ԱՆԴ
186
ԱՆԴ
է. աւելի
ընդարձակ
տե՛ս
>\օւ11(՝1 յ \ \ Տ Լ
10,
259։
ՆՀԲ
թրք.
Յ Ո ճ Ք ,
Օ Ո Ճ Յ ,
պրս.
Ձ Ո յ Ձ
«
այնտեղ»։
ԳԴ պրս.
ՅՈճԱՈ.–
80
թթ,
Հմմտ. քեր. 2, 410 (՛ֆր. թրգմ.)
ա յն
բառից։
Տէրվիշ.
Նախալ.
117
սասս.
•..
Յ.Ճ.ՈՅ»
յն. ե Խ
«
ասդ»։
Հիւնք.
լե. իԽ,
Ր^ Տ Տ Շյ
060
բ–
« 3 7 .
1
ՀԶ81Հ.
31,
6
իռլ.
-
ՏԱՃ «անգ»։
Մառ
Ա .\Ո 1910, էչ
1240
ա յն
՛
բառից՝
ա
բացառականին
մասնի֊
կով։
Բ 6 ձ 6 է Տ 6 Ո
Ցուց. դեր. էջ
6 3
անդ =
Հիռլ.
311(3
«
այնտեղ»,
անդր =
սանս,
Յ Ո ւ Յ ա
«
ուրիշ»,
անտի = ա ն ( ՚ » ք ; ֊ ( – / 7 ւ ս ; տ ի . –
Տե՛ս
Բօ1ա ա7
1, 67
և 2, 336 — 7։
Պա֊
աաՀական
նմանութիւն
ունին
լա. աճՇ,
Ա Ո ճ 6
«
անտի,
ուստի»։
+ ԱՆԴ
«
արտ»
ՍԳր. Ագաթ. (սովորաբար
ո
հլ. երբեմն
ի
հլ. ներդ,
յանդր,
այսպէս՝
Ս.
Գրքում
ունինք
21
անդամ
Ո
հլ., 5
անգամ
ր
հլ., 21 անգամ
էլ
յանդի,
անսովոր
ձև է յգ.
սեռ.
անդ տց
Նար. Մեր. 449), որից
անդաս­
տան
ՍԳր.
անդապահ
«
արտի
պահապան»
ճառբնտ.
անդել
«
մշակել»
Վրք. հց, գրուած
է նաև
հանդ
Վրք, հց, բ, 447։
= Նոլն է յաջորդ
անդ
բառի հետ, որի
վեր֊
ջին իմաստն
է «տուն»,
հին
նահապետական
կեանքսւմ
տունն ու արտբ իրարից
անբաժան
բաներ
էին. այսօր
էլ «տուն֊տեղ»
ձևբ
նման
մի երևույթ
է ցոյց տալիս
գալառականներում.
Ղրբ՝
հ ա ն դ ա վ ա
1
՝ )
որ իրապէս
անդ
«
արտ»–\–
վարել
բառերից
է կա՛զմուած,
ո՛չ միայն
նշա֊
նա կում է «հող, կալուած»,
՛
այլ և «տուն,
տեղ,
մէկի գտնուած
տեղը,
կողմը»,
Մշ.
հանդա–
արէք ՝
որ նոյնպէս
հանդ
«
արտ»
բա՛ռից
է,
նշանակում
է «տան
ներսը, բակր
ևն»։ — Աճ.
ԲւշէՔէ,
բ. տպ. Հտ. գ. էջ
112
սանս.
Յ Ո է Յ
«
վերջ, սաՀման»,
Հբգ.
8
Ո ւ 6
«
վերջ»,
արմ որ.
317
է
«
ակօս»
բառերի
Հետ։
Ան­
դաստան
բառը
ա\\֊Հ
3(1889),
149
կցում
է պՀլ.
*
Յ Ո Ժ Յ Տ Լ Յ Ո
բառին,
որ
է
Հպրս.
Յ է ՚ Ժ Յ Տ է Յ Ո Յ ^ՒւՕՕհԵՅԱ.»
ըստ
Տ թ 1 6 –
§<֊1<
բայց «ամառանոց»
ըստ
^01160
(83
.
էհօ101Ո36, ձ1է1է–. ^Օւ՚էԵ.
