ԱՄԱՐԱՆՏԻՆԷ
«
ադամանդեար.
մէկ ան­
գամ գործ է ածել Կալիսթ. 5.18
«
Արեգակն՝
սառնային
բիւրղեայ,
և լուսին՝
ամարան­
տինէ))
։
=
3
ն.
ձ.ՕՂ\Լ0Լ՝Ո1՝17\
«
ադամանդեայ»,
ի ն չ ֊
ւգէս ունի
յոյն բնագիրր. րստ
այսմ
Հայերէնը
ձեռագրական
սխալ է, որ պէտք է ուղղել
ա֊
դամ
անտինէհ
—
Հիւբշ.
340։
Ուղիղ
մեկնեց
նախ նՀԲ, յետոյ
Կալիս֊
թենէսի հրատարակիչը,
էջ 5 ծան. և վեր­
ջին անգամ Տաշեան,
Ուսումն, սա, Կա­
լիսթ, էջ 207,
*
ԱՍ՞ԱՐՈԻ
«
գառնուկ»,
նորագիւտ
բառ, որ
երկու անգամ
գործածել
է Իրեն, ցոյցք, էջ 51
և հերձ, էջ 81 միևնոյն
ձևով. Իբրև ոչխար ի
սպանդ ածաւ և իբր ամարու
առաջի
կտրչի
անձայն
(
Ե գարու
թրգմ,
ունի՝
Իբրև
որոջ
առաջի կտրչի
անմռունչ
Կայ, ես, ծգ. 7)։ նոյն
բառը
գտնում
եմ նաև Ոսկ. ճառք, էջ
426.
Իբրև զոչխար ի սպանումն
եկն և իբրև
զան֊
մարու առաջի
կտրողի
իւրոյ
անձայն։—Հին
բո. արդէն
մեկնում
է «որոջ կամ
ոչխար»։
֊
Ասոր.
Հ ՚յ-Օ
/ 6111
քՁ
«
գառն»,
այս բա֊
ռր գործածուած
է Ս. Գրքի ասորի
թարգմա­
նութեան
միևնոյն
տեգր և Իրենէոսի
ասորի
բնագրի
միջոցով
է անցել
մեզ։
Բառը
բնիկ
սեմական
է և գտնլոլմ է նաև միւս
սեմական
լեզուների
մէջ.
ինչ. ասուր.
1111111611,
փիւնիկ.
ՁէՈւ,
արամ.
1
Ո1ՈւՅւ,
արաբ. ^ \
1
ո1–
ՅՈ՝,
օյ–օ\
Ձ 1 Ո Յ Ո Յ
«
գառնուկ»
(
Կամաս,
թրք.
թրգմ. Ա. 752),֊Հիլբշ.
300,
Ուղիղ
մեկնեց
նախ
նՀԲ։
Հիւբշ.
րառր
համարում
է անստոյգ,
որովհետև
այն
ժամանակ
վկա
յոլթիլնն
ե ր ր
պակասում
էին։
Վերի
ձևով
մեկնեց
Վարգանեան,
ՀԱ
1910,
էջ
282։
ԱՄԱԻ,
որից
ամաւն նի
«
որդան
կարմրի
կաղնին.
զԱՇՀՇԱՏ ՇՕՇՇւԽտւ».
ունի
միայն
ՀԲուս, § 79 րստ Ատ.
Ռոշքեանի։
Ամբառնալ
տե՛ս
Բառնալ։
= Բսաւնալ
բառից՝
ամ
մասնիկով։—Հիւբշ.
էջ 176,
428։
Ուղիղ
մեկնեցին
նախ ՀՀԲ և նՀԲ, Հիւնք.
