ԱՅՏ
172
ԱՅՐ
գիւտ
ձեռագրին,
էջ 74— 75)։ Երկու
նշանա­
կութեանց
զարգացման
համար
հմմտ.
յն.
7«&5
ս.01
«
շունչ
և դև», լտ.
տբՄւէսՏ
«
շունչ»
֊
ֆրանս.
6
Տ բ ո է
«
ոգի, դև»,
հյ.
ոզի
ևն՝ կրկին
առումներով։
նՀԲ, որից և Հիւնք. լծ. թրք.
6
Տէէ161<
Փչել,
շնչել քամու»
և պրս.
Տ Յ ^ Յ
«
ոգի,
դև»
(
բուն
«
ստուեր»)։
Եզնիկի մէջ
ստոր­
նեայք
բառր նախապէս
սխալմամբ
ա–
սորնեայք
կարդացուած
լինելով՝
կարծ–
ւում էր թէ
այս
«
ոգի»
ասորերէնից
փո­
խառեալ
բառ է։ Այս կարծիքի
համեմատ
Հ
Տէրվիշեան,
Մասիս 1882 դե՞կտ. 16 հա­
մարում
է սեմական
փոխառութիւն։
Ալի­
շան, Հին հաւ. 213, 216 հնդ.
ասուրա,
զնդ.
ահոլրա։ ՇՁ Ո 1 Ո 1 ,
^է. էկա.
94
զնդ.
ՅՈԱւ
Ձ,
ասուր.
Ճ Տ նՄ
բառերի
հետ։
ՏԺւ–
Ոյ՚Ո6Ո 8 Տ Լ
95, 63
համարում
է փոխա­
ռեալ
նախահնդևրոպական
համ աելրո–
պական
31
Տ
«
Աստուած,
նուիրական
բան,
զոհ» բառից,
որ
Ետալիայոլմ
յատկա­
պէս շատ ներկա յա ցուցի չնե ր ոլնի։
նոյնը
կրկնում
է
8
Տ Լ
33, & 100,
էջ
173,
որ
հյ.
այս
կցում
է ետրոլսկ.
31
Տ
«
Աստուած»
բառի,
որի
նշանակոլթիւնբ
շատ հաստատ
է և որ չի գտնվում իտա­
լական
լեզուների
մէջ։
Հյ.
այս
բառի մէջ
ս
չի կարող յառաջացած
լինել հնխ. Տ֊ից,
բառր
անշուշտ
միջերկրեան
փոխառու­
թիւն
է։ (Պէտք
է նկատել
սակայն,
որ
այս
բառի
նախնական
նշանակութիւնն
է «փչիլն»,
և «դև»
իմ աստր
յետոյ
է ա֊
ռաջա ցած )։
ԳԻՌ,
—
Ունինք
սեղանայս
Վն. (որ և
սեղա­
նակի
«
պտուտկող
ուժեղ
քամի,
որից
աւելի
ուժեղր
փոթորիկ
է
կոչւոլմ»։
+ ԱՅՏ
«
թուշ»
(
գործածուած
մանաւանդ
յոգնակի)
Երգ. դ. 3, զ. 6, Ոսկ. մ. բ. 5, որից
կ արմրայտ
Եւս. քր. բուն և նախնական
նշա­
նակութիւնն
է «ուռեցք»,
բայց
այս
իմաս­
տով
առանձին
գործածական
չէ, այլ կալ մի­
այն բայական
ձևերով,
ինչ.
այտնուլ
չ՛այ­
տ եայ ի
«
ուռիլ»
Գծ. իը. 6.
այտումն
Ես. ա. 6.
Ոսկ. Ագաթ,
ա յ տ ոյց
«
ուռեցք»
Ոսկ. Փիլ. ժբ.
այտշիլ
Մխ. բժշ.
այտուցանել
«
ուռեցնել»
Ջքր– ծործ,
այտուցումն
նար,
այտուցախտ
(
նոր բառ).—իսկ Պարակ, շար, 49 սրօքն
ա ՚ յ –
տեալ
և կոշկոճեալ,
կարդա
րստ իս
ց տ ե ալ։
֊
Հնխ.
01
ճ
«
ուռչիլ»
արմատից,
հմմտ.
