ԱՃԱ
139
ԱՃԱ
րիահայ
Բառ.
պրս.
–3.\
Հ
>Խ
«
պիսակաւոր
ձի. 2. փոստի
ձի»։
ԳԻՌ.— Ակն.
ա բ ա ջ ա Ր օ ն ք
«
աճապարանք»,
որ ձևացած է
6
և
ս յ
(՝
Հ>լ՝ և
բ )
ձայների տե֊
ղա փ ո խ ութե՚ամ բ (տե ս Մաո սուդեանց,
Լ շ
թ31՜16Ր Յաւ.
ձ՚ձճո, էջ 48)։
ԱՃԱՌ,
ի
-
ա
և
ո
հլ. «սապոն կամ այս նր֊
պատակին
ծառայող
օշնան խոտը,
օճառա֊
խօտ,
Տ ՅթՕ Ո Յ Ո Յ օքքւՇ1Ո31ւՏ
Լ» ՍԳր. Կոչ. 305
(
սեռ.
ահաոոյ).
Լմբ. մատ. 93, 376 (գրծ.
ա–
նա ռ ա ւ,
անառօք,
այլ ձ.
օ ս ա ո օ ք
) , 136, 167
(
գրծ.
աքւաււօւԼ),
Նար. Մխ. Երեմ, որև
օ ն ա ո
«
սապոն»
Եսթ, բ, 3. Մ աղաք. գ. 2. Ղան. ժգ,
17.
Եղիշ. հյր. մեր 199. Լծ. ար. կամ
ոհաո
(
գրծ.
ոո ա ո աւսյ
Լմբ. մատ.500.
յաջորդից
զանազանելու
համար
արդի գրականում
ը ն ֊
ղուն ուած է միայն
օոաււ
ձևը, որից
օնսւաա–
խոտ, օնաոացում (՚ՏՅթՕաքւՇՅէւՕՈ,)
նոր բա֊
ռերր։
Հիւնք.
օծել
բառից։ Պ ա տ ահ ա կան
նմա­
նութիւն
ունի ասոր.
X;֊–
՚
Յ ճ Յ դ ՚ Յ
«
օճա­
ռախոտ». (ԸէՕՇՃ–\տ.
ԼՇՃ. տյՈ".
245)։
ԱՃԱՌ
«
նեարդ,
կռճիկ,
ջիղ» Ագաթ. Բրս.
սղ. որ և
օ ն ա ո
Նիւս, Բն. Լծ. Նար, որից
սւ6ա–
ո ա սյ ա տ
«
նեարդապատ,
ջղապատ»
Եզեկ. Լ,
22,
Եբզն,
քեր.
Նիւս. կազմ,
ա ն ա ո ա պ ի ն դ
«
ջղապինդ»
Պիտ. (գրուած
ո ւ ն ա ո ա պ ի ն դ
Պիտառ.),
անա ո ա ւք ա շ կ
«
կռճիկների
թաղան­
թը» ՓԲ.
ա ն ա ռ ա յ ի ն
«
կռճիկի
վերաբերեալ»
ՓԲ. — Նախորդից
զանազանելու
համար ար­
դի գրականում
ընդունած
ձևն է միայն
ա ն ա ո ։
Հիւնք.
աոաո
«
սապոն»
բառից։
Րցէւ՜Ա֊
ե Յ Ո ^
ՀԱ 1907, 304
ա ս իլ
բայի
հետ։
Թիրեաքեան,
Արիահայ բառ. 21 պրս.
,
Ա.ք
ՅՕՅւ՝,
օ~Վ)–*֊\
Յ Օ Յ Ո Ժ Ձ Ո ,
որ
Ֆէրհէնգի
բառարանից
է հանում,
բայց
նշանակութիւնը
չի տալիս, իսկ
Արիահայ
բառ. էշ92 պհլ.
3 \ ՚ 2 3
Ր
և պրս.
օ;տ\
Յքշ31՜յ
որըստ ԳԳև Բոլրհան՝
նշանակում
է «կօշիկ, ոտք, նաւի առագաստ,
համե­
մունք» (իսկ
Յ ^ Յ ք
չունի
Բոլրհան.
մի­
այն ԳԳնշանակում է «զառիվայր
և զա­
ռիվեր»
)։
ԳԻՌ. — Ունինք
ասաո
Եւղ. Սեբ.