133
սխ ալ
է գտնում
ալս բացատրութիւնը
և մեկ՛­
նում է
«՚
Ււ31ԵՏւՅՈճ,
պատոլՀանի
պո ա֊
կը»)։
Հիւնք,
ո ւ ն դ
բառից։
ԳԻՌ.-Գոր.
Երև. Կր. Տփ.
հ ա ն դ ,
Ախց.
հաւնտ,
Ղրբ՝
հ ա ն դ ,
Ջղ. պահուած
է միայն
անդ՛էն
դ՛աշտէն
«
սարէն
ձորէն, վերիվերոյ
(
խօսիլ)»
դարձուածում։
Նոր
բառեր
են
հանդավաՐ
«
տուն֊տեղ»,
հանդարտն, հանդատէր, հան–
դաարէք
«
տան
ներսր, բակը
ևն»։
ՓՈԽ.
Ուտ.
Ո Յ Ո Ո Ժ
«
արտ»,
Ո Յ Ո ճ Յ ^ Յ ք
«
շրջակա
լք»:
+ ԱՆԴ
«
սեամ,
շեմք»,
արմատ
առանձին
անգործածական,
որ պահում
է միայն
դրանդ
քի
հլ.) Ես. զ. 4,
դրանդք
Եզեկ. խգ. 8, Ա մկ.
ե. 47,
դ ր ա ն դ ի
(
ւոյ, եաց,
֊
ո ջ ) Եզեկ. ժ. 19,
խգ.
8.
Ես. ծէ.
8.
Դատ.
ժթ. 26, Ամովս. թ. 1,
Դ թագ,
իգ,
8
«
նախադուռ,
դռան
գաւիթ,
մուտք
կամ
շեմք»,
կազմուած
է
դ ր –
«
գուռ»
(
հմմտ,
դր-ացի)
և յիշեալ
անդ
բառերից։
Հմմտ.
նաև
անդաստակ։
. :
Բնիկ
Հա( բառ,
Հնդևբոպական
ծաղու֊
մով, որի ցեղակիցներն
են ս ան ս.
<$1Ձ
«
դռան
շրջան ակը», ղնդ. դ\%\քձ «գռան
ցիցերը
կամ
գերանները»,
լտ.
Յ Ո ւ Յ Ք
«
դռան
երկու
կողմի
սիւները»,
Հիսլ,
311(3
«
նախասենեակ»։
Հա֊
յերէն
բառի
ձևի մ ասին
տե ս
<3131. ա ճ 0 –&1Մ.
էչ 65։–Հիւբշ.
419։
ԲօւաՈ77
1
> 59 և 870 (որ գնում է Հնխ.
Յ Ո Ց ւ Յ ^ ԹՈ0Աէ–/^6ւ11քէ
53 (
ըստ
որի
լատինը
չունի երկվանկ
*
ՅՈՀ
)
է~ձևը,
որ
ցոլց Է տալիս վեդալականը),
\ \ / ՚
Յ 1 Ճ 6
46։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
Հիւբշ. Խտ.
ՏէԱ
<3<
ԳԻՌ. — Պահոլած
Է տեղ-տեղ
բարդութեանց
մէչ. այսպէս՝
Բլ.
դ ՚ ր ր ո ն դ ի
«
դռան
վերի
շեմ­
քը», Սր.
ա ն դ ր վ ո Ր
«
տնեցիք,
տան
մէջ բնա­
կող մարդիկր»,
Վն.
ա ն դ ի վ ո ր
«
տուն֊տեղ,
ըն­
տանիք»
և իբր քաղաքավարական
բացա֊
արութիւն
«
կինը,
ամուսինը»,
սրանք
երևան
են հանում
անդ
«
տուն»
ձևով մի բառ։
"
ԱՆԴԱՃԵԼ
«
մտածել,
քննել,
հոգ
անելով
մտմտալ»
(
գրուած
նաև
անդինել, անտիհել)
Եղիշ. 14, 63. Կոստ. երզն. 130. Քուչ. 60.
ան­
տիհել
«
խորհրդածել,
քննելով
մի բան
ենթա­
դրել»
Մխ. բժշ. 134, որից
անդանոսւն,
ան­
դէն ք
«
մտմտուք»
Նար.
անդէհ լինել
«
մտա֊
տանչուիլ»
Քուչ. 90.-ունինք
նաև
հանդիհել
Fonds A.R.A.M