ԱՄՐ
150
ԱՄԲ
ուղղահաւատ))
Յհ, կթ։
—
Ամբարհաւան, ամ­
բարտաւան, հպարտ
և
սնափառ
հոմ
անիշնե֊
րի տարբերութեան
վրայ
խօսում
են Մտթ,
եւագր. էջ
130
և Տաթև. ամ,
244։
Հներից Լծ, նար, մեկնում է «ոչ (
=
ան֊,)
բարին հաճե ա յ»։ Մտթ, եւագր.
130
«
ան­
բարի
հաճութիւն))։
ՀՀԲ
ամբարտաւան
և
ամբարձեալ
բառերից։
ՆՀԲ
«
ամբարձեալ
մտօք, հաւան և հաճ ընդ ինքն)), ՋԲ «որ
ընդ
ամ բա ռն ալն հաճի»։
Բագրատունի,
Քեր. զարգաց. էջ
652
և Պատկ.
1
^30.71 հա.
18
հաւահ=^ձ. հաւսւ\ա։
Թիրեաքեան,
Կարնամակ,
ծան.
35
ամբարտակ
բառի
հետ։
"
ԱՄԲԱՐՏԱԿ, ի-ա
հլ. «աշտարակ,
կոթող,
թումբ»
Խոր. Յհ. կթ. որ և
համբարտակ
«
աշ­
տարակ»
Փիլ. Պիտ, նար,
«
ամբարտաւանու­
թիւն» Փիլ, նխ, բ. էջ
69
(
թրգմ,
յն.
Տ1Ա1Տ1-
՝/
յ.^օգ)
։
համբարտակեալ
«
գոռոզաբար
կանգ­
նած» Փիլ, գրուած է նաև
անբարդակ
ԱԲ։
=
Պհլ.
*2
ոեՅւէՁե
ձևից, ,որ աւանդուած
չէ.
բայց
նոյնր հաստատում
է պրս.
Օ
Հ
Լ Օ \
311֊
ԵՅ1(1Յ
«
լցուած,
լի,
2,
ամբարտաւանութեամբ
փքուած».
ամբարտ ակ
նշանակում
է
բուն
«
հող ու քար լցնելով
կազմ ուած
թումբ կամ
բլուր»,
ծագման
մանրամասնութիւնը
տե՛ս
ամբար
բառի տակ։—
Հիւբշ.
178։
ՀՀԲ, նՀԲ և ՋԲ
ամբառնալ
բառից
(
համ­
բարձեալ
ի յաաակէ ի վեր)։
Ն^Տւէձճ,
Սւ՜§6տԺւ.
272
իբր
հպարսւ-ակ, բ Յ Ր
«
լ ը ց ֊
նել» արմատից։
նոյն,
ճւՈ1. ՏէԱէՅ.§
90
պրս,
ՅոԵՅէ՚ԺՅ։
Հիւնք.
Արտասսն
յատուկ
^անունից։
*
ԱՄՐԱՐՏԱԻԱՆ, ի
հի «հպարտ,
մեծա­
միտ» ԱԳր. Ոսկ, Եբր. որից
ամբարտաւանու­
թիւն
ՍԳր.
ամբարտաւանական
Ոսկ, Ես,
ամ­
բարտաւանիլ
ՍԳր, կամ
ամբարաաւանանալ
Ոսկ, ա, կոր,
ամբարտ աւանա տեաց
Գ, մկ, զ.
8,
անամբարտաւան
էր րնդ Եղբ.
39.
գրուած
ամպարտալանիլ
Եփր, աւետ,
326։
=
Պհլ.
*
Յ ո Ե Յ ^ է ^ V Յ Ո
ձևից, որ ծագում է
նոյն
Յ Ո – Ե Յ 1 –
«
լցնել»
արմատից՝
որից և
ամ­
բար, ամբարել, ամբարտակ,
ամբարտաւանը
նշանակում
է թուն
«
լցեալ, լի
հպարտու­
թեամբ»,
ինչպես և պրս.
0
^Ա^\
ՅոեշԷճՅ
«
լցուած,
հպարտութեամբ
փքուած,
հպարտ»
(
ըստ
յ ^ ճ Տ
1894, 443),
մասնիկի
համար
հմմտ. պհլ,
Ճ Ա Տ է ^ Յ Ո =
խ ո ս տ ո վ ա ն
,
Յ Տ ւ ւ ^ Յ Ո
«
վստահելի,
հաւատարիմ»
= զնդ.
