ԱՄԲ
149
ԱՄԲ
է
համբարակեալ.
տե՛ս Վարղանեան
ՀԱ 1913,
301—2).
համբարածու
«
պարենավաճառ»
Յհ.
կթ.
բամբարսւկան
կամ
համբարան
«
ար­
գանդ»
Թէոդ. Խչ.— հնագոյն
վկայութիւնը
գտնում ենք հին հայկական
առածի
մէջ. Թէ
քո
Շարայի
որկորն է, մեր Շիրակայ ամ­
բարքն
չեն. Խոր, ա. 11։–
—
Առանձին
տե՛ս
համբարակ, համբարակապետ, համբարա­
պան։
=. ՊՀլ. պագ. Ճ1\ՆԽ «Հաւաքում,
պ աշար»,
30
է)ՁքՁ1<բՁէ
«
Համբարակապետ»,
սրա
Հնա­
գոյն
ռամբար
ձևիՀետ նոլն է պՀլ.
հձՈ՚ԾԽ
«
ուտելեղէնի
պաշար»,
օր.
հ Ձ Ո ե ք Մ 1 23Ո1-Տ-
էՅՈ
«
ձմեռ
ուա
լ
պաշար))
2,
99).
պրս.
^ Լ օ \
Յ Ո ե ^ Է
«
շտեմարան»
իրա֊
նեանից
փոխառությամբ
նաև թրք՛
տ.Լ*.*օ\
ՅաեՅք,
քրգ՛
ՏւՀճնԽ,
ասոր.
Ե1է
&
ահճՀ&,
նյն.
ձււ՚1է0.Օ1,
ալբան.
ՅւՀոն^,
Շ հ Յ Ո ւ Ե Յ Ո
բուլղար.
ՅաԵ31՜,
ՈՅՈւԵՅ)՛,
սերբ .
ՈՅՈ1Ե31–,
ռուս.
Յ ծ ւ ճ Յ թ ՚ ե ,
լեՀ.
31
ՈԵՅ1.,
\1
ւ\հ&Հ ,
Հունգ,
հ Յ է Ո Օ Յ ք ,
վրագ,
տՅձտծօ ամբարի
(
նաև
ոամբաբի^,
ուտ,
ռամբար
և վերջապէս
ա֊
րաբ,
,
ևՅ\
ՅոԵՅք
«
մթերանոց»,
որ արաբ
բառագիրներր
բնիկ
կարծելով
Համարել են
/
ողնակի և ենթադրել
են եդակի
Ո1Եք
«
ամբար»
(
տե ս Կամ ուս,
թրք՛
թրգմ, բ,
118)։
Այս բռէռրի
ալւմատն է սանս,
թ Յ ք
և զնդ.
է յ յ - յ
«
լցնել»,
ՏՅՈ1-
մաս­
նիկով՝
սանս,
Տ Յ ա բ է Մ Ձ ^ –
զնդ,
ՈՅՈ1թ31՜–
«
լցնել»,
պՀլ,
Յ Ո ե Յ Ո է
«
լցնում
է», պրս.
֊\
կֆ\
ճոնԽճա
«
լցնում
եմ»
ևն։ ֊ ֊
Հիւբշ,
95, 178։
Ուղիղ
մեկնեց նախ ՆՀԲ, լետոյ
Լ Յ § .
Տ ^ ա ա ւ շ է Յ
57,
06
ր.
հհհձ. 12 և
Սւ՜–
§ 6 Տ Ժ Ն
2 1 5 ։ ֊
ա
\
Խ ՏԳ
/1
\
Գ/
44, 225
և
Տէրվ. Նախալ. 96 ն\\ՃՀ արմատի
տակ՝
պրս՛
ՅՈ Օ Յ ք ճ Յ Ո , Յ ա ե Յ § է Յ Ո
ևն։
Մորթ­
ման,
շ լ ա օ
26, 492
պրս. և արաբ.
ձևերից
դուրս՝ նաև խալդ.
^ Ո Յ բ Յ Ո է ;
ԳԻՌ
Ագլ. Ախց. Ակն. Գոր. Երև, Խրբ, Կր.
Ղրբ՛
Մշ. Մրղ.
Ննխ.
Շմ.
Պլ. Ջղ՛
Սլմ.
ամբար,
Ալշ.
ամբար, անրար,
Սչ.
ամբար, համբար,
Մկ.
Ոզմ.
ամբար,
Վն.
