164
ռավերչի
–
ոսլ
մասը համարում
է սանս.
Ձ բ – ,
պրս.
ւ
^,)\
3 0
«
ջուր» ձևի հետ
նոյն։
Հիւնք.
յն.
6;
ւի՝00հք&ՕՕ՚էՏՕյ
«՛
անձրևը
հո֊
սիլ»։ Զարմանալի
է որ Հիւբշման
մոռա­
ցած
է նշանակել
բառս՝
բնիկ հայ բառե­
րի
շարքում։
ՊատաՀական
նմանութիւն
ունի ասուր,
ւաեՅէ՚Ա
«
փոթորիկ»
(
հ/լԱՏՏ,–
ճաօ1է,
Ճտտ
^.–6ո
§1
.–
ճ6սէտշհ6տ Ւ
1
ՁՈՃ–
^ե.
էչ 55 ր)։
ԱՄՎԱՃ
«
մի տեսակ
բոյս
է. ձիու
ագի.
ՇգսւՏՅէսա^–)
Ամիրա,
ունի միայն
ՀԲուս. § 85։
ՀԲուս. անդ
համարում
է օտար
բառ
և
անշուշտ
արաբերէն
է, բայց
չունի
Կա–
մուս, թրք. թրգմ. Ա. 442։
*
ԱՄՐ.
նորագիւտ
բառ,
որ մեկ
անգամ
գտնում
եմ գործածուած
Սասն. 61. Ե
ամոն
եկեղեցն՚ոյ.
ի ամր
իմ աստից։
Որ և
մեկ­
ն՛ում
եմ՝
-
Երր.
–
|^Է<
կամ
6
ա Տ ։
«
բառ,
բան,
խօսք,
Հրաման,
խոստում,
գիտոլ–
թիւն»։–
Աճ.
*
ԱՄՐՈԻՍԻԱ
«
մի տեսակ
խոտ
է.
Յ ա հ ՚ 1 ՜ 0 Տ 1 Ձ
ա Յ Ո է ա Յ
Լ» Բժշ. Ամիրտ. ունի միայն
ՀԲուս.
§
86,
= 3ն.
ՕէքյփքյՕՕէՕ։,
որից փոխառեալ
են նաև
լտ.
Յ ա ե ա տ ւՅ,
ֆրանս.
ՅտԵւ
"0
Տ1Տ
ևն. Մեր
բառը տառադարձուած
է ոչ թէ ուղղակի
յու­
նարէնի ց, այլ նրանից փոխառե՛ալ
արաբերէն
ձևի
՛
էրայից,
որ նմանապէս
զուրկ
է ՝ֆ–=բ
ձայնից՝
Իբն֊Բէյթարի
մօտ.
Ուղիղ
մեկնեց
ՀԲուս.
անդ,
*
ԱՄՓԻԹԱՏՐՈՆ
«
բոլորաձև
աստիճանա֊
լոր
սրահ
տեսարանների
համար».
նոր
բառ
է.
֊
= Յն.
&
բ/Ձ1լ)տՕԼ~00՝^,
որ բուն
նշանակում
է
«
շուրչ—տեսանելիք».
սրանից
փոխառեալ
են
նաև
ասոր.
.
°–,չ1^
•
օ
Յաք1&63էաՈ,
ֆրանս.
31
Ոբհւէհ63է1՜&
ևն ևն,
ԱՄՓՈՓ
«
ժողովուած,
հաւաք,
մէկտե–
ղոլած»
Եզն. Ոսկ. Եփր. ծն. «զսպուած, պար­
կեշտ (կեանք)»
Եփր. ծն. «կոկիկ
(
հագուստ)»
Կոչ. «փոքր,
սահմանափակ
(
գետին)»
Կոչ,
«
անմասն,
զուրկ»
Շնորհ.
որից
ա մ փ ո փ ե )
«
հաւաքել,
ժողովել.
2.
իրեն քաշել,
զգուշա­
նալ. 3. ձեռքով
բռնել. 4. փ՛այփայել,
սփովւել,
մեղմել»,
կրաւ, «բովանդակուիլ.
2.
քաշուիլ,
պահոլիլ,
կծկուիլ.
