ԱՄՈ Ի
162
ԱՄՊ
ԱՄՈԻՐԻ
(
սեռ.
–
ւոյ,
֊
եաց)
«
չամուսնացած
կամ
այրի
մնացած)) Ա կոր. է, 8. Յոր իդ.
21
.-
րստ
ՀՀԲ կայ նաև
ամարե այ, ամօրե այ
գրչութեամ
բ։
Լ Յ § Ձ 1 " Ճ 6 ,
ճւՈ7.
Տէսճ. §
87
դնում է
սանս.
Յ Ո + \ք31՜3 + ^ 3
«
դեռ
չընտրած
֊
չամուսնացած)),
բայց այս
մեկնութիւ­
նը ինքն իսկ չէ ընդունած։
Եազճեան,
Պատկեր
1890,
էջ 198—209
դնում է
սա­
մուրի
«
ան֊
կին)),
կազմուած աՏ>աԱ՛
բացա ս\աւկ ան մա սնի կ ո վ
–
ք– ո ւ ր ի
,
<Հ
ոլրհի
«
կին)>, որ գալիս է սանս.
\՚773
«
այր))
(
հյ.
ո ս ՝ յ
բառից՝
սանս.
–
^>հյ.
ի» հի
իգա­
կան մասնիկով։
Հիւնք.
յն.
օււս.ՕՕՕ<;
«
ան­
մասն))։
Ղափանցեան,
3 8 0
23, 360
ան + աւՄ .
ԱՄՈՔ
«
մեղմ))
Փիլիմ. առ Լեհ. այս արմա­
տից են
ամոքել
«
մեղմել,
կակղել))
ՍԳր. Սե­
րեր,
ամոքաիւաոն
«
բարեխառն
(
օդ)))
Վեցօր.
90.
ամոքումն
«
մեղմացում))
Լմբ. սղ.
դժուա­
րամոքելի
նար,
դիւրամոքելի
նար. բայց
ա -
մոքել
նշանակում է նաև յետնաբար
«
եփել,
մարսել)) Մագ.նիւս, և այս
երկոլնշանակոլ–
թեանց
համաձայն՝
ամոքումն
«
մարսումն))
նիւս. բն.
ամոքանք
«
համեմելը))
Փիլ.
ամո­
ք ա ր ա ր
կամ
իւանամոք
«
խոհարար,
կերակուր
եփող))
Փիլ. ևն։
Տէրվ.
ճ1էՅւՈ՜1.
58
սանս.
171311
«
մաք­
րել»,
17
Մ§էՅ
«
մաքուր,
Համեղ»,
յն. Ա\ւտճ–
7»,
լա՛ ասկՀՕ,
Հլ՛
մաքուր, միրւյ
ևն
բառերի
Հետ։
03171171,
Ըէ. 6է)՚Ո1.
29
յն.
Օ է յ ա ւ
–
է
5
օ0
^7յ
«
նուշ»
բառի
Հետ։
Հիւնք.
.
սաամոքս֊/ւ//.–
Բ օ Խ - Ո գ 1, 179 Հնխ.
0
Հ Ո Օ
֊
^ > Հ ո ւ մ
բառից՜)
+ ԱՄՊ , ո
հլ. (գրուած նաև
ամբ^)
«
ամպ»
ՍԳր. Ագաթ, որից
ամպախաղաց
Ագաթ,
ամ­
պ ա գ ոյն
Բ. մկ. ա. 22.
ամպ ա ծին
Ագաթ,
ամ­
պայարկ
«
ամպով ծածկուած»
Ագաթ,
ամպա–
ցեալ
Ե զն.
ամպաշող
«
ամպշող»
Ագաթ,
ամ­
պաշուփ
կամ
ամպաշուք
Ագաթ. § 562
ամ–
պափարաա
Մաշտ.
(
լերամբակ
«
ամպերից
բարձր» Պարակ, շար. էջ 12 (նստելոյն
ի քե–
րոբէս
երկրորդ քառակառք
վեհագոյն
կոյս,
ոսկեղեն և գիրամբակ
բազմաց
անստուեր
յու­
սոյն, լուսակալ և ճրագ ճշմարիտ.—րստ իս
ուղղելի է
զերամպակ բազմակ,
նորագիւտ
բառ),
ամպաչուել
«
ամպերի
վրայով
երթալ»
Ադաթ, (նոր տպ.
