Հմշ.
հալիվոր,
Երև.
հալի՚վօր,
Մշ.
հալվոր,
Ակն. Խրբ.
հալվօր,
Սլմ.
իւալվոր,
Տիգ.
հէՈլ–
վոլր,
Հճ.
հալիվոյ,
Զթ–
հալվիւՐ,
հ ա լ վ ի ս ,
Ոզմ.
խալվուր,
Մկ.
խէՈլվիւՐ,
Մրղ.
խալվիր,
Ղրբ–
հլե՚վուր, հփ՚վուր, հլ ի ՚ վ օ ր ,
Վն.
խալի–
վոր,
Ագլ.
հլավիւՐ։
Ինչպէս տեսն
լու մ է,
բար֊
բառները
միաձայն
վկայութեամբ
ցոյց են
տալիս նախաձայն
&,
որո՚չթէմինոր
յաւե­
լուած է, այլ նախալեզուեան
Ր
ձայնի
կանո­
նաւոր
շարունակութիւնը,
մինչդեռ
գրաբարի
մէջ ընկա՛ծ
է. հմմտ.
հորթ։
Նոյն ւ\–ով
ունինք
միջին
հյ.
հալևորիկ
«
մի տեսակ
բոյս» Գա֊
ղիան. որ և
ալևորուկ,
սխալ
գրչութեամբ
տլվորոլկ
ՀԲուս. § 2959,
որ Նոր այր ՀԱ 1923,
60
ուղղում է
ալԱոՐուկ.
արդի
դալառակա֊
նում «մի տեսակ
խաղող»։
Արմատական
ա–
լիք
ձևը՝ «կոհակ»
նշանակութեամբ
պահում
է Երև.
ալիք,
իսկ «մա\զ»
նշանակութեամբ
կայ
միայն
զանազան
ոճերի և
դարձուածնե–
րի մէջ. ինչ.
Վեր թքն եմ ալիք, վար թքն եմ
մօրուք
(
Խրբ.)
«
երկու
սրի մէջ րնկած»,
ալիքն
անարգել
(
Չրս.),
ալիք-մօրոլք մէ կ րնել
(
Սեբ.)
«
ծերունուն
հայհոյել»,
Ա1||իքը երեսի
վրայ տալ
(
Տփ.) «դժգոհութեան
նշաններ
ցոյց
տալ»
ևն։ Թրքախօս
հայոց
մէջ էլ կայ Ատն.
ալիք
«
մօրուս», որ
ՓՈԽ.-անցել
է նաև Ստանայի
թուրքերի
և.
թրքախօս
յունաց
բարբառին
(
Արևելք
1888,
նոյ.
8 —
9 ) ։
*
ԱԼԻԿ
«
անասունի
կերը» Վստկ.211 (Զա­
ռաջին
ալիկն
յերեկոյէն
տուր),
"
րից
ալկել
«
սնուցանել,
անասունին
կեր տալ»
Անսիզք
79 (
Եւ թէ ոք գնէ գրաստ՝
զինչ ու լինի և տա­
նի
յիւր տունն ու ալկէ և ուննայ
յիր տունն
ինչվի
վաղն
ու տան ջուր, նա իր է, այլ չդառ­
նայ)։
Երկուսն
էլ անծանօթ
նորագիւտ
բառ։
= արաբ. ^ձ^Տ-՚ւճւղբառից
«
տավարի
կեր՝
որ դնում
են տոպրակի
մեջ» (Կամուս,
թրք՛
թրգմ. Գ. 28),–Ուղիղ
մեկնեց
Ր
^տէ,
Կիլիկ*
քերակ. էջ 38։
ԳԻՌ. — Մշկ.
ալիգ
«
անասունի
կեր», Հճ.
ալիգ
«
ձիու կեր»
(
Թէրզեան,
Ամէն, տարեց.
1924,197)։
+ ԱԼԻԻՐ,
հնագոյն
ձևն է
ալեր
«
ալիւր»
ՍԳր.
(
հետևում է
Ր
հոլովման,
բայց կայնաև սեռ.
ալևրոյ
Եփր. թգ. 434,
ալիւրոյ
435.
