ԱՄԱ
144
ԱՄԱ
հետ
նաև պրս
.
ա\ձճա,
Ո1ՁՈ,^/. ամալ,
աման՝^ե/օ. Յ ա
արմատից։
8
ս § § 6 , 8 է ֊
ՐԱՏե.
Ա. Ճա1.
112
աման
կցում
է
ետ֊
րոլսկ.
Յ ա Յ
հոմանիշին։
Հիւնք.
ամալ
և
աման
արաբ.
3 1
Ո Յ Ո Յ է «
ա ւ ա ն դ »
բառից,
Հիւբշ. թէ՛
Խո\.
Տէսճ.
18
և թէ՛
ճոո.
ՕրՅա.
416
նշանակում
է մի՛ միայն
ա–
ման
և չի յիշում
ամալ,
որից հետևում
է
թէ չի ընդունում
երկուսի
արմ
ատակցոլ֊
թիւնը։
Բ շ է Շ ւ Տ Տ Օ Ո
\
Լ2 47, 279 հնխ.
Տ 6 1 Ո ֊
«
ամանով
մի հեղուկ
վերցնել»
արմա­
տից, հմմտ. լիթ.
Տ6Ո1ա
նոյն
նշ.,
ՏՅՈ1է1Տ
«
շերեփ»,
հիռլ.
(
ՅօՇՏատէ
«
դուրս
թափել»
ևն, որ կրկնում
է
Բ օ ե Օ ւ ՜ Ո ^
2, 488։
Մ առ
3 8 0
23, 352
և
11
ձւՅ
1917, 323
ասոր.
ԼւԼ»
1713
ՈՅ
«
աման»։
Ղափանցեան
3 8 0
23, 352
ամաՀւ = զնղ.
) ՚
Յ Ո 1 3
«
ս՛­
պա կե այ աման,
բաժակ»։
Յա կորեան,
Բիլզանդիոն,
թ. 473 պրս.
ամեէ, էմեան,
նէմեան,
«
քուրձ»,
ասոր,
մանա,
երր.
մէն։
Սանտալճեան,
Բաղմ. 1904, 498 ու֊
բաբա,
ամանիս։
ԳԻՌ.֊Ագլ.
Ալշ. Ախց.
Ակն. Գոր.
Երև.
Խրբ. Կր. Ղրբ. Մկ. Մշ. Մրղ. Ննխ. Շմ. Պլ.
Ջղ.
Ռ.
Սեբ. Սլմ. Սչ. Վն. Տփ.
աման,
Ոզմ.
ա՜ման,
Ասլ.
ամա՜,
Տիգ.
ա մ ա ն ,
Զթ–
Հճ.
ամօն,
Հմշ.
օմօն
("
րից
օմնիլ
տա­
ման
ել,
լցնել»)։
նոր բառեր
են
աման–
լուայ,
ամանլուացի,
ամանլուաց՚իկ,
ա–
մանլոլիչք, ամանկոտրուկ,
յգ.
ամանտի
և
կրկնութեամ
բ
աման- չ աման։
ՓՈԽ.֊–
ք-րդ.
0
ս \ ՅաՁո,
յգ.
ՅաՅ–
Ո311
«
աման, պնակ, իաՀանոցի
ամաններ»,
31113113
§Ք1<|ք
«
շաքարաման»
(
այլ է
ՅՈ13Ո1
«
կարասիք»)։
Բոշ.
3111311
«
աման»,
որից
էՔԽաՅՈ
«
կարագաման»
(
ք՝1ո1<, 016
Տթէ՜. ճ.
ՅՈՈ. 2 1 ^ Ա Ո « , Յ ծ Ւ ւ
1907,
էչ 121)։
*
ԱՄԱՂԹԵՂՋԻՒՐ
և
կամ
ա
ընկած՝
մաղթեղջիլր
«
Յոբի
աղչիկներից
մէկի
անոլ–
նր» Յոր. խբ. 14. «ամալթեան
եղչիլր,
նշանակ
առատութեան
և ճոխութեան»
(
քերթողական
լեզուի
մէչ) նիւս. Երգ.
Ոսկիփ։
=
3
ն.
