,
Ալշ.Մշ. Շմ. Ջղ.
անէծկ,
Ախց. Զթ– Կր. Մկ. Ննխ. Ռ.
անէցք,
Երև. Ղրբ–
ա ՚նէ ց կ ,
Հճ.
անէցք, անեցք,
Խրբ.
Պլ. Սչ.
անէցց,
Ակն. Սեբ.
անէսց.,
Տիգ.
անէձք,
Ագլ. Գոր,
ա՛նիծք,
Տփ,
ա ՚նի ծ կ ,
Սլմ.
անէսք,
Ասլ,
անէս*,
Հւր.
անիսկ,
Մրղ.
ա–
նիսկ՛,
Հմշ.
օնիձք.—
բայական ձևով՝ Ալշ.
Ջղ. Սլմ. Վն.
անիծել,
Ախց. Երև. Կր.
անիծէլ,
Շմ. Տփ.
անիծիլ,
Սչ.
անիձել,
Ննխ. Սեբ,
ա–
նիձէլ,
Ասլ.
անիձէ՚լ,
Զթ.
անիձիլ,
Ակն.
անի–
ձիլ,
Պլ.
անիձէլ, անրձէլ,
Ոզմ.
անըծիլ,
Մկ.
անրծիլ,
Ղրբ.
ըն է ՚ ծ ի լ ,
Հմշ.
օնիձոլշ,
Ագլ.
ա՛նիծք տօլ։ —
Սղերդի արաբախօս
հայերն ու­
նին
անիզա ց
«
անիծած,
անիծեալ»
(
Բիւր.
1899,
էշ 116), Ատանայի թրքախոս
հայերն
էլ
անէս
«
անէծք»
(
Բիւր. 1900, 454)։ Նոր բա­
ռեր են
ան էծ ք արան անէծքագիր, անէծքա–
չոր, անէծքատոլ, անէծքատոլր,
անէծքմօՐ,
անիծուկ։
ԱՆԸՆԿՄԱՀ
«
անձնասպան».
նորագիւտ
բառ, որ ունի Սմբ. դտ. 7, 147 (այ/ ձեռ.
ա–
Fonds A.R.A.M