ԱԽՈ Ի
1 0 0
ԱԽՏ
ռից,
ՒՀօթա
՚
Լ,
թրգմ.
Մշակ 1914, & 122
հյգրս. *ճաձքձյձ
ենթադրեալ
ձևից։
Ուղիղ
մեկնեց
Իյ^ե6Ր§, աւքտեսՇհ
ձ.
Բ6հ16V^
II, էչ 137,
*
ԱԽՈԻ–ՆԱ,
գրուած նաև
աղխունա, ա լ ֊
կունա, արխունա
«
մի տեսակ
արաբական
ծաղիկ», որ ՇէՀրիմանեան
Համարում է
«՚
Տտ&թ1 ՏւԽշՏէՈՏ,
վայրի
մանանեխ»,
Մէկ
անգամ
ունի
Խոր. աշխ.
612.
«
Երչանիկ
Արաբիա.
իւղք
անոյշք ի նմա և
ծաղիկ
ա ւաւ ան. Հալի, չափոլ,
մ ազապ,
խալոկ,
քթի,
աղխռւնա,
խալար,
բուխտակ,
նար֊
գոս, բալասան, բան, լասմիկ, նարան, վարդ,
մանուշակ,
մարղգոշՖ,
(
Հրար. Պատկ.
1877
էչ
22
ի
Աղիա ւնա
բառի տեղ մի
ձեռագիր
ունի
դ6ունաղ1ւունար,
որ արաբ.
յԱ.5–;\ լձ^–>
ճ ս ե ո –Յւ –հե աՁ
«
Հիանալի
իւղ»
բառից փո­
խառեալ է ։Արա Համեմատ
Ն&§.
Խ
՚
Ո\.
Տէսճ. §
62
ախունա
բառը
Հանում է արաբ.
*
Ա=֊յ\ Յւ-հաՈՅ
«
Հինայ»
ձևից
(
Հմմտ.
Բօէէ,
7
Ճ
.
Ա.
7, 131,
օկձ՝1, Օկխա),
Այս մեկնու­
թիւնը
ստոյգ էէ, Ստոյգ
մե1լեոլթիւնը
տա­
լի ս է Պատկանեանի
լիշած
ձևերից
երրոր­
դը, պրս.
ՀՀ<Հ*Ճ\
91
ւհԱՈ,
արար. ՀյգօՀտճ Տւվ֊
հսՈ
«
երիցուկ,
օհ&տՁՇտՑւԱՈւ
»,
կամարաբ.
ծձշՏ֊-֊ճ
ՅճեԱՈՅ "ճՅՕէ^ւԱՏ Օէ՚սճսՏ"
(
Խոր.
աշխ. Հրտր. Պակ. էչ
57
),
Շ թ այնշն
այդէրի
մօտ՝
՜
Հքք՚լա
11, 274,
կայ արաբ.
0
\
խ\
որ տե՛ս
վերը
ախռաւան
ձևի տակ։ Բառ,
երեմ,
յաւել,
565
ունի
ալդոնա
«
խոտ» բա­
ռը, որ ուրիշ բան չի կարող
լինել, եթե ոչ
վերի
ալկ ունա
ձևի տարբեր մէկ
ընթեր­
ցուածը։
ԱԽՍՐԹԱՄԱՐ
«
մի տեսակ հարկ»,
նորագիւտ
բառ որ մէկ անգամ
գտնում եմ
գործածուած
Անիի անթուական
մէկ
արձանագրութեան
մէչ (տե՛ս Վիմ, տար, 221 )։
*
ԱԽՏ, ի
հլ.
«
հիւանդութիւն»
ՍԳր. Ոսկ.
մ. ա. 4. որից
ա իւ տար եկ
Ոսկ. Փիլ.
ախտա­
բեր
Կոչ.
ախտանալած
Ագաթ,
ախտաժէտ
ՍԳր.
ախտանալ
ՍԳր.
ժանտախտ
Ոսկ. յհ,
բ. 11,
չար ախտավոր
Ագաթ,
ախտ ացոյց
(
նորագիւտ բառ) Անկ. դիրք առաք. 102.