յն.
օւ8տա
«
այտնում»,
օ.հ՝՜ղ\ԼՕ. «այտոյց»,
օէօօ<;
«
ուռեցք»,
հսլ. խձ.Տւ «ծոց, ստինք»,
հբգ.
612
«
պալար»,
նորվ.
6
ւէ61
ւ«գեղձ»,
հիռլ. 611
«
այտ,
թուշ».
^6ւ1Խէ ^ Տ Լ
8, 153
սրանց է
կցում
նաև լտ.
36
Ո11ճսՏ
«
ուռած»,
որի հա­
մեմատութեամբ
հետևցնում
է թէ
հայերէնի
մէջ
ա յ –
ներկայացնում
է
31.—
այս
մասին
տե՛ս
8 8
5, 273'—
Հիւբշ.
418։
Ա յ տ «՜^ա–շ.Տ>=–այտնուլ
բառից դրաւ
նախ
ՀՀԲ։ — նՀԲ
այտնուլ
և
յ ա յ տ
բառերից։
Ուղիղ են նաև
Լ Յ § 3 1 ՝ Ա 6 ,
ճւ՜1
՜
Ո.
Տէսձ.
§ 97, Տէրվ. նախալ. 66, Հիւբշ.
Խա.
Տէսճ.
19.
իսկ
հիւնք.
յ ե տ ո յ
և
Ետնա
(
հրաբուխր)
բառերից։
—
Այտնում
բառը
ուղիղ
մեկնեց
նախ
Լ , 3 § 3 1 ՜ ( ւ 6 ,
ԽոՂ.
ՏէսԺ. §
97.
Հիւնք. ա^ա-ից։
Պատահա­
կան
նմանութիւն
ունի արաբ. \~^֊ս.
հ 3 1 |
«
մարմինր
հարուածից
ուռչիլ»
(
Կամուս,
թրք. թրգմ. բ. 466)։
Ա յ տ
«
թուշ»
և
այ տ նո ւլ
«
ուռչիլ»
բառերի
կապը
Հաս­
տատելու
Համար
Տ ՇՈ Քք է&ւօ ա էշ 1Հ2
53
(1925),
251
լիշում
է Հոլլ. Կ
.
ՕՕՈ
«
ալտ»
=Հիսլ.
ետնա
«
ուռուցք»։
Համեմատու­
թիւները
տե՛ս
Ր0ե0ա>՚
1, 166,
801–
Տ Ձ Շ զ
68,
861–
Ո61
<&1–
271,
՝\\7
Յ1ՃՔ
15,
\1
ՀՈ0Ա\–ա\\\ճ
16,
1
Հ1Ա^0
115
(
գերմ.
Տււ61՜,
Հբգ.
Հ՚Ճ&Հ, գերմ.
*3
ւէ1–3,
Հոլլ.
6
էէ&Ո
անգսք.
Յ ւ ւ Օ Ո
անգ
լ.
Յէւ61՜,
սանս.
61
էք
բառերի
Հետ,
որոնք
բոլոր
նշա­
նակում
են «ուռեցքի
կամ պալարի
մէջի
թարախը»
)։
֊(–
ԱՅՐ
(
հոլովւում
է
աոն, յաոնէ, արամբ,
արք, արանց, արամբքի
«
արու
մարդ»
ՍԳր.
«2.
ամուսին,
էրիկը»
ՍԳր.
«3.
արի,
քաջ,
կտրիճ»
Ա թագ.
դ. 9. Բ. մկ. է. 34. զանա­
զան
դարձուածներով
ունինք՝
արանց
քաջ
կամ
քաջ արանց
«
թագաւոր»
ՍԳր. Ագաթ.
վատ
արանց
«
կնամարդի,
թոյլ»
ՍԳր.
աոն
տալ, արանց լինել
«
ամուսնանալ»
ՍԳր.
այր
այր, այր աո այր, այր զընկեր, այր ըստ
աո–
նէ, այր զաՐամր
«
իրարու»
ՍԳր.
ածանցման
մէջ մտնում
է երեք ձևով. 1.
աան–
որ
հների
ամեն ա սովորական
ձևն է. գտնլում
է
միայն
Fonds A.R.A.M