Արտասսն
յատակ
անունից։
Թիրեա֊
քեան, Կարնամակ,
ծան. 35
ամբարտակ,
ամբարտաւան, բարդ
ևն ձևերի
հետ։
ԱՄՒ՚ԱՍԻԿ
«
մշկահոտ
տանձ»,
ունի
միայն
ԱԲ. իսկ նՀԲ յիշում է գւռ. բառերի
շարքում՝
ամբասկի
ձեւով «ազգ տանձի,
ազնիւ,
մշկա­
հոտ»։
Նորայր, Բառ. ֆրանս. դնում է «բՕՄՇ
11՚
Ձւ11հւՕէէ6
կամ
աԱՏՇՅճ6116~>
՝*•
գտնլում
է
արգի գաւառականն
երում՝ հետևեալ
ձևերով,
աբասիկ
Վն. «մի տեսակ
տանձ»,
համբա սիկ
Բղ. «մի տեսակ մեծ և հիւթալի
տանձ»։
ԱՄՐԱՍՏԱՆ, ի-ա
հլ. «դատախազ,
մէկի
դէմ
դատ
պահանջող,
չարախօս. 2. պահ ան֊
ջուած ղատր,
չարախօսս
լթիլն»
ՍԳր. Ոսկ.
որից
ամբաստան լինել
կամ
ամբաստանել
«
դա տ արանը
գան գա տ
տալ,
չարախօսել»
ՍԳր.
Ոսկ.
ամբաստանութիւն
ՍԳր. Եղիշ. նոր
գրականում
ամբաստ անեալ
«
ղատի
կանչուած
անձը»,
ամբաստանագիր, ամբաստանական,
ամբաստանիչ
ևն։ Կիր, էջ 18 ունի
աւելի
պարզ միձև՝
ամբ ասա
լինել
«
ամբաստանել»,
բայց
թոկի թէ շինծու է։ (Այլ է Սոկր. 36
ամ–
բասացեալ.
«
Թուիմ
ոմանց
աստ
ամբասա֊
ցեալ»,
յոյն բնագիրն
ունի
271
Տ.–/Օձ.՝1&–^0.<. «ա֊
տելի լինել»,
որից յայտնի
է՝ որ բառր պէտք է
ուղղել
բամբասացեաԼ)»
ՆՀԲ
փաստ
բառից
•
Տէրվ,
ճ1ւՅւՈ՜1.
11
ամ-բաս-տ-ան,
իբր
բ ամ
«
խօսիմ»
բա­
ռից,
ինչ.
բամ-բա ս - անք :
Հիւնք.
ըմբո ս տ
բառից։
1
ՀգնՇՀ§,
ՒւԱքտեսԺւ
2, 27
կա­
պում է պազենդ.
Յ Ո ե Յ Տ Ձ Ո
«
հակառա­
կորդ»
բառի
հետ։ Պատահական
նմա­
նութիւն
ունի պրս. ՀՀ^ՀԼ^֊շՀ
բօտէա
«
բամ­
բասանք»։
*
ԱՄՐԱՐ
«
շտեմարան»
Ա. մնաց.
իր. 12.
«
մթերք,
մթերած
բաներր»
Նար. Լմբ.
սղ.
գրուած է նաև
ամպար,
որից
ամբարել
Յովէլ,
ա. 18.
ամբարանոց
Խոր. Ասող,
ջրամբար
Արծր.
ամբարապե տ
Փարպ. հին լեզուի մէջ
աւելի գործածական
է
նամբար, ի–ա
հլ,
«
մր֊
թերանոց. 2, մթերք»
(
այսպէս
Ս. Գրքում 20
անգամ գործածուած
է
համբար,
մէկ անգամ
ամբարի,
յետնաբար
ո
հլ. (ինչպէս
է և
ամ­
բար),
որից
համբարանոց
Ղկ. ժբ. 24 կամ
համբարոց
Ագաթ,
համբարել
ՍԳր. Եւս.
քր.
խոտ ահամբար
Ագաթ,
յո գ նահամբ ար
Նար.
Ակևռ. աղ.
համբարսւկալ.
Եւիր, ա. 128 (սխալ
Fonds A.R.A.M