ԱՆԳ
185
ԱՆԴ՝
թելին մոռանալով
զԱս տուած),
«
քացի
տալ»
Յհ. կթ.
անգոլշնել
«
արհամարհել»
Լմբ. սղ։
Այս
րոչորի մէջ ամէնից
աւելի
գործածականն
է
անգոսնել,
իսկ միւսներր շատ
հազուադէպ
գործածութիւն
ունին,
բարդութեանց
մէջ էլ
միայն
առաջին
ձևն է գործածւում.
ինչ.
ան­
գոսնասէր
Եւագր.
անգոսնասիրութիւն
Մ աշկ.
անգոսնութիւն
Ոսկ.
յհ. բ. 2.
անգոսնումն
Վրք. հց. դ։ ներկայ
գրականը
գիտէ
միայն
անգոսնել
«
արհամարհել»,
միւս
ձևերն
ու ի ֊
մ աս տն երը
ջնջ ո լել
են ՚
Հներից
Երզն. քեր. ասում
է.
«
Անգոս֊
նեացն և անգոլշեաց՝
մի բառ է. շայն՝ ա֊
սորի, և սէ՝ հայեցի»։
նոյնը
ունի և Տ ա ֊
թև. հարց. 407։ նՀԲ հանում է
կուշտ, ուս
(
կշտավ
գրթցել, տալ անկանիլ
յուսոց),
պրս. ձշճ
§ 5 §
«
ականջ» և Հ^^*ձ^
^6§1–
Ճ Ձ Ո
«
լսել»
բառերից։
Հիւնք.
նշկահել
բայից։
՚
Հափանցեան,
Տեղեկ. ինսաիտ.
2, 83
կոյս
բառից։
Անգոսնել
տե՛ս
Անգոյս։
ԱՆԳՈՆ ԿՈՌՈՆԱԻՈՐ.
նորագիւտ բառ որ
մէկ անդամ
գտնում
եմ գործածուած
Շիր. 65.
Մեծասիր
գօտին՝ որ կոչիէւ անգոն
կոռոնա–
ւոր
(
երկնքի
եօթը
գօտիներից
մէկն է՝ րստ
հին աստղաբաշխութեան
)։
"
ԱՆԳՈՒԺԱՏ
«
չարհոտ,
քաղբան,
Յ Տ Տ Յ քօ–
ՇէւՕ՚Ձ,
մի բոյսի ժանտահոտ
խէժն է», գրուած
է նաև
անկոլժասւ, անգժւասւ, անգօժատ, անկ­
ժատ
Մխ. բժշ. 126. Վստկ. Գաղիան.
Էն–
կիւժէնտ
Վստկ. 81.
էնկիւժէտ
Վստկ. 214.
կամ նաև
անկուժակ, անիշատ՝
ինչպէս
յիշում
է ՀԲուս. յաւել, էջ 675։ Սրանից
անգուժատա­
բեր
կամ
անգժա տ աբեր
հոր. աշխ.
597։
= Պրս. >ջւձ\
Յ Ո ^ ս շ ց ս ,
Յ ո ^ ւ շ ց ճ ,
որ և
Հ
;
յ$ձ\
Յ Ո § 1 2 3 , Յ Ո § 3 2 3
նոյն
նշ. Համառօտու­
ած
4 ֊ *
Յ Ո 0 ; Ա Ճ + 23Ճ,
Հնագոյն
*
Յ Ո ք Ա է – 2 3 է
բառե­
րից, ծագում է պրս. ^ յ ձ ձ Հ
ՅՈ ^ ^ Ա ՅՈ , Յ Ո ^ Ա ս Յ Ո
կամ
^ Լ * ճ յ \
ՁՈքԱյճՈ (֊–արաբացեալ
Հ
>
\
ձ*ձ\
Յ ո 1 ս ճ Յ Ո
կամ
Յ Ո հ ՚ ճ Յ Ո յ
«
քաղբանի
ծառը,
տԱբհաա.»
բառից
(
որից փոխառեալ էնաև
Հյ.
ւսնսիտան, անսուա ան
նոլն
նշ.) և
պրս.
