ԱՂԽ
132
ԱՂ
>1
նոլթիւն»,
լտ.
31՝600
«
արգելք
հանել)),
1
իթ. էՏճ1ՈԱ «կողպել»,
քՅճէճՏ
«
բանա­
լի)) ևն բառերի
հետ՝ հնխ.
31՝1\
հ֊
նախա–
ձևից, Ը-է&Տ-ՕՈ
֊\2
47, 284
խ
մասնի֊
կով՝
ոլորել և աղեղն բառերի
հետ։
Մառ,
Օօոօտ. 7 Ձ ճ յ ւ 0 Ա հ 1 ,
Էշ
6
և
3 8 0
22, 67
«
տուն))
նախիմաստով
կցում
Է եբր.
Տ " Է է Յհ61
«
վրան,
տուն)), արաբ.
յ . * \
շհ1
«
ընտանիք)),
վրաց.
Լծհյոօ ս ա խլի
«
տուն,
ընտանիք)),
լազ. մինգ.
օ խ օ ր ի
«
տուն))
բառերի
հետ՝ յաբեթական
Տճ1 —
հ XI
արմատից։
Պատահական
նմանու­
թիւն
ունի արաբ.
Հ\ձ\
Յ ք 1 Ձզզ
«
դու­
ռը
փակել»։
ԳԻՌ,-Ախց.
Հմշ. Մ շ.
ա խ
«
դռան
փա­
կանք», Ակն. Խրբ. Հմշ,
ախէլ
«
դուռը
փակել»,
Սեբ.
ա խլո
«
գոց, կողպուած»,
հմմտ.
նաև
ա խլ ա ն ք
Բզ. Բն. Եւղ. Կիւր– Չն. Սեբ.
«
դուռր
կողպելու
համար
վրան
անցուած
շղթան»,
ա խի կ
Ակն. «դռան
կողպէք»,
ախլնլ
Սեբ. Չն.
«
դուռր
կողպել
շղթան
դնելով»։
Գրաբարում
բառիս
ուգղագըութիլնր
անորոշ
է
(՛
ա՛՛ղխ
թե
ախ^.
նոր գրականում
միայն
ա ղ խ
ձևը հա֊
մարւում
է ուղիղ,
ղաւառականների
ախլլւ,
ախլանք, ախլել
ձևերի
լ
ձայնը
թերևս
շարու­
նակութիւնն
է հին
ղ
ձայնի։
ԱՂԽԱՂԱՆ
կամ
ԱԽԱՂԱՆ
«
գանակոծելու
գործիք, ֆալախկա»,
ունին
միայն
ՓԲ և ԳԲ։
+ ԱՂԾ
«
աղտ, կեղտ», առանձին
անգործա­
ծական արմատ,
որից կազմուած
են
աղծ ու ­
թիւն
«
կեղտոտութիւն»
ԱԲ.
աղծ ա պիղծ
«
գար­
շելի»
Յհ. իմ. պալլ. Ոսկիփ. Կանոնք սահ.
74,
85.
աղ ծ ա պղ ծ ութիւն
Պիտ.
աղծել
«
պղծել,
ապականել,
աղտոտել»
(
նորագիւտ
բառ)
Կանոն.
210։
= Աղ ա
«
կեղտ»
բառի
երկրորդ
ձևն է. տ
՝
Հ>
ծ ձայնափոխութեան
համար
հմմտ.
աղտ
«
աղ»
—
աղծ ե ալ
«
աղած»,
աւ՝տ–*աւ՝ծ, պիղ ծ –
պղ տ որ
ևն։
ՀՀԲ «նա որ պղծի աղցիւք,
այսինքն
ախ­
տիւք»։
ՆՀԲ
եղծ
բառից*՛*–
+ ԱՂԾ
«
աղ».
առանձին
չկայ
գործա­
ծուած, սրանից
է կազմուած
աղծ եալ
«
աղած,
աղը դրած»
Եւս. քր. ա.
130։
~ Հ յ –
աղտ
«
աղ» բառի
երկրորդ
ձևն է, որի
վրայ տե՛ս վարը
աղտ. —
Հիւբշ.
414։
+ ԱՂԿԱՂԿ) ի- ա
հլ. «թշուառ,
աղքատ»
Ածաբ. աղքատ. Բրս. սղ. Խոսր. Ոսկ. գծ.
297.
Նար. «անւգիտան,
փուճ»
Սար.
գրուած
նաև
անկ աղկ ՝
ինչպէս
Ոսկ. ճառք
472.
որից
Ա1ղ–
կաղկիլ
«
թուլանալ,
անփոյթ
լինել»
Կիւրղ.
