ԱՀԵ
1 1 4
ԱՂ
են»։
Հիւնք.
յն.
0
՚.7
.5»
օ;
բառից, որ
չգիտէ
հտւ
՜
ճկէ
—
Անկ. գիրք հին կա.
394
յահկէորդացն
ձևը ուղղել է
յահեկորդա–
ցոն.
այս սրբագրութիւնը
հաստատւում է
նոյն հատուածի
միւս
խմ բա
գրութեամբ,
որ տե՛ս անդ
244 (
Ել
յահ ե կոր դացն կա–
պեսցի)։
Այս
ահեկորդ
ձևն ունի նաև Տե­
սիլ Դան. «յահեկոբդացն
կապեսցի»
՝\\
ք21ա
6, 126,
հրտր.
Գալէմքեարեանի։
յՔՈ Տ ՔՈ 1Բ
ձԱՃ.
14, 52
ևՀԱ
1904, 183
հաթ.
&
էլ
«
ձախ»
բառի
հետ։
Բ շ ճ շ է Տ Տ Ո
Հայ
ղր. լեզ.
57
ահ
բառից,
իբրև թէ
ահեակ
«
ձախորդ,
անյաջող»։
*
ԱՀԵԿԱՆ
(
սեռ.
–
ի ;
«
հին հայոց
իններորդ
ամիսր»
(
դրուած է յն.
տ^>9՚./6;
ամսանոլան
դէմ. ըստ անշարժ տոմարի
ապրիլ
^/շլ —
մա­
յիս
^1շօ)
Բ. մակ. ժա.
30, 33.
յետնաբար
ահ­
կի
(
անհոլով)
Տհ. կաթ. Վանակ, տարեմ
տ.։
=
Պհլ.
*
Յ Խ Յ 1 < Յ Ո
ձևից, որի հնագոյնն է
փ
Ձ&քլԼ1<ՁՈ–
այս բառը կազմուած է
ՅէԱՐ
«
կը֊
բակ»
բառից,
իրանեանների
մէշ
իններորդ
ամիսը
ն՛ուի բո ւած էր կրակին և կոչւում էր
պՀլ.
ՁէԱՐ,
պագ.
ՅՕՅՐ,
զնգ. ձ
%\՝0
,
Հպրս.
աճ՝Հ
&
ձ\՝յօ\~,հյ.
ահեկան
գալիս է
*
ահրեկան
ձևից,
հմմտ.
մեհեկան,
յիտնարար
մեհեկի,
= Ըստ Ստրաբոնի
ՀՕէ եէւ&բՕՈէՕՈէՓ,
յետին
պահչաւերէնում
Յ Օ Յ Ր Յ ^ Յ ռ
կոչւում էր «Ա֊
դար
ամսոլայ
աղար
օրոլայ
տօնը»։ — Հիւբշ.
95,
Հներից
Վանակ. տարեմտ. և Տաթև.
հարց.
201
մեկնում են «ահկի,
այսինքն
ակ անկանի,
ի յառնելն
գետոց ևի թու­
լանալն
ձեան, ահ է ասեն
մարդիկ
ամե­
նայն ուրեք, զի գետայարոյցք
է»։ Տաթև.
ձմ. ա «Ահկի՝
զահարկութիւն
ասէ ի վե­
րայ
դիլացն, կռապաշտութեան
և մեղաց
և սատանայի»։
8
ւ
՜0
ՏՏՇէ մճտ.
1832,
X.
530
ահեակ
«
ձախ»
բառից։
Ուղիղ
մեկ­
նեց նախ
8
օ է է 1 0 հ 6 Ր 2 1 ա 0
1850, 365,
Օ
&
Տ.
Ճ Ե հ( ±
9
,֊֊
Խաչկոնց,
Բիւր.
1898,53
— 54
պրս.
ի ա ռհմ
ամսանուան
Հետ
։
ԱՀԵՔԵԼ
«
համոքել կամ ծիւրել»,
ունի մի­
այն Բառ. երեմ., որ յիշում է Ակինեան ՀԱ
1930,
493.
բայց
զուր է կապում
պհլ.
