Ա՛ԼԱ
122
ԱՂԱ
աղահանք–՛,
Ագլ.
ըղա՚չիլ,
Գոր. Ղրբ՛
ըղ ա ՚ –
շանք, ղա ՚շ ա նք
(
իսկ
ղ ա ՚ չ ա նք անիլ
«
ա֊
ղաչել»),
Սեբ.
աիւչէլ,
Տփ.
աղաչանք, ա–
ղանչաք,
Հլր.
աղա նչ է լ։—
Աղօթք
բառի
ձե–
վերր տե՛ս
առանձին։
Աղապատանք տե ս Աղիք։
Աղա պէտ տե ս Աղ։
ԱՂԱՊՐԵԱՑ
«
թացեալ»,
ունի
միայն
Բառ.
երեմ, էջ 10։
ԱՂԱՏԵԼ
«
դառն
ողբալ»
Սասն. 72. հմմտ.
աղատ
Գնձ. «սէր,
գուրգուրանք»,
աղատ
աղատ
Ղզ՛ Ղրբ՛ «դառնագին,
սրտաճմլիկ
(
լալ)»,
աղատ անել
Գնձ.
«
գուրգուրալ»,
աղատով
Ագլ՛ Ղզ՛ Ղրբ՛
«
սրտալի,
աղիո֊
ղորմ
ձայնով
(
լալ)»,
աղատով լինել
Ղրբ՛
«
շատ
սիրել,
վրան
գուրգուրալ»,
աղատ-
պաղատ
Ղրբ՛ «աղաչանք-պաղատանք»,
ա–
ղատիլ
Վն. «աղերսել,
աղաչել,
պաղատիլ»։
Կայ և Հճ. Զթ՛
ա
ղ
ո
Դ
«
ողբ»։
՛
ԱՂԱՐԻԿՈՆ
«
մի տեսակ
սունկ»
Մխ.
բժշ.
գրուած նաև
ախաւփկոն, ղարիկոն։
= Յն.կպւա
՝
է,
լա.
3
§Յւ10ԱՈՆ
ֆր.
3
§ՅՈ 6 ,
իտալ.
Յ^ՅՈՇՕ,
արաբ. պրս.
^ յ Ա յ Ա –յՅՈ–
գԱ1Ն
բոլորն
Էլ նոյն
նշանակութեամբ։
—
Հիւբշ.
339։
Ըստ իս փոխառեալ
Է ո՛չ թէ
յն.
Օէ՚^Օւ՜ՀՕ՝/
ձևից,
ինչպես
ընգունուած
է,
ա
1
Լ
ա
Բ
ա
Բ ՛ ^՝
ԿՀ\Տ.\
Ձ7ՁՐ10|6Ո
ձևից, որ
յի­
շում է
Տ<5ւճշւ §
323.
բժշկարանների
փո֊
խառոլթիւնները
աւելի արաբեբէնից
են, քան
թէ
յունարէնից։
Այստեղ
կարևոր է յատ­
կապէս
նկատել
ղ
ձայնը,
որի դէմ
յունա­
րէնն
ունի —Աճ.
Ուղիղ
մեկնեց նախ
ՆՀԲ։
Աղարտել
տե ս Աղ. 6։
Իձ.ճ\\շէ, Յուշարձ. 211 կցում
Է՝ սանս.
2
ւՀԱՏ«վԷրք»,
հսլ. ՕճՎ,
Ր32 - 0 Ո Ա
«
քան­
դել» բառերի հետ, իբր
կրկնութեամ
բ
"
արարտել,
որից էլ տարանմ
անու–
թևամբ
աղարտել։
Ղավւանցեան, Տե–
ղեկ.
ինստ. 2, 96
աղէտ
բառից։
+ ԱՂԱԻԱՂ> ի-ա
հլ. «փճացած,
այլասե–
րուած, տկար
(
մարմին)»
Փիլ. լին.
որից
աղաւաղել
«
ապականել,
փճացնել» Եզն,
Եղիշ՛
«
մերժել,
արհամարհել»
Եղիշ, «կա­
սեցնել, յետ կեցնել»
Յհ. կթ.