յետնա­
բար
եղել է
ո
հլ.). ընդհանրաց
մ ամբ
«
որևէ
նուրբ փոշի»,
ինչ.
ալիւր գործելւոյ
«
ածուխի
բարակ
փոշի»
Տաթև. ամ, 231. այս բառից
ալիւրադիւթ
«
ալիւրով
հմայող»
Մխ. Երեմ.
Վահր. յայտ,
գարէալիլր
Վստկ.։
= բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
ց1
«
աղալ»
արմա­
տից, ա մ են ա մօտիկ
ձևն է յն. ՅււՀձՕթՕէ սա֊
լիւր»։
Հարց է թէ հայ բառը
տփոխառութի"ւն է
յոլնարէնփց,
՛
թէ նրա հետ միասին պատկա­
նում է հնխ. Տւ\ = հյ,
աղալ
արմատին,
որի
վրա
յ մանրամասն
տե՛
ս առանձին։
Լ Ձ
^ .
Սւ՝֊
ՏՁՏշհ. ճայ. 904, ճաւ. տէսճ. § 28,
8
ս
§ § 6
1
Հ2 32, 40
և Ա&ւԱշէ
(
անձնական)
համարում
են թէ հայ բառը
փոխառութիւն
է. հին
հայոց
ծանօթ չէր
ալիւրը,
նրանք
գործածում
էին
կորկոտ կամ ձաւար,
այսինքն
ցորենը պար­
զապէս
սանդի
մէջ ծեծում և այնպէս
խոշոր
խոշոր եփելով
ուտում
էին. աղած
ալիւրը ա֊
ռաջին
անգամ
յոյներից
անցաւ
մեզ՝
Պոն­
տոսի
վրա
յով։
ԸնդՀակառակր
Բւօէշէ
1, 277
և Հիւբշ. չեն րնղոլկոլմ, որ այսպիսի
հասա­
րակ ու սովորական
մի բան
փոխառութիւն
լինի։
Վերջին
կարծիքին ի նպաստ
կարելի է
յիշել
բնիկ
հայ.
աղալ, աղօրիք, երկան
ևն
բառերը,
որոնք
ցույց
են տալիս, թե ջաղաց­
պանութեան
արհեստը
սկզբից
ծանօթ էր հա­
յոց։—
Հիւբշ.
414։
ԳԻՌ.֊Ակն,
Ասլ. Գոր. Մկ.
ալիւր,
Մրղ.
Շմ. Սլմ. Վն.
ալիւր,
Ագլ.
ա ՚ լ լ ի ւ ր ,
Ալշ. Ախց.
Կր. Հմշ. Մշ. Ննխ. Պլ. Ջղ. Ռ. Սեր. Սչ. Տփ,
ալուր,
Երե. Խրբ,
ալիր,
Տիգ.
ալիր,
Ղրբ
«
ա ՚ լ –
յէր, ա լլ է ր ,
Կալաջուղ
(
Մարաղա)
ալէօր,
Հճ.
էլիյ,
Զթ.
էլէյ, էլէք,
Ոզմ.
յէլօր,
Ռում,
լուր
(
վերջինը տե՛ս Պ,քհ, Մամիկոնեան,
Ռոլ֊
մանահայոց
ներկան և ապագան, էջ 81 )։ Նոր
բառեր
են
ալրւոուն, ալրմաղ, ալրոտ, ալիւր–
սրբի, ալրաթաթախ, ալրաշաղախ, ալրբերք,
ալրահամ, ալրեհաշ, ալրմաղել, ալրքաշ
ևն։
*
ԱԼԷԻԼՈԻՔԻԱՅ
«
փոխադարձ
յարաբերու­
թիւն,
կապակցութիւն»
Պրոկղ,
(
Տաշեան,
Մատ.
մանր
ուսումն,
հտ. Ա. էջ 39)։ Նորա­
գիւտ
բառ։
-
յն. Օյճ՚ղճօՀէգԼւՕ. Հոմանիշից
տառագար–
ձուած։
Գտաւ և ուղիղ
մեկնեց
Տաշեան
(
անդ)։
Fonds A.R.A.M