160
ԱՄ Ո Ի
ԱՄՈԼ, ի, ի-ա, ո
հլ. (նաև
ամոլեաց,
որով
եզակին
լինում է
ամոլից)
«
զոյգ՝
արօրը քա­
շող
եզների,
լայնաբար՝
ձիերի և վւիւբ. մար­
դոց» Ագաթ, Կոչ, (սովորաբար
յոգնակի
գոր֊
ծածոլթեամբ).
«
լծորդ տառ»
Երգն. քեր. ո֊
րից
եզնամոլ
կամ
եզնամոլի
Տօնակ. ճառ­
րնտ.
զաոնամոլք
ճառընտ.
ամոլայփլ
«
զոյգ
ջղեր ի յետոյս»
Ծն. լբ.
25, 32։
ՆՀԲ
համ + ոլլն
«
վիզ»։
Հիւնք.
ամուլ
բառից։
Հալաճեան,
Արևելք
1893
նոյ"
10
ամ–)–ող*
8
ս
§ § 6 ,
8
էւ՜§.
պրս.
Ւ-ՅահՅՐ
(֊
բելուճ.
ՁանտւԼ
օսս. տւա–
ն&\)
«
ընկեր»
բառից
փոխառեալ։
՛
Հա֊
փանցեան
3 8 0
23, 352
զնդ.
^ՑաՁ
«
երկւորեակ»
–\֊
ռուս.
ՏՕ-Ո՚ե
«
եզ»։
ԳԻՌ.-֊Մշ.
Սլմ. Վն.
ամոլ,
Ալշ,
յամոլ,
Կր,
համօլ,
Մկ. Ոզմ,
ամուլ,
Գնձ, Երև,
ա ՚ մ –
բօլ,
Ղրբ՛
ա՚մբուլ,
որոնք
նշանակում
են
գութանին
լծուած
առաջին
զոյգը։
նոր բա­
ռեր են
ամոլալուծ
(
Ղրբ՛
բ մ բ լ ա ՛ լ ի ւ ծ ) , ամո–
լակօս, ամոլկորդ, ամոլվար
կամ
ամոլար,
ամոլկի
(
հմմտ.
վ ե ց կիդ
ՓՈԽ. — Թրք. գւռ. Կր.
հՅՄ1օ1
«
մի զոյգ եզ»
(
ըստ
Բիւր.
1898,
627)։
Ամոխախ
տե ս
Խոհ։
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ,
22
պրս.
հ Յ ա ^ Ձ հ
«
խորհրդակից»։
ԱՄՈՂ.
«
ողորմածութիւն»,
ունի միայն
Բառ.
երեմ, էջ
15։
*
ԱՄՈՆ.
նորագիւտ
բառ՝ որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Սասն.
61,
իբրև ա֊
ծական կամ վերադիր
Ս. Մեսրոպի.
Ի ամոն
եկեղեցւոյ։
-
Եբր,
"–21
$ ՁաՕՈ
«
վարպետ,
\
քՀէ\լ–
աէ-ՏէՏէ՛.».
ըստ ալսմ
ամոն ե կ եղե ց ւ ոյ
նշա­
նակում է «վարդապետ
եկեղեցւոյ»;
—
Աճ.
"
ԱՄՈՆԻ
«
գինձ,
համեմ կամ չաման»,
ու­
նի
միայն Բառ. երեմ,
յաւել,
565.
չգիտէ
ՀԲուս։
= Յն,
ոււայւօ^
«
նոլն
րոլսը,
ՕՏՏԱՏ
\1
\
ւ\՜
§ ա Ք Ձ
Ն», որ ե լտ.
Յաօասա,
ֆր.
Յուօ–
աշ.—
Աճ.
Ամորձիք տ ե ս Որձ,
ԱՄՈԻԼ, ո
հլ. (յետնաբար
նաև
ի-ա
հլ.)
«
չբեր,
չծնող»
ՍԳր. Ադաթ,
որից
ամլորղի
Եղիշ. Շար.
ամլածին
նար. Կռա. Մագ.
ամ–
լութի ւն
Փիլ. Ի զն. Շար.