աղաաւղի–
«
փճացնող
(
կարկուտ)»
էմբ. սղ.
աղաւա­
ղութիւն
«
վատուժոլթիւն»
Նիւս. կազմ.
ա–
նաղաւաղելի
(
նորագիւտ
բառ) էմբ. մատ.
էէ 3,
= Կրկնուած
Է
այլ
բառի երկրորդական
աղ
ձեւից, որ առանձին
անգործածական
Է. ըստ
այսմ բառի
հնագոյն
ձևն Է
աղևաղել
և նոյն Է
այլայլել
(
= այլևայլել)
բառի
հետ։
Նշանա­
կութեան
զարգացման
համար
հմմտ.
այլսայ–
լիլ
բառի
առումներր
հետևեալների
մէջ. «Ա֊
պականեն
զհոգին և այլայլեն
զմիտսն»
Վբք.
հց. «Զպատկեր
պատուոյն,
այլայլեալ»
Նար,
«
Կերպարանին
այլայլեալ տ դե ղան այր ձև» Յհ.
իմ։ Թէ
այլ
բառր կարող էր նաև ունենալ
աղ
երկրորդական
ձևը՝ հմմտ.
թոյլ
—
թող, փայլ
—
փաղ,
նշոյլ — նշող,
յոյլ —յողալ,
հներից
իրօք
էլ աւանդուած է
աղն.աղել
«
այս ուայն տեղ
թափթփել»
Ոսկ. Հերոդ.
617։–
Աճ.
Այվազովսքի,
Յղ. հնչման,
էջ 8 նոյն բնռ
աղամող։
Հիւնք.
աղամողել
բառից։
8
ս ց § 6 , 8էւ՜^.
22
յն. ձճԱ՚սւձԼա
«
աւա­
րել,
փճացնել»,
ձհՕՈէշՕԳՕՀ «թոյլ, ար­
կար»
ձևերի հետ՝ իբր բնիկ հայ,
աղալ
արմատից,
վերջին
-
աղ
մասնիկի
հա­
մար
հմմտ,
աւաղ։ Բ6ճ&>Տ6Ո,
Հայ. գր.
լեզ. 57 մեկնում
է
ա ղ ա ֊ լ ֊ ա ղ ե լ ,
որի
պարզ արմատը
գտնում է
յեղում, եղա­
նիմ
բառերի
մէջ։
ԱՂԱԻՆԻ
(
նոյ, նեաց)
«
աղաւնի
թռչունը,
դոխ» ՍԳր. ածանցման
մէջ մտնում է երկու
ձևով. 1.
աղաւնե.
ինչ.
աղաւնեակ
«
փոքրիկ
սիրուն
աղաւնի»
Երգ. բ. 14.
աղաւնեկ
«
երա–
ժբշտական ԱԿ ձայնին պատկանող
մի եղա­
նակ»
Մանրոլսմն. (ըստ Ամատունի,
Հայոց
բառ ու բան, էջ 18 բ).
աղաւնեվանաո
ՍԳր.
գրուած
նաև
աղաւնէվաճառ,
ինչպես և
աղաւ­
նէտուն
Վստկ. 2.
աղաւնա —
ինչ.
աղաւնա–
կէրպ
Ագաթ,
աղաւնաձև
Մ. մ աշտ, 173 ա.
ա–
ղաւնաձաօ.
Գնձ.
աղաւնարօտ
կամ
աղաւնին
«
մի տեսակ խոտ»
Գաղիան. բժշ, (այս
բոյսի
անունը
ուրիշ
լեզուներում
էլ ծագում է «ա֊
ղաւնի»
բառից.ինչ.
յն.
սւՕէՅՀՏՕՏԱ^,
իտալ. էէՆճ
0
Օ1օաե1ՈՅ,
գերմ.
13
Ա ե 6 ՈԽՁԱ է ,
թրք. %Ա%&–
ԱՈ 0է9,
որ է ֆրանս.
V6^V^^ՈՅ
>
).
առան­
ձին մի ձև է
աղուենարօտ
փխ.
աղաւնարօտ։
Fonds A.R.A.M