ԱՆԱ
181
ԱՆԱ
Փորձ 1880 մարտ, էջ 84 և
^ Յ ՚ Ր Շ բ ւ Ձ յ ա
1, 6
պրս,
լ»)լ> թՅ է
«
մաք,ոլրյ/> բառից,
ան
և
ա
կրկնակ
բացասականներով։
Հիւնք.
յն.
Աաֆօ.՝ձյՇ\)ա «Բաքոսից
ներշնչուիլ))։
Ոմանք
ուզում են մեկնել
ապականիլ
բա֊
ռից, իբր թէ
ա ն–ապա կ
«
չապակա­
նուած)),
բայց այս մե կնութիւնբ
սխալ է,
որովհետև
ապականիլ
բ
ա
յ ի
արմատը
ապակ
չէ։
ԳԻՌ
Բուն իմաստով
ունինք Տփ.
անա­
պակ,
Ակն.
անթագ,
այլուր տարբեր
իմաստով
ունինք հետևեալները.
Կր.
ամբակ,
Ախց.
ամ­
պակ,
Ռ.
անբագ,
Խրբ. Պլ.
ամբա գ
«
անհամ,
անհիւթ,
աննիւթ))
(
միս, ապուր կամ այլ ջրա­
լի կերակուր),
ննխ,
ամբա գ
«
առանց
հետը
բան
ուտելու))
(
օր,՝ ամբագ չայ խմել). Ասլ.
ամբա*,
Հմշ.
օնբա գ
«
ցամաք
(
հաց))), Տիգ.
ա մբ ա գ
«
առանց
շաքարի
(
թէյ, սուրճ
ևն))),
Սեբ,
ամբըբոլգ, ըմբ ր բ ո լ գ
«
անիլղ,
անհամ))
(
< անա ա կ ոլ կ
ձևից, որի մէջկ֊ն
նախորղպ֊ի
ազղեցոլթեամբ
վերածուել
է
շրթնականի,
ճիշտ
ինչպէս
բոկ
եղած է
բ ո կիկ >րո պիկ )։
*
ԱՆԱՊ ԱՏ, ի-ա
հլ. (յետնաբար
նաև\ւհլ.)
«
ամայի,
անշէն, անբնակ
(
իբր ած.). 2. ամա­
յի և անբնակ տեղ (իբր գոյ,) ՍԳր. Վեցօր. Ա֊
գաթ. 3.զուրկ, անմասն»
Փիլ. Մանդ. Մագ.
«4.
քաղաքից
հեռու գտնուած
վանք»
Յիշատ,
Վրք. հց. որից
անապատական
ՍԳր. Վեցօր.
Եզն.
անապատակեաց
Բուղ,
անապատացեալ
Ագաթ,
անապատասէր
Կոչ. ևն։
֊–
ՊՀլ.
Յ Ո Յ թ Յ է ,
պա զենդ.
Ձ Ո Յ ^ Յ Ճ Յ Ո ,
պրս.
>1>\Ս Ո Տ Յ Ե Յ Ճ
«
անշէն,
անբնակ»,
որոնք
բացասական
ձևերն են պհլ.
Յ բ Յ ւ Յ Ո ,
պա֊
զենդ.
Յ Ա ^ Ձ Ժ Յ Ո ,
պրս.>կ\
Յ Ե Յ Ճ ,
Հչ\>կՀ
Յ Ե Յ ֊
Ճ Յ Ո
«
շէն,
բնակեալ»
բառերի.
արմատը
ապատ
ունինք նաև առանձին, և մի խումբ
յատուկ
անունների
ծայրը,
ինչ.
Վաղարշա­
պատ, Պերոգապատ
ևն։—Հիւբշ.
97։
ՀՀԲ ոչ պատեցեալ
որմով։
ՆՀԲ ՛պրս.
ՈՅ Յ Ե Յ Ճ
և յն, &խ–ՕՀ «անկոխ, ան֊
գնաց»։
Տ թ 1 6 § 6 ե
(5:3.1
X1.
Ււ112^.
