ԱԼՍ
96
ԱԽՍ.
*
ԱԼՍՈԻՍ
«
բժշկական
բոյս
է». Մխ. հեր.
չունի
ՀԲուս,
հմմտ, նաև
աղսուս,
որ ուրիշ
բոյս Է։
= արաբ,
^յ֊Հ^ՀէՀ
Յ 1 ՜ Տ Ա Տ
«
մատուտակ,
ֆր,
ւ
՝6
§ետտ6,
լտ.
%
կպո՝հւա»։–֊Աճ.
*
ԱԼՓ
կամ
ԱՂՓ, ի
հլ. «լոյն
այբուբենի
առաջին
տսՀռը»
Եւս. քր, ա. Ոսկ. կող. Էջ 570,
որ և
ալւիա, աղփ այ
Յայտ. ա. 10, իա 6,
իր. 13։
=
յն, օճգՕ, ՛նոյն
նշ.։
Ուղիղ
մեկնեց
ՆՀԲ։
*
ԱԼՓԱո՚ԵՏ
կամ
ԱՂՓԱԲԵՏ, ի –ա
հլ. «այ­
բուբեն»,
բաղաձայնների
նմանութեամբ
և
աւելի սովորական
դարձած՝
ալփափնա, աղ–
փափնա, ի-ա
հլ. Ոսկ. մ. բ. 24. Կոր. ևն.
յետնաբար
նաև
ալփավիտ
(
նոր յն.
(5
= ՛ ֊ ^
ղ = ր
արտասանութեամբ)
Վրդն. պտմ. Էջ 73.
ալֆա վիտ
Երզն. երկն. ոտ. Էջ 54. առհասա­
րակ
յոգնակի
դո րծածոլթե
ամ
բ։
=
յն.
«
այբուբեն»,
կազմուած
Է
յոյն
այբուբենի
առաջին
երկու
տառերի ա֊
նունով
(
<1, ֆ), այսպէս են նաև Հյ.
ա յ բ ո ւ ­
բեն
(
ա, բ), վրաց.
անբ անի
(-,
Ն), արար.
Յ Ա Ռ Յ ,
(
Հ
–
>՝ \ ) ևն. լանարէնից
են վախ֊
առեալ նաև լա.
31
բ11Ձէ6է Սա,
ֆրանս,
31
թ–
հՅ ե շ է
ևն։–Հիւբշ.
340։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
ՀՀԲ։
ԱԼ–Ք
«
խորք,
խորունկ տեղ, ան ղուն ղ, ան­
տակը»
Փիլ. Ս արկ. աղ. 62. Երզն. մ տթ.
486,
491,
որից
ալուց
«
աւելի
նեբսը,
խռրը» Եզն.
(
Եզինն
ձմերանի
ընդ ալոց
կողմն
նստելոյ),
սրանից է կազմուած
նաև Պետրոս
Բուրեա­
նի
անալի
«
անյատակ»
բառր՝ որ գործա­
ծուած է մի անգամ
իր հռչակաւոր
«
Տրտունջ–
քի» հետևեալ
գեղեցիկ
տողերի
մէջ.
Որ
ժպրհի
ձգտիլ՝
սոլզիլ
խորն
երկնի,
Ելնել
աստղերոլ
սանդուխքն
անալի.,,
Հիւնք.
ալիք
բառից։
Ալիշան,
Հին
հալ.
222.
գերմ. գոթ.
հշ11
«
դժոխք»,
հհիւս.
ՀԷլ
«
դժոխոց
դիցուհին»,
\\2
ւ1՝տէ, Յուշ.
417
տճկ. ճ\Խգ «ցած»,
Յ Ա
«
տակր»։
*
ԱԼՔԻՄԻԱ
«
տարրաբանութիւն
կամ բնա­
լուծութիւն»,
մ ան ա լան դ «ոսկի
շինելու ա֊
բուեստը»
Առաք. 243. այժմ գործածական
Է
միայն
քիմիա՝
առաջին
իմաստով։
= արար.
