= 3ն.
Ա
Ճ
%
Օ
Խ
կամ 7.ճ–/՚յձ՝է, նոյն
նշ. որից
փոխառեալ
են նաև լտ, \\ճ\պՕՈ,
Ձւ՚Շ^ՕՈ,
ֆր.
ձ
\0.
յՕ1Ղ
(
իբր
«
ՈււՁքէւՈ֊բքշշհՏԱւ՛
ձկնորս
ճալ»), վրաց.
–"
Հ$զ~ո
ա լ կ ո ւնի
,,3«
յ40բ0–
յ.01Հ՚ե, 883Ո–01Հ՚ե.1><
Յոյն
բառը
ժողովրդական
ստուգաբանութեամբ
մեկնուել է
Ա
Ճ
Հ
ծով
1
֊
*
ԱՏա
«
լղանալ,
ծոցում ր
կրել»
բառերից.
գիտական
ստուգաբանութեան
զանագան
փորձեր
տե՛ս
Տ օ ւ Տ ՁՇ գ ,
էշ 45— 46;
—
Հիւբշ.
340,
Ուղիղ
մեկնեց նախ
ՆՀԲ։
Ա՚ԼԿւ՛
«
թաղար,
ծաղկաման»
Վստկ. 132,
134,
Հիւնք.
հանում է
արկղ
բառից։
ԱՂՃԱՏ–
արմատը
հների մօտ
առանձին
գործածուած
չէ, կայ միայն նոր գրականում,
իբր ած. «աղաւաղեալ,
խանգարեալ»
նշանա­
կութեամբ,
որից
աղճատիլ
«
ծերութիւնից
ցնդիլ,
խռֆիլ. 2.զառանցել»
Սիր. Խա. 4.
Կանոնք թագ, 401. Յհ. կթ. Վրք. հց.
աղճա­
տաբանել
«
յիմար
յիմար
խօսիլ» Սարկ, հանգ.
աղճատանք
«
ունայն
խօսքեր,
ցնդաբանու­
թիւն»
Կիւրղ. գնձ. Խոր. Յհ, իմ.
«
նախատինք»
Կլիմ աք. Վրք. հց.
աղճատել
«
աւրել
փճացնել,
փշրել, ջախջախել»
Երեմ. իգ. 9. Կլիմ աք.
աղ­
ճատիչ
«
նախատիչ»
Լմբ. ատ։
Տ
1
.
յ ^ 3 . է ա
մճՏ. / /
1823,
էջ 330 ան­
գէտ
լինելով
աղճատանք
բառին,
Խորե–
նացոլ
Գ. կր հատուածի
(
Ոչ տօնի աղ­
ճատանք
զբեռնաբարձս
պսակելով
գր֊
բաստս)
աղճատանք
բառի
համար ա–
սում է թէ հայերր
այսպիսի բառ չգիտեն,
թերևս
լինի
Աղեքսանդրեան
պաշտա­
մունքին
յատուկ օտար մի անուն և կամ
թերևս
Աթեր,
յն.
ս8ք>1Տ = Շ շ Ո 0 բ 6
աստու­
ծոյ
աղաւաղեալ
ձևը։
Հիւնք,
հանում է
աղակատանք
բառից։
Թիրեաքեան,
Ար.
բառ.
պհլ. ՔւՀէ֊Օւճս
նշանաւոր կա­
խարդի
անունից։
ԳԻՌ. — Ն որ գաւառականն
երում կայ
աղ­
ճատիլ
«
նեղանալ,
վշտանալ, քէն անել» և
աղճակտոր ընել
Չն. «ջարդել,
փշրել»,
բայց
արդեօք այս բառերը
նո՞յն են
վերինների
հետ։
ԱՂՄԱՆ
«
դատ, վեճ», նորագիւտ
բառ՝ որ
երեք անգամ
գտնում եմ գործածուած
մի քա­
նի արձանագրութեանց
մէջ. «Այլ ոչ ում աղ­
ման չկա հետ գռզին». (Արձան ա գր. 1233 թու­
ից, Վիմ. տար. 75). «Քան
զդաղմէն
այլ իրք
չտայ,
աղման
չանեն»
(
Անթուական
արձա֊
նագր. Վիմ. տար. 226). կա և
աղմանանէք
(
Արձ.
