Աճե
141
ԱՃՈԻ
թիւնը
չընդունուեց՝
հայերէն
ձևի տար­
բերութեան
պատճառով,
ո՛չ
Հիւբշման,
ո չ Տէրվիշեան
և ոչ
իսկ
ս ո
յ ն
ինքն
Լա գարդ
յիշում
են
նոյնր։
Իձս1Խ
ՏՊ/ՃԳյ
32, 579
յն.
01
X0.7;
((
սայր,
վեր֊
շին
ծայր»
բառի
Հետ։
Հիւնք.
պրս.
առ
ա նկել»։
ՐՁէ Ա է –
Ե Ձ Ո > ՛
ՀԱ
1907,
304
Յ Ճ
նախդիրով
* 1
< ՚ 6 Ա 0
«
ուռչի
լ» արմատից.
Հմմտ.
սա­
նրս.
Հ>՝յձգ&է\ «ուռիլ,
աճիլւ,
յն.
7
.1
X1);
«
ուժ»։
Բ 6 ճ 6 ւ Տ 6 Ո 1<2
39, 393
լտ.
Յ Ա § Շ Օ
են
ձևերի
Հետ,
Համարելով
թէ Հնխ.
Յ Ա § ՜
արմատը
Հայերէնում
վերածուած
է
3
§ – ;
Այս
մեկնութիւնը
վերի
ձեով
վերջնականապէս
ապացուցեց
Լւ(յ.6Ո 1ք՝
18,
503 — 6,
որ ընդունում
է նաև ի\Շ1\–
16
է ^ Տ Լ
15, 357,
ր Հ Ձ ք Տ է
Յուշ.
416,417
մոնղոլ.
ՅՏ11<,
թրք–
՚
ձՏ\\<. «օգուտ,
շաՀ»
Տ Ա ե Ք
«
օգնութիւն»,
թթր.
Ձ Տ
€օգուա,
շաՀ))։ Թիրեաքեան,
Ար* բառ*
(
ըսա
\ \
Զ Հ \ Հ
7 – )
զնգ.
Ո2
V
ընձիւղել,
վե֊
ր ա բուսնի լՏ>:
ԳԻՌ.֊Ախց.
Մկ. Մշ. Շմ. Ոզմ. Տվ,.
ա–
6
իլ,
Երև.
ասել,
Սչ.
աջել,
Ակն. Խրբ. Կր.
Պլ. Ռ. Սեբ.
աջիլ,
Ննխ.
աջէլ,
Ասլ.
աջէ՚լ,
Տիգ.
աջել,
նոր բառեր
են
աո
«
ծառի
ճիւղ,
մագլցող
րոյսերի
թև»,
աս
տալ
«
մեծա­
նալ»,
անեկուն, ասուն
«
եփուելով
խոշո­
րացող
(
լոբի
ևն)»,
անեծ աո
«
արմատի
կող­
քի երկրորդական
ճիլզերից
աճած
ծառ»,
ՓՈԽ. — Ոմանք
հայ գւռ.
անան
ձևից
փո­
խառեալ
են համարում
թրք– գւռ. (Կեսա–
րիա,
էնգիւրի)
Տւ\Ղ՚ձ\,
որ
նշանակում
է
«
թխսմայր,
մայր
հաւ՝ որ թխսում
է.
2,
մե­
ծացած
կենգանի
կամ
մարգ,
խոշոր
(
հաւ,
օձի
ևն. (այսպէս.
Պալեան,
Բիւր.
1898,
712,
Մխիթարեան,
անգ՝
789,
Գազանճեան,
Յոլշարձ.
328).
Հայ
բառն
է
անան
Սեբ.
«
աճելուց՝
ծնելուց
դադարած
(
կենդանի),
ածէ կտրած
(
հաւ).
2.
Ակն. հին (փեթակ,
աղաւնի)».
Սակայն
յայտնի
չէ թէ
հա՞յն
է
թուրքերէնից
փոխառեալ,
թէ
րնդհակառա֊
կր. որովհետև
թրք. գւռ. ձևը նոյն
է դրա­
կան
Ս1 Յ Ո Յյ
«
անհեթեթ,
խ ոշոր»
բառի
հետ,
որ թերևս
\
ձ\
ՅՈՅ
«
մայր»
բառից
է
և բնաւ
չի յարմարւում
հյ.