ախտ աքաղ
«
հիւանդութիւնները
չնչող» Սա–
սըն. 65(սխալ
տպուած
աղտա ք՚սւղ^.
նոր
գրականի
մէչ բազմաթիւ
բժշկական բա­
ռեր,
ինչ.
թոքախտ, այտուցախտ, գ եղ­
ձախտ, ննւլախտ, շաքարախտ, ծովախտ,
շնախտ, շնախտաբոյժ, ախտանիշ, ախ­
տաբան, ախտաբանական, ախտաբանու­
թիւն, ախտահանել, ախտահանիչ, ախտահա–
նութիւն
ևն։ Հետևելով
յն.
1
Հ&$0Հ, բառին,
ախտ
նշանակում է նաև «կիրք,
ներքին
բեր­
մունք,
մոլութիւն»
Սերեր,
Ժղ, զ, 2, Խոր,
Փիլ. Նիւս, (այս իմաստով
գործածական է
յատկապէս
նոր գրականում՝
իբրև
առանձին
բառ),
որից
ախտակիր
Սարկ. Շար.
ախտա–
կրրիլ
Շար. Սարգ. Աթ. համբ. Նար.
ախտա–
կրցիլ
«
կարեկցիլ,
գթալ» Խոր. էմբ.
ախտա–
կրցութիւն
«
գութ, կարեկցութիւն»
Աթ, Ածար.
Շնորհ ԱԲ ունի
ապախտ տեղիք
«
սրբազան
վայրեր»
բառր, որ
ապախտ
«
ապերախտ»
բառի հետ գործ
չունի և կազմ ուած է
ախտ
բառից
ապ
բացասականով։
–
պհլ–
3
X1
«
յոռի, տգեղ, հիւանդ,
2.
գար­
շելիք,
ապականութիւն»,
զնդ,
Յճէւ
«
աղտե­
ղութիւն,
հիւանդութիւն,
ախտ))=սանս,
31\
էս>
֊
Հիւբշ.
93։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
Լ Յ § .
Սւ՜§6Տ0հ.
ւ֊էէՈ. 953։
Հիւնք.
կատաղի
բառից։
ԳԻՌ. — Ախց.
ախտ
«
մոլութիւն,
բարոյա­
կան պակասութիւն»,
Ակն.
ախդ,
Սեր.
ախթ,
Զթ,
օխդ, ոխդ
«
վատ
հիւանդութիւն»։
*
ԱԽՏԱք, ի–ա
հլ, «աստղ, բախտ,
աստե֊
ղահմայ
ժամադէտ»
(
միայն
յոգնակի
գոր­
ծածուած)
Եփր, արմաւ. 52, Շիր. Տօմար,
գրում է նաև
աղթարք ՝
որ սխալ ձև է, ինչ.
բաղդ ՝
փոխանակ
գրելու
բ ախ տ ։
Սրանից են
ա խ տ ա ր ա կ
«
բնախօս,
փիլիսոփայ»
Եւս. քր.
բ. 200. «բնութիւն»
Փարպ.
յախտ արա կ աց
«
ի բնէ, բնականից»
Ոսկ. Սերեր,
(
գրուած
ախտարակայ
Երզն. մտթ. 209),
վատախ­
տ ա ր ա կ
«
թշուառ,
որ է չար աստղի տակ
ծնած»
Եղիշ. հմմտ. նաև
ախտարմոլ
և
ա–
պախտար
բառերր։
=
պՀլ.
Յ ճ է Յ Ր
«
կենդանակերպ,
Համաս­
տեղութիւն»,
պրս.
յ.Հ֊*.\
եճէԱլ՛
«
աստղ,
բախտ»,
յՏԼՀ.\յ.ձ
Ե Յ < 1 3 Ճ
Լ
Յ Ր
«
չարաբախտ,
վատ ախտարակ»,
պարսկերէն
ձևի նախա­
ձայնը
կարող է Հնչոլել թէ՛
3
և թէ՛
Յ.
-
Հիւբշ.
93,
Fonds A.R.A.M