ԱՄՍ.
147
ԱՄԱ
Ո1("5^®ւՅ
հճՀոաատւզօս,
որիդէմ
յոյն
թարգմանութիւնն
ունի
(
էՅՅյւօէքՅաՕ,
առանց
ձե­
ռագրական
տարբերութեանց։
Աչս ձևից ծա­
գում է հյ.
մասմարովթ,
ինչպէս
ունի
Շիրա֊
կացին.
«
Կադամադեկովթ
և մասմարովթ
ի
գրոց եբր ա յա կանաց ոչ է թւսրգմ՛անհալ, արդ
ուր գտանիցես
զայս
անուանս,
գի տ ա սջի ր,
եթէ կադամադեկովթ
ըմպելի
ասի. ևմա
սմա֊
րովթն ճաշակ, որով
զգինին
հանեն»
(
Շիր.
հրտր. Պատկ. էշ 31 )։ Ամասարակովթ
ձևը եբ֊
բայական
բառի
աւելի հաւատարիմ
տառա­
դարձութիւնն
է. բայց ոչ թէ ուղղակի
եբրա­
յականից է, այլ դարձեալ
յոլնարէնից
(*0.\
ւԱ–
Օյ027.Ա)&
ձևի միջոցով),
ինչպէս
ցոյց է տա­
լիս
նախւլւոր
հ ֊ ի բացակայութիւնը։
Արդի
ձեռագիրներում
այսպիսի
ընթերցուած
չկայ,
բայց
անշուշտ
եղել է Ս. Աահակի
գործածած
յն.
ձեռաղրռւմ։
Ըստ
այսմ առաջին
մեկնիչն է
Օիրակա֊
ցին։ Բառ. երեմ, էջ 13 հասկանում է
«
բուրվառ»։
Նորերից
ուղիղ մեկնեց նախ
Աւգեբե ան, Բցտր. չփ. և կշռ. 43, 124,
յետոյ
ՆՀԲ։
/
ԱՄԱՍԵԼ
«
արկանել կամ քարշել»,
գիտէ
միայն
Բառ.երեմ, էշ 19. բայց այս բանը
սուտ ու սխալ
ենթագրութեան
արդիւնք է,
ինչպէս
երևում է մի տողներքև
յիշոլած
ա–
մասցես
«
արկցես կամ ձգեսցես» և վեց տող
ներքև
յիշոլած
ամաց
«
ելից, էարկ,
ձգեաց»
ձևերից,
որոնք
ո՛չ այլ ինչ են, եթէ ոչ
ամալ
«
լցնել»
բայի
զանազան
մամտնակները։)
•
ԱՄԱՏՏԱՐԱ
«
նետի նպատակ»,
գործա­
ծուած է մի անգամ
միայն, «Եւ ես երեքկնե–
ցից
փքնօք
յորս՝
ածել և ձգել
յամատտա­
րա յն», Ա. թագ. ի. 20։
= Եբր.
Ո^1էՁ0
աՁէէՅէ՚Յ
«
նետի
նպա­
տակ»,
բնագրում
գրուած է
նախդիրով
Դ^ւէՅՕ^
1
ձ֊ՈձէԽ~ճ «ինպատակն», որ
նոյն
թարգմանութեան
մէջ տառադարձս։ ած է
՚
ճս.Օ.է–։0;Օ՚՛
(
այլ
ձ. ՝1.0.ՂՀ1ւ0.1–.Ղր0.ւ), որից էլ
Հայերէնը։
Հներից
Կիլրղ. թագ. այսպէս է
մեկնում
բառս. «Ամատտարայն
կամ տունկ է կամ
տեղի և նոյնպէս
եբրայեցերէն
մնացեալ
է բանն»։
Ուղիղ
մեկնեց
ՆՀԲ։
ԱՄԱՐ
«
մի տեսակ
ձուկ է», այս բււաը
մէկ անգամ
ունի
Մ ա գ. քեր. 228. «Ոչ ունելով
նոցա
(
Յունաց)
նե՝
յորշորշեն
զճուռակն
ծոլ–
ռակ,
որպէս ոչ եղելոյ
լուղակաց որի մե­
րում գաւառի,
նովին
ձայնիւ
կոչեն
զամարն՝
ամառ»,
այսինքն թէ յոյները ճ
չունենալու^
ճուռակը
հնչում են ծուռակ և մեր երկրի
Ա1–
մար
ձուկը
չունենալով՝
անունը
պահում
են
ամա ռ։ —
Այս ձուկը ծանօթ է մինչև
հիմայ և
Սևանայ
լճի ձկներից
մէկն է,ըստ Ալիշան,
Տեղ. Հայոց
մեծաց, էշ1 9 ։ Ստուգելով
նոր–
բայազէտցոց
մօտ՝ գտայ որ հիմայ
կոչւում
է
ամառ
և գեղարքունոլ տ ե սա կների ց է։
Մագիստրոսի
ասածը
սխււլ
հասկանալով
Ստեփ. Կամենիցացի
գրում է
ամար
«
մի
տեսակ
թռչուն,
քսԱշՅ, 1ՅՈ1Տ«–
որին
հե­
տևել են նաև ՆՀԲ, ՋԲ և ԱԲ։ Սխալր
ուղ­
ղեց և վերի
մենութիւնը
տուեց
Սորայր,
Հայկ, բառաք. էշ –05։
Սխալւում էԳԲ
ամառն
և
ամար
տարբեր
ձկներ
համա­
րելով։
"
ԱՄԱՐԱԹ
«
պանդոկ՝
ուստի կերակրին
աղ֊
քատք և մանկունք
դպրոցաց Տաճկաց. դար­
մանոց»,
միջին
հյ. բառ, որ յիշում է
միայն
Նորայր, Բառ. ֆր. 661 բ>
= Արաբ.
Օ^Ա-Տ ՚ւաՅքՅէ
«
բարեպաշտա­
կան խոհանոց՝
յորմէ ժառանգաւորաց
և կա­
րօտելոց կը բաշխուի
նկանակ,
ապուր և
քրքմագոյն
փիլավ».
բուն
նշան՛ակում է
«
շէնք,
շինութիւն» (տես
Աթիկեան,
Ընդ.
բառ. տճկ. 1892, էշ 409 ա)։ Սրանից փոխա­
ռեալ է և ֆրանս, ՚ւաՏւքճ
նոյն նշ։
Ուղիղ
մեկնեց
Նորայր,
անդ։
ԱՄԱՐԱՆՈՑ
կամնաև
ամա ր այնոց
«
գլոլխր
դնելու մի տեսակ
կանացի
զարդ է», նորա­
գիւտ բառ, որ երկու անգամ
ունի Անկ.
գիրք
հին. կտ, էշ 156 և182. Թագ կապեալ
ընդ ծա֊
մակալովքն
և ամարայնոց
գլխադրաւ
ծած֊
կեաց
զգլուխ
իւր. Եւամարանոց
արկեալ
ր զ ֊
գլուխ իւր որպէս
զհարսն։
Առաջին
օրինակում
թէև
կարելի է ենթադրել որլինի
ածական,
«
ամառնային»
նշանակութեամբ,
բայց
երկ֊
բորդ օրինակից
երեւում է որ անկախ
գոյա՛­
կան է։ Տե՛ս և
ամուրք։
Fonds A.R.A.M