Յ Տ է Յ ՚ ^ Յ Ո Յ
«
խոստովանող»։—
Հիւբշ,
178։
Մ
ատթ, եւագր,
130
ա ւ ա ն
թառից։ նՀԲ
ամբարձեալն,,,
արտևան
ամ
բ ք ։
նոյնպէս
և ՋԲ։
Հիւնք,
Աւ՝տ աւան
յատուկ
անունից։
Հիւբշ.
178,
ծան,
3
կարծում է նաև
ամ–
պ ար տ
֊
ա - վ ան,
իբր
պարտ
արմատից,
որից և
հպարտ։
Թիրեաքեան,
Կարնա­
մակ, ծան.
35
ամբարտակ
բառի
հետ։
ԳԻՌ. — Ալշ, Ախց– Կր–
ամբարտավան.
Մշ.
Ոզմ.
ամպ ա Ր տ ա վ ան,
Շմ.
ա մ բ
ար
դա վան,
Սչ.
ամր
՛
աւ՝
սավան,
Երև.
անբարտա՛վան,
Մրղ.
Սլմ. Վն.
ամպ ա ռ տ ա վ ան,
Խրբ. ննխ.
ամփար–
դավան,
Սեբ.
ամբ
՚
ա ր գ ր վ ան,
Ասլ.
ա մ փ ա ր դ ը –
վա
՜
ն,
Պլ. Ռ.
ամփըռ դ ա վ ան.
Ակն.
անփարդա–
վան,
Տիգ.
ամփ ա Ր դ ա վ ա ն.
ննխ. նաև
ա մ –
բ ա Ր դ ր ց վ ա ն
(
ժողովրդական
ստոլգաբանոլ–
թեամթ
պ ա ր տ կ ո ւիլ
բայից), — տարբեր
իմաստ
են ստացել
Գվ, «շատ մեծ, վիթխարի»
(
Ի՜նչ
ամբարտաւան
տուն է). Ելդ, «կօշտ, ան­
կիրթ», թրքախօս
հայերից
Ատն,
ա մ բ ո ր դ ա –
վ ա ն
«
շատակեր»
(
Արևելք
1888,
նոյ,
8 —
9)։
—
Հճ,
ունի
ա ն բ ՚ ա յ դ ա վ ո ն
ձևով։
ՓՈԽ.–Վրաց,
.
ՅՅ^փ^ՅծՏօ
ամպ ա ր տ ա վ ա –
նի
«
հպարտ»,
ա մ պ ա ր տ ա վ ն ե բ ա
«
հպարտու­
թիւն» ևն։
ԱՄՐԵԻՏ,
ի
հլ, «խլուրդ»,
գործածուած
է
ընդամէնը
4
անգամ,
«
Որպէս
ղենոլցու
ոք
զ ա մ բ ս տ ն ,
այնպէս
պիղծ
համարեալ
լիցի,
այսու ցուցանէ թէ զյղի ոչխար ոք մի
զենու֊
ցու, զի որ յորովայնի
մեռանի՝ րնդ այնհա֊
մար է թէ
դամբԱտն
ոք սպանանիցէ.
քանզի
ամբե.տն
կոյր է և ոչ գիտէ որպէս
սպանանի֊
ցի»
Կիւրղ. օրին. «Ոչ գոհացան
զԱրարչէն
իւ֊
րեանց և ոչ զլոյս ճշմարտութեանն
կամեցան
տեսանել,
այլ զօրէն
ա մ բ ս տ ի ց
սոլզեալք ի
խորութիւն
անմտութեան».
Իրէն,
հերձ,
224.
ուր լտ. բնագիրն
ունի
1
Ո 1 Մ 6 Տ
0 3 6
Շ 1
«
կոյր
մուկ, խլուրդ,
Յ Տ 0 Յ 1 Յ Ճ
է)/թհ1ստ^ւ
Բառս գր֊
րուած է նաև
ամբ ոյտ (՚անբոյտ, ամբ ոյթ, ամ­
պոյտք
և այս ձևով
Գաղիանոսի
բառացան֊
կում մեկնւոլմ է «ասփաղկէ»
(
իմա՛
յն.
Խ՚օձ–
Ճ
ՕՀ
,
որ է խլուրդ)՛
Անքոյտ
նշանակում
է
Fonds A.R.A.M