ԱՄ
143
Ա Մ Ա
–(–
ԱՄ, ր-ա
հլ. «տարի»
ՍԳր. Ագաթ, «տա­
րիք»
Եւս. Ոսկ. որից
ամամէջք
«
մի քանի տա–
րոլայ
միջոցը» Ագաթ,
ամանոր
«
նոր տարի»,
ամանորաբեր
Ագաթ,
զ
և
աո
նախդիրներով՝
զա ռ ամ
«
խիստ
ծեր» Պիտ.
զա ռ ամա գ ոյն
Եփր.
աւետ,
զառամանալ
Յհ. իմ. ատ.
Լ այ
և
եան
մասնիկներով՝
մի ա մե ա յ
3
այս
մ.
եռամեայ,
եռամեան, ե ռ եմե ան
Պղատ. օրին. Փիլ.
երե­
ք ամե այ
Եւս.
քր.
բ ազմ ա մ ե ա յ
Իմ. գ. 15.
բ ազ­
մամե ան
Մծբ. աւելի
հին ձևով
երկեամ, զե ր ­
կեամ, երկեմեան, երկեմենից, երեամ, ե–
րեմի
ՍԳր. Ոսկ. մ. բ. 8. Ես.և բ. տիմն–
րեմեան, երեմեն՛ի
«3
տարեկան»
ՍԳր.
ու–
թամե ան
Գծ.թ. 33. նոր գրականում
ա–
մավերջ, կիսամեակ, տասնամեակ
ևն։
֊
Բնիկ
հայբառ՝
հնխ.
Տ31ՈՅ-
ձևից. հմմտ.
սանս.
*
ք
*11
ՏՅՄ13
«
տարի, եղանակ, ժա­
մանակ»,
զնգ.
> 5 ^ յ յ
֊
չ >
ՈՅՈ 1 3 ֊
«
ամառ»,
հիռյ.
ՏՅՈ1
«
ամառ»,
կիմր.
հՅՄ1
և գալլ.
1
ւՅք
«
ամառ»
(
տե՛ս նաև
ամառն
բառի տակ)։ Հա­
մեմատութիւները
տե՛ս
Բօեօա^
2,
492—
3.
—
Հիւբշ.
416։
Հներից Տաթև. ձմ. ա. «իսկ
ամ
կոչի վա–
սրն երից, նախ զի արեգակն
յամե
յ ե ր ֊
կոտասան
կեն դանա կերպ սն երեսուն ե֊
րեսուն օր և ապա վճարէ զտարին,
երկ­
րորդ՝
զի սովաւ
յամ եմք
մինչ ի մահ»
(
երրորգր
չկայ)։
նորերից
Ալետիքեան,
Քերակ, 1815, էշ315 ցեղակից
լտ.
ՅՈ–
ՈԱՏ<
ԳԴ արաբ.
տ
էտ ՛ Յ ա
«
տարի»։
ՆՀԲ
արաբ,
ամ,
լտ.
ՅՈՈԱՏ,
եբր.
§ՅՈՅ
ևն։
Նախ
ւՂձՏձ,
ՒՎ
0
ՈՈԱ11Յ,
էջ
25՝
Համ ե
մա֊
ւոեց
իոլ.
Յա, 31ՈՏՕ"
ձևերի
Հետ։
ւ<13թ–
աէհ, Ճտւ3 բօ1.
ւօշ
արաբ–
3՛301 ;
Շ Յ ո ւ ո ւ
5
է. 6է^ա.
197
արաբ.
Յ ա
«
տարի»,
իոլ.
Յա
«
ժամանակ»։
Ատոլդ
մեկնութիւնը
տուաւ նախ
Լ Յ § ՚ .
Սւ՜^&ՏՇՈ.
ԽոՂ.
872։
Մորթման,
աաձ. 30, 415 աոսպական
բևեռագրերի
մէջ գտնում
է
ՒԽէՈՅթՏՅ
դիցանունը,
որ մեկնում է
անք
և
րոյս
բառերից։
Տէրվ. Մ ասիս, 1881
մայիս
11
ամ
բառի
ն ախաձևը
Համարում
է
*
Տամ» րՀ31՜Տէ,
Յուշարձ. 406
II
ու
մեր.
աՍ
«
տարի»։
ՓՈԽ. Հայերէնից
է վրաց.