>՚յ 2ճձ<ՀՀինը
* 2 3
է
«
խէժ»
բառից,
ըստ
ալսմ
ասում եննաև >>–^
>
\
^ձձ\
Յ Ո § ւ ճ Յ Ո – 2 3 ս
«
անգուժատ,
քաղրան,
չարՀոտ».
Հմմտ.
>ՀյձՀճ
1
(
Յ Ո § Յ ք 2 3 ս ,
ասոր.
, ,
^ լ »
՝
ՃՏւՈ^ՃՀ1ճճ
«
կանկառի
ծամոն,
^ԱաՈ՜Ո Շ յ ա Յ ^ Շ
Տ Շ Օ յ ^ ՝
էույ>;—
Հի՚-բշ. 08։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
նՀԲ։
Անգուման
տե՛ս
Գուման։
"
ԱՆԳՈՒՏԱՆ
«
մի տեսակ
թոյս ու
համեմ»
ԱԲ. ըստ ՀԲուս.
§
101 «
Հին բժշկարանն
յիշէ
համեմոց հետ, բայց
կրնայ
ըլլալ
նոյն
ան–
Տիտաննա»
Գրուած է նաև
անկիտան
(
համա­
ձայն
միջնադարեան
տառադարձութեան)։
֊
Պրս.
0
Ա Տ օ \ ՅՈ^ԱսՅՈ, ՅՈ ^ ւ ճՅՈ ,
որ և
^և.ՏԼՏ\ ՅՈ^Ա^ՅՈ
և արաբացեալ
Հ.,\ձյ֊\\
Յո1ս–
Ճ Յ Ո ,
Յ Ո յ ւ ճ Յ Ո
«
ռետին
ունեցող
մի ծառ՝ որի
խէժը
կոչւում է անգուժատ,
քաղբան,
չար­
հոտ»
(՚
ա21ա
11, 276)։
Վերի բառերր
փոխ
են առնուած
երկու ձևով, պարսկերէնից
ան­
գուտան
և արաբերէնից
ւսննոլտան, անհի–
տան
ձևով։
—
Աճ.
ԳԻՌ
Հին Ջուղայում
կայ
անգուտան
«
մի
տեսակ
լեռնային
բոյս, որ եփում ուտում են»,
իսկ
զոխր՝ որ կոչւում է
ԼՈՐղոգան,
հում են
ուտում
։
ԱՆԳՍՏՈՒՏ
«
ամուր կամ պինդ», ունի մի­
այն
Բառ. երեմ, էջ 19։
ԱՆԳՏԻ
«
բոզ»,
ունի միայն ԱԲ. իբր անրս֊
տոյգ բառ. մէկ անգամ
գտնում եմ գործա­
ծուած Ոսկ. Եփես. 833 «Զանգտին և զսամտի
անուն կոչես
զբոզն և պոռնիկն»։
Գեանջեցեան
2
ՃՐհ
1, 46
գ ս ւ ա նե լ
բայից։
+ ԱՆԴ
«
այնտեղ»
ՍԳր, Կորիւն. Ագաթ,
«
հին ժամանակ» Ագաթ. Կորիւն, որից
անդէն
ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ.
անդանօր
նար.
անդուստ,
անտուստ
ՍԳր. Ագաթ. Ոսկ.
անդր
ՍԳր. Ոսկ.
անդրէն
ՍԳր.
անգոտին
ԱԳր. Ագաթ. Եզն.
անտի
(
փխ.
ա ն դ ի)
ՍԳր. Եզն. Ագաթ,
յետին
ձևեր են
անդրագոյն, անդրադարձ, անդրու­
թիւն
«
գերագունութիւն»,
անդրանալ
«
յաճա­
խել,
կրկին և կրկին անդր դառնալ»
(
վերջին
բառը Բառ. երեմ, էջ 220 գրում է
յանդրւսնալ
«
դեգել», որ պէտք է կարդալ
անշուշտ
դեգե­
րել՝
հին
իմաստով)։
–
Կազմուած
է
այն, նա
արմատականից՝
դ-տ
տեղական
մասնիկով,
որի ծագումը
մութ
Fonds A.R.A.M