Ա՚ԼԱ
Ա՚ԼԱԿԱՏԱՆՔ
«
զեղխութիւն»
Եզն. մէկ
ան֊
գամ
միայն
գործածուած։
ՆՀԲ լծ.
աղճատանք, աղ
և
կատակ։
Հիւնք.
կատաղի
բառից։
©ԱՂԱՂԱԿ, ի-ա
հլ. «բարձր
ձայն,
բղա֊
ւոց» ՍԳր. Ագաթ, որից
աղաղակել
ՍԳր. Ա֊
գաթ.
ստաղաղակ
Թէօդ. մայրադ. արմատն
է
աղաղ,
որ թէև առանձին
գործածուած
չէ,
բայց
կայ Ախց,
աղաղել
«
լալ, կանչել,
բղա֊
լել»
բառի
մէջ։
֊
Նման
է հնչում
յն.
Օ
Ճ
Ա
Ճ
&,
ձճօ.ճ՜ղ>
ձճօւճօլ
-
ՀՀ,
^X^X^",'(յI.^
«
աղաղակ»,
Յ
Ճ
ՕԼ
Ճ
Յ-
Խ
«
աղաղակել»։
Սակայն
մեր
բառը
չի
կարող
յոյնից
Փոխ
առնուած
լինել՝
ծայրի
ա\լ֊ի պատ­
ճառաւ,
նոյնպէս
անյարմար
է երկուսն
էլ
միասին
դնել նախալեզուից,
ըստ
որում
յու­
նարէն
բառը
համարլում
է բնաձայն,
ինչպէս
և սանս.
8.1.3,13, 3,1՛ 6, 81՛ 8,1՛ 6
(
տե՛ս
801
ՏՅՇգ,
Օւշէ.
ճկա– էջ 40)։ Հսլ. օ\&, բոլլգար. օ\ճ\–,
լիթ.
Ձ1սօէ1,
Ձ1ւ0էւ
«
աղաղակել»
ք Բ օ ե օ ա
^ յ
Լ
89)։
Այս պարագային
կարելի
է հայերէնն
էլ
դնել
բնաձայն
բառ,
հմմտ,
աղէ
«
դեհ,
օ՛ն»։
֊
Աճ.
ՆՀԲ ,ն. բւսռր մեզնից է դնում,
\\
^1ՈճւՏՇհ.
17
յն. և հյ, բառերր
ցեղակից
է հա­
մարում։
Լ Ձ § . Ճա1. Տէսճ.
էջ 166
ցանկի
մէջ չէ ընդունած։
Չի՛
ընդունում
նաև
Հիւբշ, ո՛չ իբր փոխառեալ
և ո՛չ իբր ցե­
ղակից։
Տէրվ,
նախալ,
63
յն,
0.),0.՝
հ0.,
սանս.
ՅՐ
«
օրՀնել»,
Յք 6
«
օ՛ն»
բառերի
հետ հնխ.
ՅՐ
արմատից.
Տշհ6քէ61օ\\^է2
8 8
29, 66
ևս համարում
է բնաձայն՝
հա­
մեմատելով
վերի ձևերի
հետ։
0,
Լ ) 6 6 է ֊
6
քՏ, ՇՅԱՇՅՏ1ՇՅ
4, 52
քա.ս1ս13ք6<
Հիւնք.
յն. ձևին ալելացնոլմ
է նաև պրս.
ոէլոէլէ
և եբր.
ալէլուիա/
Յակոբեան,
Ծաղիկ
1899,
նոյ" 4 իբր.
եէլալ,
ասոր,
այլէլա,
արաբ,
վէլվէլէ,
յն.
ալալոգին,
լտ.
ս1ս֊
\&1
–
Հ ևն։ Մառ
1917, 328
վրաց.
ղաղադի
«
կանչ»
ևն։ Բառր
նմանաձայն
լինելով պատահական
պէտք է
համարել
վրց.
աղղաղադեբա
«
աղաղակել»,
ա–
րաբ.
օյտյտ
'
^ V ՚ ^ V Տ
«
Հաչիւն»,
քրդ.