ամպաչու ե լ ք ) , ամպա վ ար
Վեցօր
ամպեղէն
Կոչ, ևն։
Ամպ
բառի
աւելի
յետին
նշանակոլթիլններն
են. 1.
«
շանթ,
կալծակ»
(
որից
ամպահարիլ
«
կայծակից
զարնուիլ»
Ակևռ. լմբ.
ամպահարութիւն
Ա֊
րիստ աշխ.). 2. «սպունգ»
(
սխալ է ըստ նՀԲ
գնել «սպունգի
մ էջի
ճճին»)
Զքր՛ կթ՝ Երզն.
երկն. զ. (սպունգս
մեծամեծս,
այն զոր ամպ
ասեն), այս իմաստով
թարգմանութիւն
է
պարսկերէնից,
հմմտ. պրս. «սպունգ»
իմաս­
տով
ՅԵ1"31է,
0
>յ*յձ\
-
~՝Հ ֊
1 ֊ 11
Ա –
և
Յեւ՜–1~1<սհՅՈ
րառերր,
որոնք
բուն
նշա­
նակում
են «ամպիկ,
մեռեալ
.
ամպ, հին ամպ»
(
տե՛ս Նորալր, Բառ. ֆր.
6
բ Օ Ո § 6
բառր).
այս­
պէս նաև նոր ասոր.
31\
^3
«
ամպ,
մշուշ, ըս­
պունգ» և Ագոլլիսի բարբառով՝
թուխպ
«
ամպ.
2.
սպունգ»։
Միևնոյն
ամպ
բառից է կազ­
մուած նաև
ամբուոք
կամ
ամբ ո ս ւ ոյց ք
«
մըր–
րիկ, փոթորիկ»
Արիստ. աշխ.(մէկ անգամ
գործածուած, որՀՀԲ սխալմամբ
նշանակում
է
ամբոսւ
«
ամուր,
պինդ սաստիկ»՝
դրդուելով
գաւառական
ամբուր
«
ամուր»
բառից)։ նոր
գրական
բառեր են
ամպածրար, ամպամած,
ամպհովանի
ևն։
= Հնխ.
ոԵհծ» ւրԵհձ
ձևից. Հմմտ.
սանս,
^ԴքՀՀ
Ո ՁնհՁ Տ
«
ամպ, երկինք,
մթնոլորտ»,
%
Ր*քքԼ
3 1 7 1
Ե Ո Յ Տ
կամ ^վՀ
Յ Ո 1 Ե Ա « –
չուր»,
յ
յն, \պՕԼ, ՝&գԱպ «ամպ», լտ,
ՈՏԵԱ1Յ
«
ամպ,
մշուշ»,
Հբգ.
Ո Ք ե ս հ
գերմ. 1Վօ\ձճ
«
մշ ուշ»,
անգսք.
Ո1քօ1
«
մթին»,
Հիսլ.
11)61
«
գիշեր»,
Հիռլ.
1761
«
ամպ,
մշուշ»,
Հսլ. ռուս.
9
Ք 6 0
«
երկինք»,
զնդ.
ՈՅԵՅՈ–,
Կամիս,
Ո6Ե1Տ՛
«
եր­
կինք», լիթ. ճշնՇՏ՚ւՏ «ամպ»,
Հիռլ,
Ո6171.
միռլ,
ՈՔ3171հ,
կիմր. ՈՇւ «երկինք»,
ռնգալին յա­
ւելուածով
Ո6171Եհ–,
որից
պՀլ.
Ո 3 1 7 1 Ե ,
113171,
պրս.
Ո3171
«
խոնաւ,
նամ»,
պՀլ.
Ո317ւԵւէՅՈ
«
խոնաւանալ»,
լտ.
Ո11Ո Ե Ա Տ
«
ամպ,
անձրև»
ևն,
որոնք
յառաչանում
են Հնխ.
Ո 6 0հ~
ար­
մատից
(
Փ օ Խ ա > ՛
1, 131,
Թոօսէ–.^6ւ11&է
628,
1
>Յսէ1713ՈԱ 7.95,
՜ \ \
7
Յ 1 Ճ Ք
378, 511,
8
օ1–
ՏՅՇզ
666,
&1
ս§6
346)։
Փոխառա
թե ամբ
նոլն
ալ- մաւոին են Հաււնա մ նան.
ն ա ւ ք
ե
Fonds A.R.A.M