անան
«
տկար,
չշատացող»
բառին։
֊
ք-ԱՃԻԻՆ,
հնապէս
ն
հլ.
—
լւնւլանԼաս
Ոսկ. Պօզ. Ա
771,
յանե ան՝
անդ՝
783
(
նկա­
տողութիւն
Հ– Ակինեանի
ՀԱ
1930,
488).
(
գրծ.
ասեամր), ի
հլ. (սեռ.
ահենի^
և
ո
հլ.
«
մոխիր,
գազախ»
ՍԳր. Ոսկ. յհ. ա.
12.
«
մարմնի
ոսկորների
մնացորդ
հողը»
Նար.
Արդ. Լմբ. որից
անիւնանալ
Ոսկ.
սզ. լը ևա,
Թես.
ը.
անիլնացուցանել
Սրգ.
անիւնա–
խաոն կրակ
Տովբ. զ.
18
և ր.
2։
=
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
3 2
§ \ ՚ ֊
ձևից,
որի
ուրիշ
ժառանգներն
են գոթ.
3 2
§ 6
«
մոխիր»,
Հիսլ,
Յ Տ Ա Ո ,
Հին անգլ.
36
ՏՇէ՝,
Տյւյյ.
Յ Տ Շ Յ ,
գերմ.
ՃՏԸհՔ,
անգլ.
Յ Տ Ո է Տ
«
մոխիր,
աճիւն»,
սիրակուռ
ՕւօֆօճօՀ «մուր»։
Բոլորի
էլ պարզ արմատն
է
ՅՏ
«
այրել,
չորանալ»
(
Հմմտ. սանս.
ՅՏՅ
«
մոխիր»,
ՅՏ1էՅ
«
սև,
թուխ»,
լա.
Յքք0
«
չորանալ»),
որի աճական­
ներն
են §֊ով
3 2
§ , 3 2 § հ
(
որից
վերոյիշեալ
ձեերը)
և (\֊ով
32
ճ,
ո
րի Հաջորդները
տե՛ս
ազաղել
բաոի
տակ.
Համեմատությունները
տե՛ս
ր Ա ս § 6
25,
ԹՈ0Աէ–^\6ւ11էէ
67,
801
ՏՅԸզ
86,
՝\\
^Յ1ՃՏ
59
(
Ր օ է 0 ա > ՚
մոռացել
է
յիշել
այս
արմատը
ի՛
ՅԱՏԱ,
26
Ո(1տթ.
50
զնգ.
Յ է ք ^ Յ
«
մո­
խիր»
բառից
կասկածով։
Հիւնք.
անառ
«
սապոն»
բառից։
Շ էֆթէլովից
8 8
28,
312
հհիլս.
Յ Տ ե Յ
ևն բառերին
ցեղակից,
որ վերի ձևով մեկնեց
ի
\
Շ
ւՈշէ
ա Լ
15,
357,
Ա.ՃՈԻԿ
«
երանք,
ցայլք»
(
իբր
ռամկական
բառ)
Մարթին։
8
ծ ա շհ6 է – , \/&1–§1.
350,
ձՈԸՅ
87,
426
սանս.
\
^ՅՈ1՝;§ՅՈՅ, \ ՚ Յ Ա § Յ Տ
«
կուրծք»
և
սկովա.
Աօհճ;
Աճառ.
Տ ճ
/ ,
303
Հա­
մարում
է փոխառեալ
թթր.
Ա1Յ,
էԱՔ
«
նստոյ
տեղի
մարդոյ»,
չադաթ.
ս1ձ
«
գաւակ»,
ույղուր,
ձ
ԱՇՅ
«
պոչ,
գաւակ»
բառից,
բայց
ձե– Հ վով,
ինչպէս
և նշա­
նակութեամբ
^ անյարմար
են։
ԲՅէ՜
ա եՅՈ^ Տ յ \
2, 31
Հայերէնից
փոխա­
ռութիւն
է Համարում
Հունգ.
ՁՏ^6՚1(
«
մէշք»։
ԳԻՌ.— Ախց.
Երև.
ահակ,
Ակն.
Ատն.
Fonds A.R.A.M