Ձ է ւ 5 է >
հյ.
ահոկ
«
վնաս, պա՛կասութիւն»
բառի
հետ։
*
ԱՀԻԱՀ
«
Եհովա, Ա ստուած».
Զ,չորեքգր–
րեանն գնէ
ահիահ,
ղի չորեգգրեանն և ադով–
նայի և ահիահ
զԱստուծոյ
անունն
նշանակեն
եբրայեցերէն.
Ոսկ. ես. ծա. գրուած է
ահյահ
Կիւրղ. ել.։
֊
Եբր.
"
^ " ւ ^ 6Ո>՚6հ
(
տառացի
3
հ
\
ե)
«
եհովա,
որ էն», որ յունարէն
տառադարձու֊
թեան
միշոցով
անցել է մեզ
Ո
սկեղարուն։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
նՀԲ։
ԱՀԻԼ
«
հաւաքուիլ,
մի բան դիտելու
համար
չորս
կողմը
շարուիլ».
նորագիւտ բառ, որ
մէկ
անգամ
գործածուած
եմ գտնում
նար.
տաղ.
471
. «
Խառն ի խուռն
ահին
հոյլ
ծերու­
նեաց պերճից»
(
տե՛ս Աճառ.Հայ. նոր
բառեր
հին մատ. Ա.
142)։
Ակինեան ՀԱ
1930, 493
գւռ. ահել՜>
աշել
«
նայիլ»
բառի հետ թերևս
լծորդ։
Ահկի տե՛ս
Ահեկան,
"
ԱՀՈԿ
«
յանցանք,
վնաս,
պակասութիւն,
մեղադրութիւն»
Վրթ. քերթ. Լմբ.
սղ. Մխ.
բժշ.
Ոսկիփ. Վստ\կ,
Ոլռհ. 309
(
ունի սեռ.
ահոկոյ,
որ տպագրիչները
յատուկ
անուն են կարծել,
տե՛ս Աճառ. Արրտ.
1913,
էշ
1148).
իբր ած.
նշանակում
է «վնասակար,
առողշութեան
համար վնասակար»
Մխ. բժշ.
147.
որից
ահո–
կել
«
վնասել»
Մխ. բժշ. Վստկ.
26.
ահոկու­
թիւն
«
վնաս» Վստկ.
անահոկ
«
անւէնաս»
Շիր.
Թր. քեր.
57,
Մխ. բժշ.
100.
գրուած է
հոք
Ա֊
նան.
մսկ։
=
Պհլ. Ձ.ՌՕ\.
«
թերութիւն,
պակասութիւն,
մոլութիւն»,
Յհ6ե101է&Ո
«
ապականել
,
աղտո֊
տել», որից պրս.
ՁհՕ
«
պակասութիւն,
արատ, մ՛եղք», պա զենդ.
ՁՈՕ
«
թերութիւն»։
Բուն և նախնական
իմաստը
ցոյց է տալիս
զնգ.
Յհւէ&
«
անմաքուր, ապականեալ»
(
որի
բացասականն
է
Յ Ո – Յ հ ւ է ձ
«
մաքուր,
ամբիծ»,
որ և
Անահիտ
աստուածուհին)։
Այս
իմաստից
բխում է «հոգու
անմաքրութիւն,
մեղք» և
վերշապէս
«
վնաս»։—Հիւբշ.
95։
Ուղիղ մեկնեց Պ ատկ. 1\\&
Ղ՝Շ1Է
).
1,8։
Մառ
1
ճձԱ
1913, 417
հանում է
ահեակ
«
ձախ»
բառից,
ԱՀՌԱՆ-Բ
«
հինգերորդ
օր ամսոյ», գիտէ մի­
այն
Քաշունի։
+ ԱՂ, ի
հլ. «աղ»
ՍԳր. Բուղ. Ոսկ. որից
աղաջուր
Սիր. Ոսկ.
աղաւհոլմ
«
աղի և հում»
Յհ. կթ.
329.
աղի
ՍԳր.
անաղ
Շնորհ,
րնգհ.
Fonds A.R.A.M