Ա«֊^5օ\
3 1 ֊ 1
< ; 1 տ ^ 3 ,
"
րիցնաև
ֆրանս.
Ձ1 օհւ 1 ա Շ
ևն։—Հիւբշ.
262։
Ուղիղ
մեկնեց նախ
ՆՀԲ։
ԱԽԱԶ
«
սպիտակ
աքիս» Քաղ, առ լեհ. Ու­
րիշ
տեղից
անյայտ
Է։
ՆՀԲ համարում
Է
աքիս
բառի
ռամկա­
կան
ր։
*
ԱԽԱԽԻԱ,
որ և
ա ղ ա ղի ա , խ ա խի ա , կա–
կ ի ա
«
ակացիա
ծառր և ուլկումիլի
խէժը»
Բժշ. ԱԲ.ՀԲուս. § 28,
= արաբ.
Լ.ՏԼՅ\
ՅզՅզ13
«
ուլկում
իլի
խէժ»
(
տե՛ս
Կամ ուս, թրք. թրգմ. բ. 535,
ՎՃ,քԱ7յ
բառը և Նթայն
շնա յդէ րի Հաւաքածս
յի
մէջ՝
^Հ7Ճ՜Ւ\
11, 273),
լա. ֆրանս.
9,03,013,,
իտալ.
303213,
ռուս.
31
ՀՅԱ18
«
ակացիա
ծա­
ռը»,
բուն
ծագումը
յն. է, բայց մեր ձևը
արաբերէնից
փոխառեալ
է ։ Պէտք չէ շփո­
թել
մեզ ծանոթ
ակացիան
նախորդի Հետ,
որ նրա մէկ տեսակն
է.
կոչւում
303013,
կամ
ւ-օէւաշւ՛.
բուն
ակացիան
տաք
երկիրների
յատուկ
փշոտ
մի ծառ է ։
Ուղիղ մեկնեց
Ալիշան,
ՀԲուս.։
Լ
ԱԽԱԿԱՆ
«
տօն.
ունի
միայն Բառ, երեմ,
էջ 8. բայց
մի քիչ ցած գրում է
ա խ տ ա ւ որ ա ­
կ ա ն
«
տօն կամ զատիկ», և ինչպէս որ մի
տող առաջ գրած է
ա խ ա Ր տ ո ւ ծ
«
ձայն ամ­
բոխի» և քիչ յետոյ
աւելի
ուղիղ
ունի
ախ–
տ ա տ ր ո յ ժ
«
ձայն
ամբոխի»,
նմանապէս
աւե­
լի
ուղիղն է
ա խ տ ա ւ որ ա կ ան,
որ թուի թէ
պէտք է կարդալ
ա խ տ ա Ր ա կ ա ն ։
Տե՛ս
վարը
ա խ տ ա ր ք
բառի
տակ։յ
ԱԽԱՄԱԽ
«
տխմար,
անմիտ», մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Ոսկ. պօդ. ա.268.
Թեպէտ և ախամախ
ինչ մարդիկ
իցեն... ե
անպիտանք
և ապաժամանք
և անարգք և
անգոսնեալք։
Կապ
չունի
թրք.
ա խ մ ա խ
հո­
մանիշի հետ, որ է արաբ. +–֊\
Յէւ1Ո9,զ,
ըստ
որում
մեր բառր
աւանդուած
է
Ոսկեդարից։
ԱԽԱՑԽԻՐ
«
բժշկական
մի արմատ»,
ունի
միայն ԳԲ, որի աղբիւրն է Քաջունի,
Բ. 769,
որ
6
թ1Շ6Տ, 6թ1Շ6Ո6
բառր
մեկնում է
«
համե­
մունք,
բովիճայք,
ի յետնոց՝
ա խ ա յ խ ի ր յ ս
ԱԽԱՆԿԵԱԼ
«
հաստատուած,
տնօրինուած»,
մէկ անգամ
ունի Ոսկ. եփես. 677.
«
Կրտսեր
ինչ չեն մեր իրքս, այլ անդուստ ի վերուստ
մ ատ ակարարեալք և
ախանկեալք»։
Fonds A.R.A.M