ԱԿԱ
105
ԱԿԵ
բազմաթիւ
բարդութիւննհր
և ածանցներ,
ինչ.
ականջագինդ, ականջակոթ, ականջդմակ, ա–
կանջարել
ևն, որոնց
մասին տե՛ս
Գւռ. բառ.։
*
ԱԿԱՌՆ
«
բերդ,
ամրոց»
Ա. մկ, թ. 52, 53,
ժ. 6. որից
ակառանք
(
միայն
սեռ.
ակառանց^
«
բերդականներր»
Ա.մակ. ժդ. 7, Բ. մակ.
ժե. 31. ուրիշ տեղ գործածուած
չէ։
-
յն.
ՕՕէՕՕէ
«
դղեակ»
բառից, որից
փոխա֊
ռեալ եննաև ասոր.
\ ՚ ֊ » \
ՅքյքՅ–
արաբ,
^յլտ
՚&
Փ՝, յ,Ատ ՚ Յ զ Յ ք
«
կալուած»,
վրաց.
ակրա,
ակարա
«
սարաւանդ»։
Յոյն բառի
իսկական
նշանակութիւնն
է «ծայր»,
յետոյ
«
գագաթ,
լեռան
բարձունք»,
որից էլ «դղեակ կամ
բերդ»,
հմմտ.
նոյն
արմատից
ձ՜Հն01էօ)֊լ;
«
միջնաբերդ,
բուն՝ ծայրաքաղաք»։
Հայերէնի
մէջ
ն
վերջաւորութիւնը
յօդ է.ինչ.
ձուկն,
ջերմն
ևն։—Հիւբշ.
339։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
ՆՀԲ։
ԱԿԱՍՏԱՆ
«
ապահով տեղկամ վիճակ»,
գործածուած է միայն
յակ աս տանի
ներգո
յա֊
կան հոլովով՝ Ոսկ. Սեթեր. Եզն։ Սխալ է մե՛կ­
նում Բառ. երեմ, էջ 9 «ճանապարհ
կամ
կարգ» և էջ 218 «ի
հաստատութեան»։
ՆՀԲ
ապաստան
բառիցն
Ռիրեաքեան,
Պատկեր
աշխ. գրակ. Ա. 192, պրս.
–֊՝
յ.–~Տ\
3
§1ՏէՅՈ
կամ չչՀձճՀ
Ձ§1ՏէՅՈ
«
յապա֊
հովի
լինել»
բառից, որ սակայն
չունի
ԳԴ,
"
ԱԿԱՏ
«
թանկագին
Ք
ա
Ր է» Ել. իը.
19,
լթ. 12. Եզեկ. իը 13. Ոսկիփ,
յետնաբար
ագաթէս, ագադէս
Տոմար,
յա կ աթ
նորագիւտ
Յայտ. իա. 20։
= յն. 0.՜ԼԱ1^զ նոյն
նշ., որ կարծւում է թէ
իր անունը ստացել է Սիկիլիոյ
Աքատէս
գե­
տից՝ ուր այս քարից շատ էր գտնւում (Բառ.
Ս. գրոց, էջ 1 8 ) ։ Յունարէնից
փոխառեալ
են
նաև լտ.
ՅԸհտէշՏ,
գերմ.
ՃԺւՅէ,
ֆր.
3
§ՅէՇ
«
ակատ»։
Հայերէնը
պիտի
լինէր
ուղիղ տա֊
ռադարձոլթեամբ
աք Ա11Ո,
բայց
է ֊ ի տեղ
ունինք
կ,
ինչպէս որ ֆրանսերէն
բառն
էլ
նման
փոփոխութեամբ
ունի
—
Հիւբշ.
339։
Ուղիղ
մեկնեց նախ ՆՀԲ։
ԳԻՌ
Կերևայ թէ այս բառն
էՄշ.
ակատ
«
քարեգնդակ,
\
^\\\&», ճիշտ ինչպէս որ
ֆրան֊
սերէն էլ ասւում է ն՚ճ\&
<ք
3
§ 3 է շ »
*
ԱԿԱՏ
«
մակոյկ,
նաւակ».
