ԱՆԴ
189
ԱՆԴ
ձապետ
(
կազմուած
պհլ. ձ&ւ՝ =պրս.
Հ
)
ԺՁՐ
«
դուռն»բառով),*Տճ§ՃՏէճՈ–
ՋոձտւՈբճէ
«
խոր֊
հրրդական
նահանգապետին
Սագաստանի»
= Սակստանի անդերձապեա։
Անղերձապև–
տը սատրապից
յետոյ
նահանգի
ամենամեծ
պաշտոնատարն
Էր։ Հա յա ստանա ւմ Էլ կար
մի անդերձապետ, որով
հազարապետութեան
կամ բարձրագոյն
իշխանութեան
գաղափարր
կցուեց այս բաղին։ Վերի պհլ* բառերը
հայն֊
րէն,ի մէջ պիտի տային
*
անդարձպատ, *դա–
րանդարձսյատ
ևն, բայց հայկական
բերան­
ներում ազդուելով
հանդերձ
«
զգեստ»,
հան­
դերձանք
«
պատրաստութիւն»
և
սյետ
բառե֊
րից, ստացել են այս ձևերը։ — Հիւբշ.
99, 179։
ՋԲ
անդարձ
«
կտակ»
կամ
հանդերձ
բա֊
ոից։ ՆՀԲ, Հիլնք, ինչպէս և Պ՛ատկանեան
ձհտ.
ԲՁՈ Տ
1866, 1, 115
հանդերձապետ
հանում են
հանդերձ
բառից։
Այս բառի
վրայ մի րնդարձակ
և լալ քննութիւն ու֊
նի Պատկ.
^Զ16թ. //.
16֊17,
յետոյ
Բազմավէպ
1895,
էշ
146—8։
ԱՆԴԻԱԿ
«
աստղի անուն ». ունի միայն ԱԲ.
մէկ անգամ գործածում
է Շիր, էշ
73։
Ըստ Ալիշան, Հին հաւ.
130
յիշեցնում
է
Հայկի գօտոլ
ան|ւաակ
աստղր։
*
ԱՆԴԻԼԻՊՍ
«
բարեխօս
կամ պաշտպան»,
մէկ անգամ գործածուած
է էմբ. մատ. էշ
338
«
Մտցէ առաշի Հօր և գալստեանն
մերոյ
առ
նա և խօսակցութեան
անդիլիպս
և
միշնոբդ
լիցի» (լուսանցքում
մեկնուած
է
«
առիթ»)։
–3
ն.
Օ.՝>է0.~ք1՚հւզ «պաշտպանութիւն,
միջ֊
նորդոլթիւն, բարեխօսութիւն»,
ստուգաբանօ­
րէն նշանակում
է «փւոխարէնր իր վրայ
առ֊
նել»։—Հիւբշ.
340։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
ՆՀԲ։
*
ԱՆԴԻՄՈՆ
«
է մե տաղ ինչ
կիսահրահալ,
այլ ոչ ծաւալական»,
ունի միայն ՓԲ, առանց
վկա
յոլթեան։
= Լտ.
ՁՈէւաօաԱՈՆ
իտալ.
Ձոէւ1ՈՕՈ10,
ֆրանս.
ՁՈէւաօա6
«
ծարիր»
բառերից
նոր
փոխառութիւն։ — Աճ.
*
ԱՆԴԻՇԱՅ
«
հոգ, մտածութիւն,
մտմտուք»,
գործածական
է յետնադարեան
ռամ կա լեզու
գրականութեան
մ էշ. ինչ. Կոստ. երզն.
101,
155։
= Պրս. ձ*կձձ\
ՁՈճ1§&
համանիշից
փո֊
խառեալ, որի վրայ ընդարձակ
տե ս
անդանել։
Ուղիղ մեկնեց Չօպանեան, հրտր. Քուչա–
կի, էջ
131,
*
ԱՆԴԻՏԻՏՈՆ
կամ
ԱՆԴԻՏԵՍՈՆ
«
անգե֊
ղայք». ունի միայն 9առ. երեմ.
19
(
խանգա­
րուած
ձևով)։
֊
=3ն.
0
^110010՝^
«
անդեղայ, դեղթափ, հա­
կաթոյն» բառն
է. ըստ այս մ պէտք է ամբող­
ջը փոխել ու կարդալ գոնէ՛
անդիտոդոն
«
ան­
դեղայ»— Աճ.
*
ԱՆԴԼԻՏԵՐԻՈՆ
«
մի տեսակ չափ», իբր օ–
տար
բառ մէկ անգամ
յիշում է Շիր. էջ
31
«
Կիւաթոս չափ
է գինւոյ արկանելոյ յապա–
կիս, և կոչի ըստ ատտիկեցւոց
լեզուի
անղլի֊
տերիոն. գինեհան է
երկայնադաստակ»։
–3
ն,
ձ^՚ւԼտ՜ք^ւօ^ «ջրի դ
ո
յլ», "Ր ն.ո լա զա­
կանն է
ձ^՚էճ՚քր՚Ււբ
«
նալի
ջուրը
պարպելու
դոյլ» բառի և սա
Էլ գալիս Է Ա՝/՚Լ՝ւձս) «նաւի
ջուրը պարպել»
բայից։
—
Հիւբշ.
340։
Ուղիղ մեկնեց նախ Աւգերեան, 9ացատր.
չափ. և կշռ. Էշ
43.
յետոյ Պատկ. հրտր.
Շիր. Էջ
3 1 ։
*
ԱՆԴ(Ա
«
մտատանշութեան
հիւանդութիւն»,
արմատական
ձևով մի քանի անգամ գործա­
ծուած
Է բժշկարանում
«
Նռան շարաբ, որ օգ­
տէ անդոհի, որ ի մարդոյ սիրտ րնկնի. Փո­
րանցի և վերաբերութեան
(
փսխել) և անդոհի
օգտէ» (տե՛ս ՆՀԲ, յաւել. Բ. էշ
1043
բ),«%ան֊
գոհ և զսրտնեղութիւն
յետ տանի» (տե՛ս Նո­
րա յր, Բառ. ֆր.
62
բ)։ Որից
անդոհական
«
սարսափելի,
մարդու
վրայ վախ
ձգող»
Սարգ, յուղ. գ. էջ
665.
Մաշկ,
անդոհել
կամ
անաոհիլ
«
վախից
դողալ, սիրտը
բաբախել»
Ոսկիփ. Ախտարք,
անանդոհ
«
անցաւ,
ան֊
վիշա, հոգերից և մ՝տատանջոլթիլնից
ազատ»
Ոսկ. յհ. բ.
10,
էջ
603
բ (տպ.
ա ն դ ոհ) ։
«
մտմտուք,
ցաւ, մտա­
տանջութիւն»,
սլրս.
օ յ յ օ \ ՁՈԺօհ
«
տխրու­
թիւն, տրտմութիւն,
Հոգ»,
~>~Հ.*։գ՚>.–\
ՅՈճ6~
հ1ԺՁՈ
«
տխրիլ, տրտմիլ», Հ–^Տ.^^1\
&
ոԺ5հ~
§6Ո^ա</
՝
ճ՚\~Հ*.շ>ձ\
ՁՈճձհՈՁե
«
տրտմագին,
տխրագին»։—–Հիւբշ.
99։
Նախ ՆՀԲ կցեց պրս.
ՁՈԺօհ
բառին։
Լ Յ § .
Սք§6տշհ.
174
և
8
շւէւ–. եեէք.
Լ&Ճ1Շ.
47
Fonds A.R.A.M