հանգ.
աղկ աղկ ութիւն
«
խեղճութիւն»
Փիլ.
որ
և
ա ն կ ա ղ կ ա թիւն
Ոսկ.
ճառք
466.
աղկաղկոլկ.
Սարգ.
ա.
պետր.
ա.
էշ
184։
֊ ֊
Հ ն խ .
ճ\§^>Հյ.
*
աղկ֊
պարզ
արմատից
կրկնուած.
Հմմտ. լիթ.
&1
§;–6էՁ
«
մուրացկան»,
01
§–6է1Տ
«
աղքատութիւն»,
Շկ–
ԺՅ1ՈՅՏ1Տ
«
մու­
րալով»,
յն.
Օ
.
Ճ
ՀՕ
Հ
«
ցաւ»,
ձ
/
^Տէ^Օ;,
6.՝/.
Տ.ՀՏ1՝ւ6^
«
ցավագին»,
որոնք յառաշանոլմ
եննոյնՀնխ.
3 1
~
արմատից։
Սրա
բաղաձայնի
աստի­
ճանը փոխելով
ձևանում
են
լիթ–
ճ11<–էԼ
լեթթ.
Ձ ՚ ւ ւ ^ - է
«
քաղցնուլ»,
պրուս,
«
անօթի»,
Ձ11<1աՏզԱՁ1
«
ցաւ,
վիշտ», Հսլ.
31
ս1<3է1,
«
քաղցնուլ,
տենչալ»,
Յ1ԱՇ1
«
քաղց»,
Հբգ.
\
կ\
«
քաղց»,
իոլ.
&1
օ,
օ1Շ
«
գէշ,
յոռի»
ևն;
Հիւնք.
կ ղ կ ղ ա նք
բառից։
Սանտալճեան,
Բազմ.
1904, 509
լծ. Հյ.
ա ղք ա տ ; Րօ–
ԱՕա^
1
> 100
Հնխ.
Շկ
–«
ագքատ»
արմ ատի
տակ
ընդունում
է լիթ.
Տ 1 ^ 6 է 3
«
մուրացկան»,
Հբգ*
ւ11
<1
«
քաղցր»
բա­
ռերի
Հետ
նոյնութիւնը,
բայց
մերժում
է
յն.
ՃՃ՚ՀՕՀ «ցաւ»,
որ
2, 423
գնում
է
Հնխ.
1&
§–
արմատի
աակ
յն.
օԱտ
՜
քԱ)
«
Հոգալ,
Հոգս
անել,
անՀանգս տան
ալ»,
օձքտա
«
տառապիլ,
(801
ՏՁՇզ 42).—
լտ.
Յ 1 § 6 0
«
մրսիլ»
բառի
Համեմասւութիւեը
ս ր աս ց Հետ՝
մերժում
է
Թո Օ Ա է – ^ 6 ւ 1 –
1
&
է
31։
Հերի
մեկնութիւնը
տուաւ
Լւ–
Ճ6Ո,
Խտ.
Տէ.
էշ 99,
*
ԱՂԿԷՊ
«
եղիճ»,
ունի
միայն
Բառ.
երեմ,
յաւել.
565.
չգիտէ
Հայբուսակ,
= Յն. Ղ՚-ձ֊ՃՀգ՚ղ
«
եղիճ,
օճւշ,
լտ. Աէ-ճշՁ»
բառից,
ըստ
այսմ
մեր ձևր ուղղելու
է
ակ–
ղ է փ ։ –
Աճ.
*
ԱՂԿԻՈՆ
կամ
ԱՂԿԻՈ Վ Ն
(
սեռ.–ի)
«
մի
տեսակ
ծովային
թռչուն,
ծոված,
Յ
1
ԸՔԺՕ
հւտթւճՅ, Ձ
1
Ը6ԺՕ տտ^աքոտւտ
Լ» Հեցօր.
169,
170.
ա ղ կ ի ո նիղ ա ս ա ւ ո ւ ր ք
Ան.
օ;՝/Աւ>(^ւօտ;;
•
գՏՕգւ,
յ Օ է Մ Տ 3 1 Շ ^ Օ Ո 1զ Ա 6 Տ )
«
ձմեռային
արե–
վադարձից
7
օր
առաշ և
7
օր յետոյ
եղած
շրշան ը, երբ ծովը խաղաղ
է
լինում
և աղ -
կիոնը
բոյն
է շինում»
Վեցօր,
170
(
զանա­
զան սխալ
գրչութիւննե
բով՝
որ տե՛ս
Վ^աբ֊
դանեան
ՀԱ
1922,
653)։
Fonds A.R.A.M