միայն նար.
կգ. էջ 161. ունինք
5
>ա/ւ ա կ ա տ տ ի ո ն
Մ. Սոկր.
էջ 318։ Տիրոյեան,
Հանրագր. 310 ունի նաև
ա կ ա կ
ձևը՝
նոյն նշ.։
= յն.
6.
ա՚10՝յ, Ա՜ձԱՂՕգ «թեթև,
նաւակ»,
որից փոխառեալ
էնաևլտ.
ՅՕՅէաՈ՜Լ– ՅՇՅէՍՏ
նոյն
նշ. Սոկրատի
տուած
ձևը (կարդա
ա–
կ ա ա ի ո ն
)
յունարէնի
ստրկական
տառադար­
ձութիւնն
Էէ—Հիւբշ.
339։
Ուղիղ
մեկնեցին նախ ՀՀԲ և ՆՀԲ։
ԱԿԱՏ
«
սակաւ», գիտէ
միայն Բառ. երեմ,
էջ 9, որ և էջ 96 գնում է հյց.
գւսկաա
«
զփոքր»։
քԱԿԱՐ
«
պանրի,
մոմի,
մորթի
մանրիկ
որդ, բաշխ», գործածուած
չէ հայ մատենա­
գրութեան
մէջ. կայ միայն
ա ք ա լ ա ր
կամ
ա–
քսւրսւր
«
մանր որդ» Գաղիան. որ
նմանեցնե­
լով
յն. Ա՚ՀՕ-րւ, լտ.
ՅՇՅք1
հոմանիշն՚երին,
ուղ­
ղում է
ա կ աՐ
ՆՀԲ, որին հետևում է նաև ԱԲ
(
Հիւբշ. 339 յիշոլմ է զգուշութեամբ)։
Բայցա–
ք ա լ ա Ր
շատ ուղիղ ձև է ևայս
սրբագրութիւնը
անտեղի (տե ս
ա ք ա լ ա ր
բառի տակ), հետևա­
բար և
ա կ աՐ
անգոյ
ձևը ջնջելի է բառարա–
նից։1
*
ԱԿԱՐ
կամ
ԱԿԱՐՈՆ
«
մի տեսակ խոտ,
բաշխ կամ բաշխտակ,
բաղշտակ»,
ունի մի­
այն
ՀԲուս. § 4 1 ։
= յն.
Օէ՜ՀՕնՕ;
«
հոտաւէտ
միբոյս է»,
Ա՜ՀՕՀյՕ՝/
«
նոյնի
արմատը»,
որից
փոխառեալ
են լտ.
ՅՇՕաՏ,
ֆրանս.
3001
Շ,
մինչև
անգամ
թոխար.
Օ^ՅքՕ.
հմմտ. նաև
ա կ ի ր ։
Ուղիղ
մեկնեց
ՀԲուս. § 4 1 ։
*
ԱԿԱՔԹԱԶԻԿ
«
կ առն (որ է փուշ) Գա­
ղիան.
ունի
միայն Բառ. երեմ,
յաւել.
579։
֊
յ ն .
^"Հ^V9^
«
փուշ»
բառից աղաւաղ տա­
ռադարձութիւն,
չգիտեմ թէ ի՛նչ
թիւրիմացոլ–
թեամբ
յառաջացած է վերջին
վանկը։
—
Աճ.
*
ԱԿԵՂԴԱՄԱՅ
«
արեան
գիւղ»,
իբրև յա­
տուկ
անուն գործածուած
ԷԳծ. ա. 19.
«
Մինչև
կոչել
գեղջն
այնմիկ
բարբառովն
իւրեանց
ա կ եղ դ ա մ ա ,
այսինքն է գեօղ արեան»։
Լայ­
նաբար առնուելով
նշանակում է նաև
«
գերեզ­
ման». «Եղին
յակեղդամայ
հարցն». Վրք. հց.
ա.
626։
= եբր.
Ձ.զ.\ «գիւղ» և
ճեա«ա–
րիւն»
բառերից,
մեր բառը Ս, Գրքի
թարգ–
Fonds A.R.A.M