1263
թ. Վիմ. տար. 106), Ըստ դիտո­
ղութեան
Թ. Աւդալբէգեանի,
Ինստ, տեղեկ.
1, 78
բառս
արդէն
ինձնից առաջ գտել էր
Մառ,
Վիմ. տար. էջ XVI և
աղմանանէք
յոգ­
նակի չէ, այլ ուղղելի
աղման անէք։
+ ԱՂՄ11ԻԿ, ի-ա
հլ. (յետնաբար
նաև
ի
հլ.)
«
խառնակութիւն,
իրարանցում,
շփոթ
վիճակ»
ՍԳր. Ոսկ. Սերեր. Բուզ. որից
աղմկել
«
տակնուվրայ
անել»
Յոթ. լդ. 10, Ոսկ. յհ.
Փարպ.
աղմկութիւն
«
տակնուվրայութիւն»
Իմ. ժդ. 25.
աղմկարար
«
կռուարար»
Ոսկ. յհ.
բ, 37.
աղմկիչ
Ոսկ. թ. տիմ. ա։ Նոր գրակա­
նում
աղմուկ
նշանակում է «շփոթ
աղաղակ,
ժխոր»,
որից
աղմկալի, աղմկայոյզ.
այս ի–
մաստր
չկայ
հին լեզուի
մէջ։
֊
Բնիկ
հայ բառ. կազմուած
է -
ուկ
մաս­
նիկով
հնխ.
թ ° 1 – ա ֊
արմատից,
որ
այլուր
պահուած է միայն
յն.
ՈօձՏԱՕՀ
«
իրարան­
ցում, կռիւ, պատերազմ»
ձևով հնխ.
բ ° 1 –
կա­
նոնաւորապէս
տալիս է հյ.
ալ–.
հմմտ,
ալիք
= 150X165.
Բ
ա
Տ9 այստեղ
դարձել է
աղ–՝
յա­
ջորդ բաղաձայնի
պատճառաւ,
պարզ
արմա­
տը պահուած է թերևս
աղաղմաղակել
կրկնա­
կանում։—
Աճ.
ՆՀԲ
ալիք, աղաղակ
բառերից։
Տերվ.
տե՛ս
աղէ՛։
Հիւնք.
յն.՚0.ճօ).ԱՀ\ւ.ե–«ա֊
ղազակ»
թառից։
Բ6է6 Տ Տ 0Ո 1<2
47, 263
հյ.
աղմուկ
թառը իսլ. խ\Ու11՛, գւռ. նորվ.
յ՚ՁւՈՆ
շվէդ.
յ՚Ձ1էՈ
«
աղմուկ,
ժխոր, գո­
չիւն» բառերի հետ դնում է հնխ.
61,
օ1–
բնաձայն
արմատի
տակ։
Նոյնը
ընդու­
նում է
Բ Օ Խ Մ Ո ^
1
> 153, որ յն.
1
Հկ\դկՀ,
դնում է 2, 52 — 53 հնխ.
^–«անհան­
գիստ
շարժումներ
անել, դողդոջել» ար­
մատի տակ։
Վերի
մեկնութիլնր
հրատա­
րակել
եմ աՏԼ 20, 160, որ մեծ հրճուան­
քով
րնդունեց
Ի\շ\\\շէ
(
անձնական
)։
Յունարէն
ՀԼօճ֊ըՕՀ բառի
համար առա­
ջարկուած են զանազան
մնկնութիւնն
եր,
որոնց
մէ՛կն էլ ընդունուած
չէ գիտու­
թեան մէջ (տե՛ս
սրանց
մասին
\
^ Յ 1 Ճ 6
Fonds A.R.A.M