ց ծ յոՅ ֊ շ ո օ
երկեմալի,
որի վրայ տե՛ս
երկու։
Ամաժանդ
տե՛ս
ժանտ։
֊
ք
-
ԱՄԱԷ
(–
ացի)
«
լցնել» ՍԳր, որ և
ամա­
նալ
(֊
ացայ)
Օր.
Իգ. 25. Վկ. արև. 30. Ոսկ.
մ. ա.9 և Ես. գ. կամ
ամանել
(֊
եցի)
Վեցօր.
Եփր. համար,
յետին են
աւքայել
Երդն. մութ,
և
աւքաւցուցանել
Սկևռ. աղ. բոլորն էլ
«
լցնել»,
որից
ծովաւքաց
«
ծովը
լցուած»
Գ.մկ.զ. 3.
աման, ո
կամ
ի-ա
հլ. «անօթ»
ՍԳր, Եզն, Ա֊
գաթ.
խնկ աման
Բ. մնաց, դ. 22,
գինեման
Բրս,
արբեց,
ոտնաման
Մարթին, նոր գրա­
կանում
աղաման, կաթնաման, շաքարաման,
թէյւսւքան, թանաքաման, գրչաման, թքաման,
ամանեղեն
ևն։
= Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
Յ ա ֊
«
լցնել»
արմա­
տից, որի միւս ժառանգներն
են սանս.
31112–
էՐՅ
«
աման, բաժակ, կուժ»,
յն,
Օէր.՛՛;
«
գիշե­
րային աման, կրիճ»,
Յ.\ւ՜ղ «դոյլ»,
որից փո­
խառեալ լտ,
ՈՅՈ13, 31113
«
դոյլ» և սրանից
էյ
մբգ.
ՅՈ1է, 6ա6,
գերմ.
օ հ ա
«
մի տեսակ
չափ»։ Այս բառերր
\\
^Յ1
Ժ
6
և
8
օ1ՏՅՇգ
դնում
են հնխ.
Յ ա –
«
բռնել»
արմատից,
բայց
հայե–
րէնր
ցոյց է տալիս
"
Յա –
«
լցնել», որ աւելի
յարմար է։— Հիւբշ. էշ 416։ Համեմ աաու–
թիւնները
տե՛ս
Բ օ ^ Օ ա ^
1, 52 (
Հնխ.
ՁՈ1-
«
բռնել»
արմատի տակ),
1
^1ս§6
355,
Թ Ո Օ
Աէ–^6ւ116է
424 (
լտ. ձևը ապրում
է գեռ.
ղւռ. ֆր.
Յ1ՄԼ6
բառի
մէշ),
801
ՏՅՇզ
53,
\
^ Յ 1
Ճ
6
31,
Առաշին անգամ Աւգերեան, Բցտր. չափ.
և կշռ. 1821, էջ 42 նշանակեց
ամալ
և
աման
բառերի
նոյնութիւնը։
Լ Յ ^ . Օ Շ Տ –
ճեհժ.
63, 167
աման
բառի դէմ
յիշում
է պրս,
աՁՈ
«
մի տեսակ չափ»,
յն.
\
ւԱ՝)՜ղզ «մի տեսակ բաժակ», ասոր.
Հ - Օ Օ
Մ 1 3 Ո
(
ա
յ
ս
բոլորր ար ամ ական փո­
խառութիւն
ենըստ
1
Տէճ1ւ16ե6
և մեզ հետ
գործ
չունին,
այսպէս նաև ըստ
Ւ 1 0 Ո Ն
Օ-ւ՜ճւ՜.
§964)
և պրս.
^>ս է
Յ Ո 1 Յ Ճ Յ Ո
«
լ ը ց ֊
նել»1
Լ Յ § 3 1 – Ճ Ք ,
Խտ.
Տէ.
էշ 166 պրս.
Մ1ՁՈ.
Ուղիղ
մեկնութիւնը
տուեց
Բւօէօէ
2, 279,
բայց
յիշում է նաև պրս.
^ ֊ օ Հ
Յա Ա Տ
«
գինու մեծ գաւաթ», որ չի կարող
սրանց վերաբերիլ։ Պատկ. \ձ՚ձՕ\յԼ. էշ 86
լա.
ՅաՕ^
Տէրվ. Նխլ. 62 վերի
յն.
ձևերի
Fonds A.R.A.M