Ա Ն Ա ^ ^ ^ ^ ^
ԱՆԱԼհԻԹ
«
ընձուղտ», մէկ անգամ
գործա֊
ծուած է Օրին, ժղ, 5՝ հյց.
զանալութ
ձևով։
Այս բառը
սխալմամբ,
ուղղա՛կան
կարծելով
Խոր. աշխ. գրում է. «Կենդանի
ինչ նման զա֊
նալոլթոյ»
(
բայց նոր տպ. էջ 599 ունի
յ ա –
նալոլթ^»
Գուգարաց
նահանգի
արտադրու­
թիւնն երն էլ յիշելիս՝
ասում
է. «Լինի ի նմա
անալոլթ և հաճար ծառ և սերկևիլ և տօսախ»
(
Խոր. աշխ. 610)։ Որովհետև
Հայաստանում
ընձուղտ
չկայ, ուստ ի ՀԲուս. § 95
հետևցնում
է թէ այս հատուածում
անալութ
նշանակում է
ինչ-որ
բոյս և կամ խանգարուած
ձև է՝ փո­
խանակ
մի ուրիշ բուսանունի։
Իրօք էլ Վատի֊
կանեան
ձեռագրի մէջ նոյն
տեղում
գտնում
է «լինի ի նմա և
անուշ խոտք
՛
ուտելիք»
ր ն ֊
թերցոլածր
(
տես ՀԲուս. յաւել, էջ 675)։
Բայց
ամէն
տարաձայնութիւն
կր վերանայ, եթէ
ընդունինք,
որ վերի
հատուածներոլմ
անա­
լութ
նշանակում
է ո՛չ թէ «ընձուղտ»,
այլ,
ինչպէս
ց՛ոյց է տալիս
Համ շէնի
բարբառր,
«
եղնիկ»։
Այս պարագային,
Վատիկանեան
րնթերցուածր,
ինչպէս
արդէն
երևում էլ է,
անյաջող
սրբագրութիւն
կամ պարզ
սխալա–
գրութիլն
է։ Ալելացնենք
և այն, որ Օրին. ժդ.
5
յունարէն
օրինակը
ներկայացնում
է երկու
տարբեր
խմբագրութիւն
ե.թէև
անալութ
բառի
դէմ րնկնում է յն. «ընձուղտ»
բայց
կարելի է
շարքերը
փ՛ոխելով՝
դնել
«
եղնիկ»։
Հիւնք. հանում է
լնփաթան
բառից\
ԳՒՌ.-Հմշ.
օնլութ
«
եղնիկ», այս հազուա­
գիւտ բառը
ցոյց է տալիս՝ որ
զանալութ
պար­
զապէս
սխալմունք է։
•
ԱնԱԿԻԻՂ
«
մի տեսակ
կարճ
պարեգօտ»,
մէկ անգամ
ունի Բուզ, 184 «Ագաւ նա պարե­
գօտ
մի՝ զոր անակիւղս
կոչեն» (3 ձեռ,
ան–
կիսլս;»
= 3ն, 8.ա%աԽզ «կարճասրոլն».
յատկա­
պէս գործածւում է պատմուճանի
համար, ըստ
այսմ
երկու
ձևերից
ուղղագոյնն
է
անակիւղ,
որ պէտք է կարդալ
անակող։
նկատելի է նաև
բառի
ծայրի
ս
ձայնր, որ չի կարող
յոգնակի
հայցականի
նշան
լինել, ըստ որում
«
պարե­
գօտ մի՝ զոր»
եզակի
է. ուստի
աւելի լաւ է
համարել
յն. բառի
վերջաձայնր,
որով
բառը
կուղղուի և կդաոնա
յ
*
անակողոս
կամ
*
ան
11–
կովւլոս։ —
Աճ.
179
ԱՆԱ
նՀԲ
մեկնում է «յն.