3.
ետ
քաշուիլ.
4.
փա–
կուիլ,
գոցուիլ.
5.
պակասիլ»
ՍԳր. Ոսկ.
Ա֊
գաթ.
ա մ փ ո փ ո ւ թ ի ւ ն
«
չափաւորութիւն»
Կ՛ոչ.
վ ա շ խ ա մ փ ո փ
«
վաշխ
հաւաքող,
վաշխառու»
Մաշկ, գրուած
է նաև
ա ն փ ո փ
Շիր. 35.
ա ն ­
ա ն փ ո փ
Ագաթ, ն՛որ գրական
լեզուի
մէչ
ա մ ­
փ ո փ
«
կոկիկ
կերպո՛վ համառօտ՛ուած»,
որից
սււմփոփում
«
եզրակացութիւն,
համ
առօտու֊
թիւն»,
լ ո ւ ս ա մ փ ո փ , ձ ա յ ն ա մ փ ո փ ,
ի ն ք ն ա մ ­
փ ո փ ։
֊
Արմատն
է
փոփ,
որից
ա մ –
մասնիկով՝
ամփ ո փ ,
ն՛ոյն արմատը
գտնում
ենք
նաև
ս փ ո փ
բառի
մէչ, որ կազմ՛ուած
է
(
լ > Ա
մաս­
նիկով,
ՆՀԲ լծ. յն. օ\ս.(քՂ «շ՚ոլրչանակի»,
օւյաս)
և
լտ.
ՅՈւեօ
«
երկոքե՛ան»,
հյ.
ափ։
Տէրվ.
Նախալ. 93 արմատր
դնում
է
փո,
կրր–
ճատ
կրկնոլթեամբ
փոփ, ա մ փ ո փ =
հյ.
փոքր,
սանս.
բ ս է ՐՅ
«
որդի»,
յն.
710
ԱՕ)
«
զարնել»
ևն, Հիւնք.
ա մ բ ո խ
բառից.
Վե­
րի
ուղիղ
մեկնոլթիլնր
տուաւ
ի/լՇ1\\ճ
Ի\ՏԼ
16, 124,
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 26 պրս,
ւ^.
շտձ\
ՅոԵսԵ
«
կահաւո­
րում»,
Հ)>ք*ձ\
Յ Ո Ե Օ Ճ Յ Ո
«
դիզել»
բայից։
Ամօթ տե՛ս
Ամաչել՛
ԱՅԱԻԸՆՈԻԷ
«
սպիտակ
փուշ,
ՕՃ^ՅՕՅՈէհՅ^.
ունի
միայն
ՀԲուս. § 87, առնելով
Դանիէլ
վարդապետի
Սաղմ՛ոսաց
մեկն ո լթիլնից,
ուր
յիշատակուած
է եղել իբրև ասորի
բառ,
և ո չ
թէ գործածուած
իբր
հայերէն։
Ասորի
ձևր
անյայտ
է։
Ալիշան՝
անդ,
մերձաւոր
է գտնում
նաև
յն. Օ.Տ.ւԼ
(00
՝
Հ
է
լտ,
Ձ 1 2 0 0 Ո ,
որոնք
նշանակում
են
զանազան
բոյսեր,
ի մէչ
այլոց
ֆրանս.
\
Ղ \ ^ 3 0 6
և
յ՚ՕԱեՅւ՜եշ
կոչուած
բոյսերր։
՛
ԱՅՈ,
ի
հլ. «հայերէն
այբուբենի
աոաչին
գրի անոլնր». փոխաբերաբար
«
սկիզբ»,
ինչ­
պէս որ Ք նշանակում
է «վերչ, վախճան».
«
Եո
եմ այբ և ես եմ քէ» Յայտ. ա. 8. որից
ա յ բ ­
բ ե ն , ա յ բ և բ ե ն , ա յ բ ո ւ բ ե ն
«
բոլոր
գրերր
միա­
սին»
Մ աշտ. չհկ. Վրդն. պտմ.
Վրք. հց.
ւսյբե—
քւաւոր
կամ
ա յ բ բ հ ն ա ւ ո ր
«
քերական»
Արշ. լգ.
Fonds A.R.A.M