Մխ. գտ.
ամլանալ
Եվւր. համար.
Փիլ.
ւ ի ֊
ս
՛
ՆՀԲ
,
լծ,
ա ն - յղի
և թրք. (իմա՛
արար,)
համիլէ օլմայաւն
«
ար յղի չէ», իսկ հտ,
բ. էջ
11
գ
համք
«
իգական
ամօթոյք»
բառից է հանում։
Հիւնք,
լմել
բառից։
Մառ
3 8 0
5, 320
զնդ.
ՅթԱ&ք,3
«
ան­
որդի»։
Ղափանցեան
3 8 0
23 , 360
ան
բացասա՛կանով
սանս.
Մ1Ա-3
«
արմատ»։
յ^6ւ11&է յ
^ Տ ե
22, 55
ան
բացասականով
Հնխ.
բ510>^/. ուլ
«
ձագ»
ձևից։ Կալ
նաև եբր.
7՝ «
X Յա1
արմատը՝
«
չորանալ,
թառամիլ,
ցամաքիլ»
նշանակութեամբ։
ԳՒՌ. — Կր. Մշ.
ամուլ,
Սեր.
ամոլր1
(
ան­
շուշտ
շփոթոլելով
ամուր
«
պինդ,
կարծր»
բառի
հ ետ
)։
ԱՄՈԻՍԻՆ, ո
հլ. «կնոջ մարղր կամ
մարդու
կինր»
ՍԳր. ածականի
պէս գործածուած
է
երկու տեղ. Ի վերայ առն իւր ամուսնոյ.
Յո֊
վէլ ա.
8.
Կին կռսւեսցի րնդ առն
ամուսնոյ
իւրոյ.
Եղիշ.
1.
«2,
հասակակից,
ժաման ա կա ֊
կից» նշանակութեամբ
ունի Փիլ. այլաբ, և ել.
ա.
1,
որից
ամուսնանալ
«
կարգոլֆլ» ՍԳր,
Եզն,
«
մերձաւորիլ»
Օր, իր.
13.
Եզն.
ամուս­
նակից
«
մէկի
կինը,
ամուսինր«
Ոսկ, յհ. բ,
17.
ամուսնասէր
Ագաթ,
ամուսնաւոր
Եզն.
Բուղ, Ոսկ.
ամուսնութիւն
«
կարգուիլը»
ՍԳր.
«
զուգաւորութիւն»
Ոսկ. Վեցօր. Կոչ. Եզն.
վա­
ղամուսնիք բարք
«
կանուխ
ամ
ուսնանաչր»
Եւս. քր. ա։
֊
Բնիկ
հայ բառ, որ կազմուած
է
ամ
«
համ,
կից,
՛
միասին»
–\–
Ն
\
լ
\
ւՀԼհնխ.
սճ՛
֊ «
վարժուիլ,
սովորիլ»
–\–
ին
մասնիկով։
Կազմութեան
կող­
մից սրա հետ միակ համեմատելի
բառն է լտ,
ԱՃՕք
«
կին», ,որ կազմուած
է ն՛ոյն
ս1<;՛–
ար­
մատից՝
ամենահին
հնդևրոպական
իգա կա֊
նակերտ
-
Տ0Ր
մասնիկով,
որից
ունինք նաև
հնխ,
Տ \ 7 6— Տ 5 է ՚ > ք ո յ ր
բառր և
3, 4
թուա–
կանների
իգականը։
Հնխ.
-
ստորին
ձայն­
դարձն է
6
Ա ե ՚ –
արմատի,
որից
ունինք նաև
ոաանիլ
(
տե՛ս
անդ)։ Ըստ այսմ
ամուսին
ն ր ֊
նշանակում է բուն
«
միասին կամ հետր
վար֊
ժ՚ոլած՝
մ
եծսւցած»։
ՆՀԲ
Համառին, ի մ՛իասին,
լն.
՝
^<1|1ՏՃ4|€;
Դերվիշ.
Նիւլ. 73 իբր
1
ւամ՚աււին ( ս ն ա ֊
Fonds A.R.A.M