6
ւ^7Ա/,օց,
որ է ոլո–
րեալ, կոր, ճարմ անգաւոր»,
ընտրելով
անկիւղ
ձևը։ Սրանից
ազգոլելով
ԱԲ նը–
շանակում է
անկիւղ
«
կոճկած
հագուստ»,
Բայց
յն. 0.՜Հ7.ձճօ՜ նշանակում
է «ծուռ,
կեռ, խորամանկ»
և չի յար՚մարլում
հա­
գուստի։
նորա յր, Բառ ֆրանս. 170 ա
հասկանում
է «լամբակ,
եՕԱէՕՈաշւ-6։»։
Չէ յիշում
Հիւբշման։
Վերի
մեկնութեանս
համաձայն
է նաև
լ\\.Հ.\\\շ\(անձնական)։
ԱՆԱՂԱՅՏ
«
գարշ կամ աղտեղի»,
այսպէս
ունի
միայն Բառ, երեմ. 17։ Բ՛լում է թէ
անա­
ղարտ
բառն է՝ սխալ
բացատրուած։
*
ԱՆԱ՚ԼԱՓ
տե՛ս
Ա ղ ա բ ո ղ ո ն ։ –
Հացռւնի,
Պատմոլթ. տարազին, էջ 426— 7
տարբերում
է իրարից
երկուս ր,
դնելով
աղաբողոն =
Ա
՝1
Ղ\Հ
՚1
Լ
Ա<.Կ
՝
>
և
ա&աղաւի =
^V
^Xտ^օ^
«
կրօնա–
ւորներին
յատուկ
երիզ՝ որ ուսերից
իջնելով
կուրծքի
վրայ խաչաձեւում
է»։
ԱՆԱՂԿ.
անստոյգ բառ. նՀԲ յիշում է գա­
ւառական
բառերի
շարքում
(
հտ. բ, էջ 1060)
և համեմատելով
հյ.
աղկաղկ
«
տկար», յն.
Խդճ՚ձ՚յգ
(՛
իմա՛ 0,՝/0.ճ7.՚.շ՝) «տկար,
թոյլ»
բառե­
րի հետ՝ մեկնում է «անոյժ,
անժոյժ,
անա­
րի». ԶԲ իբր անստոյգ բա"ռ «անժ՛ոյժ կամ
անարի,
անոյժ». ՓԲ
մեկնում է
«
անժոյժ,
բուռն,
զօրեղ, սաստիկ», ո՛չմէկր
չունի վկա­
յութիւն, րստ այսմ
հնագոյն
յիշատակոլթիլնն
է Բառ. երեմ, էջ 17 «անաղկ.
անժոյժ»։
ԱՆԱՄԵՍԻՏՈՆ
«
ընտիր
արքայական
ծիրա­
նի», նորագիւտ
բառ՝ որմէկ անգամ
գտ՛նում
եմ գործածուած
Կալիսթ, 123 «Հանեալ
իմ
զքղամիդն
անամեսիտոն
արկի ի վերայ
նո­
րա»
(
ասում է Մեծն
Աղեքսանդրր)։
-
= Անշուշտ
յունարէն
փոխառութիւն
է,
Բ
ա
յց
նման
մի ձև չեմ գտնում
\*
>ջձ\\՝*յ–ի բա­
ռարանում։
Ակինեան ՀԱ 1930, 488 յիշում է
նաև
անտեսիտոն
ընթերցուածր,
բառր պա­
կասում է, ինչպէս
Կալիսթենէսի
յունարէնում,
նոյնպէս և Վիեննայի
թ. 885 ձեռագիր
օրի­
նակում,
Բ Ձ Յ Ե Շ ,
(
1
<յէօք>է՚օէ
՚
ճճ&–օ.\(–բօս,
Լ 6 1 բ 2 1 §
1896,
էջ 69 առաջարկել
է կարդալ
հայ
բառը
ամենուստ.
Ակինեան
համարում
է
քղամիդ
բառի
բացատրութիւնը
(
աղաբ ո զ ո ն * /
Կեչ ա–
ռեցու
կողմից
մուծած և յետոյ
աղաւաղուած։
Fonds A.R.A.M