ԱՆԳ
184
ԱՆԴ
Անգժատ
տե՛ս
Անգուժատ։
ԱՆԳԻԱ5ԷԼ
«
մերժել,
ուրիշի ասածր
հեր֊
քել», նորագիւտ բառ, որ մէկ անգամ
գործա­
ծուած է Սոկրատի
Եկեղ. պատմ. Ա. 36. «Այ/
և զայս
զնորա շարագրեալս
Ելսեբիոս
Պատմ֊
փիւլեայ
յերեսին
գիրսն
անգիացեաց
(
յն.
6.՝
յ&ՀթՇ<օ&՝է)՝ յանդիմանեալ
զչարափառութիւն
նորա»։
Թուի թէ պէտք է կարդալ
րնկեաց,
ինչպէս
ունի Երոլսաղէմի
լաւագոյն
օրինակը,
հմմտ. նաև էջ 86
րնգենոյր՝
նոյնպէս
«
հեր–
քել»
նշանակութեամբ։
ԱՆԳՂ
(–
ղ հլ՛) «մի տեսակ
գիշակեր
թրռ–
չոլն»
ՍԳր. վեցօր. 171, 174. գրուած նաև
անկղ,
իսկ Կոչ. ժզ. և Եփբ. իւր.
ա ն ծ եղք ՝
կար­
դա՛
ա ն գ եղք ։
Ցօէէւշհ.
\ / 6
ւ
՚
§ 1 .
Խա.
Ըօոտ.
2
ա 1 0
1850, 366,
ձ Ո Շ Յ
54,
ՆձՀ՚ձէձՀ,
\
^Հ^%Ճ\.
ձոՈ.
763
և Խտ.
ՏէԱ(1
§
114
սրա
Հեա ես Համեմատում
սկիւթական
«
կարապ»
բառը, որ աւանդում է
Հեսի֊
քիոս.
Ա՞ՀՃԱ
6 «
էա
»0
<;
0710
Լ
՝/
օ6(5>*
Հիւնք.
արաբ.
&
ԱԼԱ ՚ Յ Ո գ Յ
«
փիւնիկ
Հաւ»՚Շէֆ֊
թէլօվից
8 8
29, 28
գ
Համարում
է
մասնիկ։
Ագոնգ
V I I
Հ1927), էջ
187
միացնում
է
0
Լ~
Հ
),0
«
կարապ
ր ս ա
Սկիւթացւոցձ
(
Հեսիքիոս),
լն.
Ա
^^տճօգ
«
Հրեշտակ)»,
պրս.
Օէք՜քՏՕՕ^
«
արքալական
սուրՀանգակֆ
(
Հեսիք. — Սուիգաս^ բառե՛­
րի Հետ։ Անգդ ա ձև մի աս տուած՛ էր, որ
լետոլ աստուածների
սուրՀանդակի
պաշ՛­
տօն
ււ
ա աո ա ւ; Յիշե լու արժանի է նաև
/ " ՚ 7 *
Ա^նկէ/
«
անգղի
գոլեով մի տեսակ
թռչուն՝ որ ճան՛ճ– թիթեռ
ևն
բռնում
է, ուտու մ»,
ԳԻՌ.— Կբ.
անգղ,
Ղրբ–
անգ ։
*
ԱՆԳՂ
«
ամանի, յատկապէս
զամբիւղի ա֊
կանջ, կանթ, բռնելատեղ,
ունկ» Վրք՛ հց՛ բ՛
359.
Վստկ. 134. յոգնակին է
անգեղք,
որից
կարելի է հետևցնել նաև Եզ.
անգեղ,
ինչպէս
անում են բառարանները։
Գրուած է նաև
ա ն կ ղ։
= Պրս.
յտօ\
Յոցսւ,
յ ^ ձ \
ՅՈ#Ա
1,
յ ^ օ \
ՅՈցշե
ՅՈ&Ա
13,
ձձյքձՀ
ՅՈ&Ա
13–
ձ1
Հ
ճձ\
Յ Ո ^ 6 1 Ձ
«
օղակ՝
յոր անցանէ կոճակ,
լամբակ
կոճակամ
ալր »։ Աճ.
ՆՀԲ
հյ.
ունկն
ևլտ.
ԱՈջս13
(
տե՛ս
ա ն գ ղ
բառի
տակ)։
Տէրվ. նախալ. 59 հյ.