Էջ188–
189
պՀլ.
ՅՈՅթՅէ
և պրս.
Ո Յ Յ Ե Յ Ճ ՛
Տէր–
վիշեան,
ձ\էձէ1Ո. 94
Յ թ Յ
«
չուր*
բառից,
փոխառեալ
Է պրս. ենձճ-ից,
որ ե
սանս,
Յ թ Յ \ ՚ Յ Ո է
«
ջրարբի»։
ԳԻՌ,-Մկ.
հանապա տ
(
գիւղի
անուն Է),
Երև. Տփ.
անապատ,
Սլմ.
անապատ,
Ոզմ.
հանապատ
(
վանքի
անուն Է), Ակն. Մշ.
անա–
բադ,
Աեբ.
անարադ
(
իբր տեղի
անուն),
Զթ՛
ա՚նաբօդ։
Ան առակ տե՛ս
Առակ։
ԱՆԱՌԿԵԼ
«
Էշի զռալ», որ և
անըոկել.
մէկ
անգամ
ունի Ոսկ.յհ. բ. 30 «էշքն անառկեն և
(
ճայք)
աղաղակեն».
ուրիշ
օրինակ
չկայ,
այստեղ էլ ձեռագրում
սխալմամբ
գրուած է
եղել
անաոակեն,
տպագրում
անաոակ են.
ուղղումը
ՆՀԲ֊ից է։
Օսմաներէն,
Ատ ր պա ականի
թուրքերէն
և Խրիմի
թաթարերէն
ձ*Հ\
Յ ո Ց Ո Ո Ձզ
«
ոռաւ»
(\
Հձձ\011,
\
^ Տ Ա Շ Ո 61Ո6Տ
\
^ 5 1 ՚ –
էՔւ-եԱՇՈՔՏ ՃՔՐ 7տ1ք–ճ1316Շէ6, Տ. Ր&-
է&քՏ.
1893,
Աբիկեան,
Ընդ.բառար աս
աճկ. գ
Պօլիս 1892, էջ 58)։
Նմանու­
թիւնը՝ որ ընդունում
է Թիրեաքե
ան,
Բաղմ. 1913, 339, պատահական
է։
ԱՆԱՍՈՐԱԿԵԼ
«
խռովել կամ
ընդդիմանալ»,
գիտէ
միայն
Բառ. երեմ, էջ 17։
Ան ասուն տե՛ս Աս, ասել։
ԱՆԱՐԱՆ
«
դարան»,
գիտէ
միայն Բառ.
երեմ, էջ 17։
Անարգ տե ս Արգ։
ԱՆԱՐԴԱՏ
«
դիպ. կամ անձրև», անի մի­
այն Բառ. երեմ, էջ 17. յայտնի չէթէ ի՛նչ է
ուզում
ասել։
Անարդ տե՛ս
Արգ։
Անարդիլ
տե՛ս
Արգ։
*
ԱՆԱՈԻ
(֊
րւոլ, եաց) «չափազանց
մեծ,
անհեթեթ,
անճոռնի,
վիթխարի»
Եզն. Բոլզ.
Վեցօր.
֊
Ն ո յ ն է
անարի
«
Արեաց
ազգից
դուրս,
ոչ֊արիական»
բառի հետ և փոխառեալ է իրա­
նականից,
հմմտ. զնդ.
Յ Ո Յ Մ ^ Յ – ,
սանս.
ՅՈՅ–
պհլ՝
ՁՈ6ք
«
ոչ-արիական,
օտար»։ Ազ­
դերը սովորութիւն
ունին իրենցից
դուրս գըտ–
նուած
ազգերին
«
Վայրենի,
բարբարոս, այ­
լանդակ»
համարելու և նրանց
անունը այս
նշանակութեամբ
կամ ուրիշ վատ
իմաստով
իբր ածական
գործածելու,
հմմտ.
հալերէնոլմ
խուժիկ, խուժան, խուժադուժ, խաղտալուր,
խաղտալեզու,
գաւառակ
աններում՝
քարդ,
Fonds A.R.A.M