ամբաւ՝,
Տիգ.
ամրառ,
Հմշ.
օմբար
(
սեռ.
օմբրի^,
Զթ.
ա մ բ օյ , ամբոր,
Հճ.
ամբոյ.
թլում է թէ այս բոլորր
թուրքերէ֊
նից նոր փոխառութիւն
են։ Հին է Նբ.
ամրոց
«
աթարի
գէզ», որ ծագում է
ամբ արոց
բառից,
միջին
ձայնաւորի
սղումով և յետոյ
միջին
բաղաձայնի
՛
անկումով
(՜
ամբսւրոց>ամբրոց
> ա մ ր ո ց յ ,
ճիշտ ինչպէս
ունինք
վարդապետ
> * վ արդպե տ>վ արպե տ։
Միջին
ամբրո ց
ձևր
կայ գեռ պահուած
արգի
բարբառներում։
*
ԱՄԲԱՐԻՇՏ, ի-ա
հլ, « ան աստ ուած չարա­
գործ մարդ»
ՍԳր. որից
ամբարշտել
ՍԳր.
Եզն. որ և
ամբարշտանալ
Եզն.
ամբարշտու–
թիւն
ՍԳր. Ագաթ,
ամբարշտ ա գ ոյն
Եզն. Ոսկ.
Ես. գրուած է նաև
ամպարիշտ
և
անբարիշտ։
֊
Կազմուած
է
ան
բացասական
մասնիկով
և պարսկականից
փ՛ոխառեալ
պարիշտ
«
պաշ­
տել» արմա՛տով (տե ս այ՛ս մասին
աւելի
րն­
դարձակ
Պաշտել
բառի տակ),
հմմտ. դժ­
պարիշտ
բարե֊պարիշտ,
կռա– պ ա րի շտ,
զրա­
պարիշտ,
մ ա րղա֊ պարիշտ,
վատա-պաբիշտ
ևն՝ փոխանակ
ղժպաշտ, բարե՛պաշտ, կռա­
պաշտ ևն։ Ըստ այսմ
ամբ ա րիշ տ Հանպ ա –
րիշտ,
բուն
ան-պաշտ
«
հաւատք՝
օրենք չճա­
նաչող»։
—
ն
և
պ
ձայներր
իրար վրայ փոխա­
դարձաբար
ազդելով
առաջինր
դարձել է
շրթնային,
երկրորդր՝
թրթռուն։
—
Հիւբշ. 142։
Հներից
Լմբ.
սղ. իէ և լզ.
ստուգաբանում
է
ան-բարի.
«
Մի՛ համարիր
ընդ ա՛մբա­
րիշտս
զանձն
իմ. անբարի
նա՛ է՝
որ գիտէ զբարֆն և ոչ առն՛է։
Ամբարիշտ
է որ անմասն է ի բարւոյ, ի հաւատս և
ի գործս
պիղծ»։
Ուղիղ մեկ՛նեց նախ Սի–
մէօն
Ջուղայեցի,
Քերակ.
Պօլիս 1725,
էջ 154, «Թարց
առաջին
վանկին՝ է պա­
րիշտ, որ է պաշտօն, գի անպարիշտ է որ
ոչ ումեք հաւանի
կ՛ամ լինի
պաշտօն՛եայ,
այլ է անպաշտօն»։
Ուղիղ մեկնեցին նաև
ՀՀԲ,
ՆՀԲ, ՋԲ, Բագրատունի,
Քեր. զար–
գաց, 654, 690,
Բ 6 է 6 Ո Ո Յ Ո Ո
250,
ա 1 ւ 6 ւ
տ ա
5, 186
ևն։
ԱՄԲԱՐՀԱՒԱՃ, ի
հլ, «ամբարտաւան,
հ ր ֊
պարտ, բարձրամիտ»
ԱԳր, որից
ամբարհա–
ւահիլ
Ա. կ՛որ. ժգ. 4. Ագաթ. Եփր.մ՚ն.
490.
ամբարհաւաճութիւն
Իմ,
Ժէ.
7.
Ոսկ.
ամբ ար-
հաւահամն
Կոչ. գրուած է նաև
ամպարհաւահ,
ամբարահաւահ
Անկ. գիրք
հին. կտ. Ա. էջ
170։
—
Կարծելով
ինչ որ
հաւաՏ
արմատից՝
կա՚զմուել է նաև
ոպիղհաւսա
«
ուղղադաւան,
Fonds A.R.A.M