՚
ճ.|101/\Ցտ15։
«
կաթնտու
այծ՝ որ սնու­
ցեց
Արամազդին՝
իբր դայեա՛կ»,
որից ՝/.ՇՕՕԼգ
՚
Ճ.Ա.օք/.6տ՚՚3;
«
Ամալթէայի
եղչիլրբ,
որ
եղաւ
նշանակ
առատութեան»։
Ս. Գրքում
դրուած
է
՚
ճս.Ղ)Խ՚ագ
ազՕՀ,
Իբրե
Յոբի
երրորդ
աղչիկը,
մինչդեռ
եբրայական
բնագրում
կոչ֊
ւում է
*
| ՚ » ւ . 1
քյ^յ-^ո ՈՅբսե,
որ
բուն
նշանակում
է «սնգոյրի
կամ ծարիրի
եղչիւր»,
գեղեցկութեան
նշան
է և դարձել
է
իգական
յատուկ
անուն։
Յունականից
փոխառեալ
է լտ.
Ճ ո 1 3 ւ է ւ 1 6 3 , ճ ւ Ո Յ ւ Ա հ 6 3 6 Շ01ՈԱ,
նույնպէս
և
միւս եւրոպական
լեզուներում։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
նՀԲ։
ԱՄԱՅԵԼ
«
ծեփել
կամ շպարել,
\\
ո\օ»
-
ունի
միայն
ներսէսովիչ,
Բառ. լտ ֊հյ, էչ 305 բ։
ԱՄԱՅԻ
(
սեռ. լոյ, եաց)
«
անշէն,
անբնակ»
Խոր. Պիտ. նար.
«
որբ
ու անտէր
լքուած»
Փիլ.
Պիտ.
նար. Անկ. գիրք հին կտ. Ա. էչ
170—171.
«
պարապ
տեղը, իզուր»
Մաղ. թղ.
237.
ասւում է նաև
ամա
ԱԲ,
ամայ
«
ամայի»
Ոսկ. յհ. ա. 28. «բարբարական
պտտող»
Ոսկ.
Եփես. 833. «անշնորհք»
Բառ,
երեմ, էչ 13.
որից
ամայութիւն
«
անշէնութիւն»
Փիլ. Պիտ.
Ոսկ. յհ. բ. 33. «լքումն,
մենակ
որբի պէս
մ ը ֊
նալր»
Խոր. Ոսկ.
յհ. ա. Անկ. Գիրք հին կա.
Ա. էչ 168.
ամայա կ ան
«
վայրի
(
բոյս)»
նար.
ամայանալ
«
անշէն
մնալ»
Խոր, էստ.
«
հեռու,
զուրկ
մնալ» Խոսր. Փիլ, լիւս,
«
ճգնիլ,
անա֊
պատ
քաշուիլ»
Գր, սըկ, «հնանալով
մոռա–
ցոլիլ»
Մ ա գ, հին և ընտիր
վկա
յոլթիւններն
են Բուղ, Ե, 44 «Ողորմէր
աղքաւտաց,
գերեաց,
ամայեաց
(
լքեալ)»
և Ոսկ, ես,
«
ամայացոյց
ի
կախարդացն»։
յ Ա Տ է ւ 26Ո
(1
տբ.
26
կասկածով
դնում
է
զնդ.
3 1
Ո Յ ^ Յ \ ք Յ
«
չնչին,
ունայն,
անար­
ժեք»,
սանս. ՃՈ\ձ)/ձ՜>
ղնգ. ՀՈՃ «չա­
փել»
արմատից։
( 8 3
ւ է հ օ 1 0 Ո 1 3 6 ,
յ\1է1է՚.
\\
^01է.
141
այս բառը
մ՛եկնում
է
«
ցաւ,
տառապանք»,
որով
Համեմ ատուիք
իւնը
չնչւում
է )։ Փառնա կ, ԱնաՀիտ
1903,
101
և 1904, 97
ամայի
(
Բուզանդի
մօտ)
դևում
է
*
ամարդի,
որից
ամաւոի–<
ա մ ա յի ։
Ղափանցեան,
3 8 0
23, 360
ան
բաց ասականով–\–աե՝^
«
չափել»
:
ԳԻՌ
Ալշ. Երև. Խրբ. Սեբ.
ա մ ա յի ։
ՓՈԽ. — Վրաց. ձ-ՏՈ
ամաո
«
ի զուր,
պա­
րապ,
սնոտի, սուտ, սխալ,
անհիմն»,
օՅ*քո(օ
ամաոդ
«
ի զուր»
(
այս իմաստի
հետ
նոյն
է
Մ ագ.
ամաւյի
«
ի զուր»).
;
>9տ«շօօ> ամաոեբա
«
ունայնութիւն»,
օ8տէոՕ(ք)շ&քյյյոօ ամաոիւրեբե–
լի
«
աւերիչ»
(
որ է «ամայի
դարձնող»)։
Մառ
Fonds A.R.A.M