ա–
կ անջ , ո ւ ն կ ն , ո ւ ն կ ո ւ ն ք ,
սանս. &\,
ՅՈ 1
«
ծռել»,
յն.
0
^/ՕՀ
«
կ"Ր, ճանկ», լտ.
ԱՈՕԱՏ, ՅՈ^ Ա 1 Ա Տ
«
անկիւն»
(
աւելացրո՚ւ
զնչ.
Ձ ո ե Օ –
ղեր մ.
Յ Ո ^ Ք 1
«
կարթ» ևն)
բառերի Հետ Հնխ.
Յ է
«
ծռիլ,
կորանալ»
արմատից։
Հիւնք.
լտ.
ՅՈ ° ; Ա 1 Ա Տ
«
ան­
կիւն»։
ԳԻՌ.–Արբ. Զթ՛ Խրբ՛ Չն.
անգ
«
ամանի
ունկունք»,
Երև.
անգ
«
պարկի
ունկունք. ցո­
րենի պարկի
ծայրերը
մի քանի
օղակներ
են
կարում,
նրանց
միջից
մի բարակ
չուան
են
անց կացնում և ծայրերը
միատեղ
ժողովելով՝
կապում են, որպէսզի
ցորենբ
դուրս
չթա­
փուի», այս իմաստը
բոլորովին
համապա­
տասխան է պարսիկ
բառի նշանակութեան։
—
Տարբեր
ծագում
ունին Կբ.
օնգ,
իբր
< Ո լ ն կ ն ,
ո ւ ն կ ո ւ ն ք
և Երև. Տփ.
անգ,
որ է
ա ն կ ա ն ե լ ,
ա ն ­
կ ու ա ծ , յ ա ն գ
ձևի հետ
նոյն։
ԱՆԳՈՅՍ, ի
հլ. (անեզաբար
գործածուած)
((
կիցք, աքացի, քացի»,
ունի
միայն ԱԲ. մի
մի անգամ
գտնում եմ գործածուած
Աթան. էջ
604
և Վրք՛ հց՛ ա. 72. սրա
փոխ՛աբերական
իմաստն
ունի
ա ն գ ո յ ս
«
արհամարհանք,
ա֊
նարդանք»
(
նորագիւտ
բառ), որ նոյնպէս
մէկ
անգամ գործածուած
եմ գտնում
Մ անդ. 217.
«
Ամբարհաւաճութիւն,
սնափառութիւն, նե–
զութիւն(,)
անգոյս,
արհամարհութիւն
ևն»։
Արմատի
բայական
ձևը աւանդուած է մեզ
զան ազան գրչութեամբ,
այսպէս
են՝
ա ն գ ո ս ն ե լ
«
խօսքը
չլսել, արհ՛ամարհել, նախատել»
ՍԳր.
Ագաթ. Եւս. քր.
ա ն կ ո ս ն ե լ
նոյն
նշ. Սիր. լդ.
26.
Եփր. թգ. 360.
ա ն կ ո ւ ս ն ե լ
«.
արհամարհել,
բանի տեղ չդնել,
ծաղրել» Ածաբ. կարկտ. և
աղք. Յայսմ, ղեկտ. 16.
ա ն կ ա շ ն ե լ
կամ
ան–
կ ո շ ն ե լ
«
ասածր
արհամարհել»
Ոսկ. ա. տիմ.
էշ 99. Մանդ,
ա ն գ ո ւ շ ե լ
«
կից
զարնել» Ագաթ.
Ոսկ. մ. գ. էջ 54, Եփր. համար. 230. Լմբ.
պ՚տրգ. Կիր. էջ 52 (մնացեալքն
իբր զանտե–
րոլնչս
անգուշեալ
կիցս
ընկենուին).
ա ն կ ու ­
շել
«
հեստել,
անհնազանդ
գտնուելով
արհ՛ա­
մարհել» Բ, օր. լթ. 15 (յօրացաւ և
անկոլշեաց
սիրելին). Ոսկ. ես. Եփր. հռ. 30. Ասող. 162
(
Յորժամ
գիրացաք,
ստուարացաք,
լայնա­
ցաք և անկուշեցաք
(
այլ ձ.
ա ն կ ո ւ շ ա ց ա ք
)
զսի–
Fonds A.R.A.M