1615, 161
Լ 61616, 61611
«
ո՛վ,
ա՛լ»։
ԳԻՌ.-Ջթ՛
աղաղօղ, աղաղօղ։ —
Նոյն
բառն
է և Երե.
աղաղանք
«
լաց, ողբ,
վայնասուն»,
ԱՂԱ
որ Ամ՛տտունի,
Հայոց
բառ. 17 բ համարում
է
«
անէծք,
հայհոյանք»։
ԱՂԱՂԱՆՉ
«
մի տեսակ
թռչուն
է»,
նորա­
գիւտ բառ,
որ մէկ անգամ
գտնում
եմ գոր­
ծածուած
Անան, գիտ. 8 «Յորժամ
աղաղանչք
ձայն առնեն ընդ առաւօտս՝
ձմեռն
նշանակէ,
յորժամ
առ ծովեզերբ
թևովք
զշոլրսն
հարկա­
նեն,
զյուզմունս
ամպոց
նշանակէ»։
ԱՂԱՂՄԱՂԱԿԵԼ
«
աղմկել,
աղմուկ
հաներ,
մէկ անգամ
ունի Ոսկ. եբր. էշ 512 «Այլք
ար­
բենան
և բարբաշեն,
և այլք
աղաղմաղակեն»
(
յն,,
#
ժթս|3
ՕՕԱ-Օ»
«
աղմկել»)։
-
Թուի կրկնականը
աղմ–
արմատի՝
որի
վրայ տե՛ս
աղմուկ։
ՆՀԲ «իմա՛ կամ
ընթերցիր
աղմ կ ե լ » ։
Վե­
րի ձևով
մեկնեց Աճառ. Ի\ՏԼ 20, 160։
ԱՂԱՄԱՆ՝ՈԻԿ.
պահուած
միայն
աղամա–
սոլկ ածել
«
խառնակել,
տակնուվրայ
անել»
ոճով, որ մէկ անգամ
միայն
ունի Ոսկ. եփես.
895
«
Զբնաւն
եղծանէ,
յամ ենայնի
վերայ
աղամ ասուկ
ածիցէ»։
Աղամար
տե՛ս
Ախ ս ար։
ԱՂԱՄՈՂ,
անստոյգ իմաստով
բառ է. հնա­
գոյն գործածութիւնը
և հարազատ
նշանակու­
թիւնը
«
մ ոլորիլ,
շեղուիլ,
ծռիլ,
խոտորիլ»
երևում է
աղամողիլ
բայից՝ հետևեալ
օրինակ­
ներում
«
Զուղղորդ
ճանապարհն
գնայցեն
և
չաղամողիցեն
առ անտեղեկութեան,
ի մտաց
այլուր
աղամողելոյ»
Ոսկ. մ. ա. 6. 13.
—
երկ­
րորդ՝
«
ցցուիլ,
ցնդիլ».
«
Բաղում
հետք
են
աղամ ողեալք
յամենայն
կողմանս.
Վեցօր.
թ. 190 «Մի՛
ոք
այսոլհետև
լի­
ցի
յարգ
և մի՛
այսր
անդր
աղամ
ո֊
ղեալ
իբրև
զունդ». Ոսկ. մ, ա. 11։ Այս ի ֊
մաստն
ունենալու
է նաև
աղամողումն
«
ցըր֊
ւումն»
«
Յարդգողի
ծիր, ոմանք
կարծեն
գոլ
լուսոյ
աղամողումն,
զոր աստեղքն
փայլա­
կէն». Փիլ. նխ. բ. էշ 101. որի հետ հմմտ. Շիր.
էշ 47, «Սորին
հր ոյ սակի է զոր ցոլմունք
աս­
տեղաց
անուանեմք.
քանզի
առ ի յոյժ բախ­
մանց
շրշագայ
պարունակացդ
շարժելով
զյարմարական
գնացս՝
երևումն
լինֆ
վերին
յուսոյն... և ի յաղամողել
յուսոյն
է առ
փայ֊
լատակիւն՝
առ ի ցրոլել
ուժգնութեան
օղոյն»։
Նաև Շիր. էջ 66
աղամողել
հրոյ
«
ցրւումն
հրոյ»։
Ցետին
հեղինակները
սակայն
գործա–
119
Fonds A.R.A.M