«
բոլորովին
նոր, չհնացած,
չմաշուած
(
տուն–, շէնք,
ըզ–
գեստ)»,
յատ՛կապէս
ասում են
նու՝–ա6ւսո
Եւդ. 2. Ասլ. Սեբ. Սվ, «ուժը՝
թարմութիւնր
տեգր,
աշխոյժ, կայտառ,
եռանդուն
(
մարդ,
թև, թիկունք)»,
որից
անաոուտ
Չն.
«
աշխոյժ,
կորովի, \ք՚1§0ԱՀ–ԱՃ».
Զէյթունի
բարբառով
ասւում է
աջօր
«
նոր (գինի, տիկ ևն)»։
Յայտ­
նի չէթե այս բառերը
վերի
ա
&
աո
ձևի՞ց
են,
թէ փոխառեալ
թոլրքերէնից.
որովհետև
միև֊
նոյն
ժամանակ
ունինք
պրս. ~\–Հ
«
թարմ ու դալար»,
քիրգիզ.
^ 1 3131՚»
3 2 3
ք
«
դէմքի
առողջ և գեղեցիկ
գոյն,
կտաւի
փայլ»,
^ \ Յ | 3 1 ՚ 1 3
«
առողջ
ու
փայլուն
դոյնով»։
Աոաո
«
աշխոյժ»
ձևը վերի
բառից
եթէ յառաշացած
է, այդ պարագային
պէտք
է դնել
հայերէնից
իբր
փոխառութիւն։
ՓՈԽ.֊֊էնգիլրիի
թրք. գլռ.
Յ 1 Յ Ր
«
ամուր,
զօրեղ», որ գործածական
է նաև տեղացի հա֊
յոց ույունաց մէջ (Մխիթարեան,
Բիւրակն
1898, 789),
ԱՃԱՌ
կամ
ԱԻՃԱՌ
«
սարք,
կազմած»,
յատկապէս
«
ձիու կազմած»
Ոսկ. Եբր. զ. «0–
ժիտ,
հանդերձանք,
զարդ, առիթ, պատճառ,
նիւթ» Պիտ.
Փիլ. Յհ. կաթ. Նար. որից
նոնեա–
յօն ա ո
«
նոճիի
փայտից
կազմուած»
Նար. խչ։
֊
Պհլ.
ցքձՅք
«
գործիք,
կարասիք,
սարք,
կազմած»
բառից,
որից
26
Ո- տքՇՅք
«
թամբի
սարք»,
նոյնից է պրս. ՀՀ\
ՅքշՅՐ
կամ յ \ յ – \
3\՚23
ք
«
համեմունք,
կերակրի
սարք. 2. գոր­
ծիք արուեստաւորաց»,
ծագում է հին իրան,
*
Յբ\~Խա
֊
ձևից,
որ
կազմուած
է
Յ թ 1 ֊
մասնիկով
ՇՅքՅ–
«
միջոց, ճար»
բառից։
Այս–
պէսով
սրանց է կապւում նաև վրաց.
*
ծ ց յ օ ( ^ օ
ա բ ջ ա ր ի
«
զէնք,
զրահ,
սպառազինութիւն»։
ՆՀԲ
օնան
բառից է հանում. Կերևայ թէ
պէտք է կցել վրաց.
^ & յ յ ^ ^ օ
աբջարի
«
զէնք,
զրահ, սպառազինութիւն»
բառի
հետ,
բայց
նրանց
յարաբերութեան
կա–
պր
յայտնի չէ, Ուղիղ
մեկնեց
հ\յն–է§,
աւքտեսշհ
2, 3.
բայց
միասին է դնում
նաև
օնաո.
«
սապոն»,
անաո
«
կռճիկ»
իբր
*
ճ––ՅւէճՈՏ–,
ինչպէս նաև
օնան։
Այս բառերի
միոլթիլնը ա յն
ժամանակ
ընդունելի
կլինի, երբ իրանեանում
ա֊
պացուցուի
նոյն
նշանակութեանց
գո֊
յութիլնը։
ԳԻՌ Ըստ այսմ
նոյն է Զթ.
ավջօր
«
ընդ֊
հանուր
անուն
լորիի,
բակլայի,
սիսեռի և
Fonds A.R.A.M